Είναι αδύνατον η σημερινή ημέρα να μη φέρει στο μυαλό όλου του κόσμου του ΑΡΗ μια σημαδιακή στιγμή για την πορεία της ιστορίας του, καθώς σαν σήμερα πριν ακριβώς δυο χρόνια οι κίτρινοι χάρη στο γκολ του Ανδρέα Τάτου απέδρασαν με ένα παλικαρίσιο διπλό από το Περιστέρι
Κόντρα στον Ατρόμητο, ήρθε η νίκη με 0-1 και με αυτόν τον τρόπο αναπτέρωσαν τις μέχρι τότε ελάχιστες ελπίδες τους για την παραμονή της ομάδας στη Superleague.
Η στιγμή εκείνη αναμφίβολα σημαίνει πάρα πολλά για την ψυχολογία και την ψυχοσύνθεση του κόσμου της ομάδας και το περίεργο είναι πώς όλοι μας δεν την θυμόμαστε μόνο για την βαθμολογική της σημασία και κρισιμότητα, αλλά για την πίστη, τη δύναμη και το τσαγανό ομάδας και κόσμου για τη νίκη. Αν κάποιος γυρίσει τη μνήμη του σε εκείνες τις στιγμές θα θυμηθεί πώς η ομάδα αγωνιζόταν άδικα με 10 παίκτες και παρόλα αυτά δεν πτοήθηκε βγάζοντας άφθονο ποδοσφαιρικό εγωισμό έφθασε τελικά σε μια ομολογουμένως μεγάλη νίκη κόντρα σε θεούς και δαίμονες.
Η ιστορία έχει δείξει πώς ότι γίνεται στον ΆΡΗ δεν μπορεί να είναι ποτέ τυχαίο και πώς όλα όσα λαμβάνουν χώρα στην ομάδα έχουν άμεση σύνδεση με το παρόν και το μέλλον της. Για το λόγο αυτό θα ήταν καλό να μπούμε σε μια σύγκριση του τότε με το σήμερα, μια σύγκριση όχι τόσο αγωνιστικής φύσεως όσο ψυχικών αποθεμάτων και αντοχής, καθώς και οι σημερινοί αθλητές του ΆΡΗ οφείλουν να παραδειγματιστούν από τέτοιου είδους περιστάσεις και να μην βγάλουν την άνοδο της ομάδας για κανένα λόγο από το μυαλό τους.
Κάτι τέτοιο μπορεί να είναι ψυχοφθόρο, ενδέχεται επίσης αν η ομάδα δεν παρουσιαστεί έτσι όπως πρέπει να είναι και κοπιαστικό, ωστόσο ένας στόχος και μάλιστα ένας στόχος που θα κρίνει ολόκληρη την ιστορία ενός Συλλόγου δεν μπορεί να μπαίνει κάτω από επιφυλάξεις και προϋποθέσεις διότι τότε το μόνο σίγουρο είναι πώς κάτι θα έχει πάει στραβά και θα πρέπει κάποια πράγματα να ξανά συζητηθούν από την αρχή, κάτι που δεν χρειάζεται να αναφέρουμε το πόσο ζημιογόνο θα είναι για όλους όσους εμπλέκονται με τα κοινά του ΆΡΗ όποιο πόστο κι αν αυτοί κατέχουν.