Οι παθογένειες που εμφάνισε και πάλι ο ΑΡΗΣ, η ασφυκτική πίεση του χρόνου και ο χρονικός ορίζοντας του ντέρμπι με τον Πανσερραϊκό.
Για περίπου ένα ημίχρονο κόντρα στον Αρη Ακροποτάμου, το πρώτο, οι κίτρινοι παρουσίασαν ένα βελτιωμένο αγωνιστικό πρόσωπο με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, συγκέντρωση, κατοχή μπάλας, καλύτερες τοποθετήσεις έξω από την περιοχή. Στην επανάληψη όμως εμφάνισαν τις γνωστές φετινές παθογένειες που αν δεν περιοριστούν, θα θέσουν εν αμφιβόλω τον στόχο του προαπαιτούμενου αήττητου ως το τέλος.
Απέναντι στην ομάδα από την Καβάλα, ο ΑΡΗΣ σου έδινε την εντύπωση ότι προσπαθούσε να μάθει πάλι από την αρχή τον τρόπο παιχνιδιού του Καλαϊτζίδη, να μπει σε συγκεκριμένα αγωνιστικά καλούπια. Εγχείρημα που γίνεται εν μέσω αγώνων τους οποίους οι κίτρινοι οφείλουν να κερδίζουν και δίχως να έχουν την παραμικρή πολυτέλεια χρόνου. Αυτό στο οποίο ελπίζει η τεχνική ηγεσία των κιτρίνων είναι ως το παιχνίδι με τον Πανσερραϊκό να έχουν διορθωθεί κάποιες από τις αδυναμίες και παράλληλα να μην υπάρξουν απώλειες στα παιχνίδια με Γιαννιτσά, Βυζάντιο και Αρναία.
Οι κυριότερες αδυναμίες στο παιχνίδι του ΑΡΗ που εμφανίστηκαν και στο προχθεσινό παιχνίδι ήταν:
1. Κακή εκτέλεση. Δηλαδή πρόβλημα στην τελική προσπάθεια ώστε να τελειώνει τα παιχνίδια νωρίτερα. Το τελείωμα έχει φυσικά άμεση σχέση και με την ικανότητα του κάθε παίκτη. Φυσικά και με την θέση που θα πάρει στην περιοχή που είναι και το κομμάτι που επιδέχεται βελτίωσης.
2. Αβίαστα λάθη. Μεγάλο πρόβλημα για τον φετινό ΑΡΗ, που μεγεθύνεται αν αναλογιστεί κανείς ότι στην πλειονότητα των αγώνων του ο ΑΡΗΣ όχι απλώς δεν πιέζεται αλλά έχει και συντριπτική κατοχή (προχθές ήταν στο 70-30). Αγχος ή κάτι άλλο εγκυμονεί κινδύνους αφού από το πουθενά μπορεί να βάλει τον αντίπαλο στο παιχνίδι.
3. Παιχνίδι από τα άκρα. «Κλειδί» για να ανοίξουν οι πολυπρόσωπες άμυνες των αντιπάλων. Παρά την προσθήκη του Γεωργιάδη στα δεξιά που παίρνει πολλές προσπάθειες, ο ΑΡΗΣ ακόμη ψάχνει να βρει τρόπους να πλαγιοκοπήσει τις αντίπαλες άμυνες. Και όταν το κάνει, δεν είναι πετυχημένες οι σέντρες…