Διάχυτος, το απόγευμα στο "Κλ. Βικελίδης", ο προβληματισμός για το πού βαδίζει, πλέον, ο ΑΡΗΣ
Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες οι αριθμοί δεν έχουν να “πουν” τίποτα, περιπτώσεις που “φωνάζουν” και άλλες που “κραυγάζουν”. Οπως στις τελευταίες Γενικές Συνελεύσεις, Κοινωνίας Μελών, Ερασιτέχνη και εκλογικών διαδικασιών για ανάδειξη ποδοσφαιρικών διοικήσεων. Απόψε, απλώς, ήταν το επιστέγασμα των πολλών και “απελπισμένων” φωνών, που ακούγονταν εδώ και καιρό.
Απόψε, συνέβη αυτό που οι περισσότεροι απεύχονταν, αλλά γνώριζαν ότι θα συμβεί. Η “αποχή” σε… εποχή που κρίνεται η ύπαρξη ενός (όχι οποιουδήποτε) συλλόγου, από τους ανθρώπους, που -ανέκαθεν- έβγαιναν μπροστά στα δύσκολα, είναι κατάσταση η οποία προκαλεί κατάθλιψη. Γιατί, η θλίψη αποτυπώνεται -καθημερινά- με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Η αποψινή υποτονικότητα στην κίνηση, μέσα και έξω από το “Κλ. Βικελίδης”, οι εκφράσεις -οπτικές και ακουστικές- όσων έχουν θεσμικό ρόλο στον ΑΡΗ ,τη χρονική περίοδο που διανύουμε, διεμήνυαν πως οι θεσμοί βρίσκονται σε κρίση και, όταν ισορροπήσει η διοικητική κατάσταση στο ποδοσφαιρικό τμήμα, τότε -πολύ πιθανό- να ξεκινήσουν διαδικασίες, που στόχο θα έχουν να αποτελούν πόλο σταθερότητας ως προς τη λήψη αποφάσεων και όχι μόνο.
Με λίγα λόγια, οι βασικοί θεσμοί του ΑΡΗ, Κοινωνία Μελών και Ερασιτέχνης, βρίσκονται ενώπιον της δικής του κρίσης.
Το αν και πότε θα ξεκινήσουν οι διαδικασίες και οι ζυμώσεις για την “αλλαγή” είναι κάτι, που θα μάθουμε σύντομα…