Μετά την αποχώρηση των Ουντότζι, Ίμπε και Έλσνερ, η κάκιστη απόδοση των Αγκάνθο και Πουλίδο έρχεται να ολοκληρώσει τη φετινή ατυχία του ΑΡΗ με τους ξένους παίκτες.
Σε χρονιές ειδικών συνθηκών, όπως η περσινή και η φετινή για τον ΑΡΗ, οι επιλογές των ξένων ποδοσφαιριστών ήταν καθοριστικές, σε ένα ρόστερ που αποτελούν στη συντριπτική τους πλειοψηφία νεαροί Έλληνες παίκτες.
Ο ΑΡΗΣ φέτος στο θέμα των ξένων ποδοσφαιριστών κατάφερε τα πάντα. Κακές επιλογές (βλ. Ίμπε και Έλσνερ), απρόσμενες απώλειες (βλ. Ουντότζι) και ντεφορμάρισμα (βλ. Αγκάνθο και Πουλίδο).
Η απώλεια του Ίμπε ήταν αυτή που απασχόλησε ελάχιστα, αφού είτε έπαιζε είτε όχι ήταν το ίδιο. Από τη στιγμή που η επιλογή έγινε και κάλυψε τη θέση, το κακό είχε γίνει. Με τον Έλσνερ τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά, αφού ως στόπερ έδωσε περισσότερες λύσεις απ’ ό,τι ως αμυντικό χαφ, θέση για την οποία αποκτήθηκε.
Μεγάλο κενό άφησε ο Σαλόζε Ουντότζι, ο οποίος πέτυχε πολύτιμα γκολ και χάρισε βαθμούς στον ΑΡΗ, όντας ο κορυφαίος του παίκτης. Περισσότερα φυσικά περίμεναν όλοι και από τις δοκιμασμένες λύσεις της Ιβηρικής χερσονήσου.
Μάταια όμως. Ούτε ο Αγκάνθο ούτε και ο Πουλίδο θυμίζουν στο ελάχιστο τους παίκτες οι οποίοι πέρσι πρόσφεραν πολλά με την εμπειρία τους και της ικανότητές τους σε επίθεση και άμυνα αντίστοιχα. Η εικόνα τους μάλιστα είναι τέτοια, που αναγκάζει τον Σούλη Παπαδόπουλο να σκεφτεί το ενδεχόμενο να τους αφήσει εκτός στο επόμενο ματς, αφού εσχάτως δεν προσφέρουν τίποτα.