Το AllAboutARIS θυμάται την καρδιά και την ψυχή των τμημάτων υποδομής του ΑΡΗ
Toυ Νίκου Παπαδόπουλου
Το ημερολόγιο έγραφε 13 Απριλίου του 2012. Μεγάλη Παρασκευή. Μια μέρα πένθιμη για ολόκληρο το φάσμα της ορθοδοξίας, η οποία όμως έμελλε να βυθίσει στο πένθος και την οικογένεια του ΑΡΗ.
Ο Στέφανος Γιώρης, σε ηλικία μόλις 58 χρονών, “έφυγε” έτσι ξαφνικά από τη ζωή, χάνοντας την δύσκολη και μακροχρόνια “μάχη” που έδωσε με την επάρατη νόσο.
Ένας άνθρωπος, για τον οποίο μπορούν να ειπωθούν και να γραφτούν πάρα πολλά. Δεν θα άκουγες πότε μια κακή κουβέντα για αυτόν. Αγνός, ειλικρινής και αυθεντικός σε όλους τους τομείς της ζωής του. Όταν ασχολιόταν με κάτι, έδινε όλο του το “είναι” σε αυτό. Έτσι έκανε και με τον ΑΡΗ.
Ένας πραγματικός στρατιώτης του συλλόγου, του οποίου αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι. Παλαιότερα, διετέλεσε σύμβουλος της ΠΑΕ επί προεδρίας Λάμπρου Σκόρδα, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του, αφοσιώθηκε στα τμήματα υποδομής της ομάδας και στις δύο μεγάλες του, όπως εξελίχθηκαν, αγάπες, την Κ-20 και την Κ-17.
Αποτέλεσε μια εμβληματική φιγούρα για αυτές τις δύο ομάδες. Έγινε ο ποδοσφαιρικός πατέρας πολλών παιδιών, και όχι μόνο στα λόγια. Δίπλα τους σε κάθε βήμα, τα στήριξε όχι μόνο ηθικά, αλλά και με ατελείωτες ώρες προσφοράς, με διάφορους τρόπους. Από τον πιο απλό, μέχρι τον πιο πολύπλοκο.
Ως άριστος γνώστης της ιδέας του ΑΡΗ, φρόντισε να την εμφυσήσει και στα νέα παιδιά με τα οποία δούλεψε. Άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε χωρίς. Όλα όμως τον εκτιμούσαν στο μέγιστο βαθμό, όχι μόνο ως υπεύθυνο των τμημάτων υποδομής, αλλά και ως άνθρωπο. Τον άνθρωπο που τους απένειμε τα εύσημα όταν το άξιζαν, και τους μάλωνε όταν χρειαζόταν. Το έκανε όμως με την αγάπη και την έγνοια που έχει ένας πατέρας για το παιδί του. Και αυτό, το ήξεραν καλά…
Το επιστέγασμα της δουλειάς του Στέφανου Γιώρη στα τμήματα υποδομής του ΑΡΗ ήταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος Ελλάδος από την Κ-20, τη σεζόν 2010-2011. Η στιγμή που ίσως ένιωσε πιο γεμάτος από ποτέ κατά την πολυετή παρουσία του στις τάξεις του συλλόγου. Για λίγο έγινε παιδί, πανηγυρίζοντας και αυτός με την ψυχή του εκείνη την πολύ σημαντική επιτυχία, μέσα από την οποία αναδείχθηκαν παιδιά, που τώρα στελεχώνουν επάξια την πρώτη ομάδα.
Τον Οκτώβριο του 2011 η επιδείνωση της υγείας του, τον ανάγκασε να στερηθεί των καθηκόντων του. Η Κ-17 έμελλε τον Μάιο του 2012 να στεφθεί και αυτή πρωταθλήτρια Ελλάδος, ο Στέφανος Γιώρης όμως δεν πρόλαβε να το ζήσει και να πανηγυρίσει όπως με την Κ-20. Η καρδιά σταμάτησε να χτυπά ένα μήνα περίπου πριν το φάιναλ φορ της Τρίπολης και την κατάκτηση του τίτλου, τον οποίο δεν θα γινόταν να μην του αφιερώσει η ομάδα. Σε έναν άνθρωπο, που σίγουρα είχε να δώσει πολλά ακόμα στον ΑΡΗ και όχι μόνο.
Η “μάχη” του με την επάρατη νόσο ήταν η πρώτη που έχασε στη ζωή του. Νικήθηκε, όπως συνηθίζεται να λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Κατά έναν τρόπο όμως, κατάφερε να ξεγελάσει τον θάνατο, καθώς για όσους τον είχαν γνωρίσει και τον αγάπησαν, θα παραμένει πάντα ζωντανός μέσα στις καρδιές τους…
Στέφανε ζωντανός, για πάντα Αρειανός…