Ο Δημήτρης Σαχινίδης γράφει για την ολοκλήρωση μιας πλήρως αποτυχημένης χρονιάς σε κάθε επίπεδο και εξηγεί το πώς πρέπει να ξημερώσει η επόμενη μέρα στο στρατόπεδο των κιτρίνων.
Εχθές λοιπόν ολοκληρώθηκε μια χρονιά που ταλαιπώρησε πολύ τον ΑΡΗ και τον κόσμο του και το πιο άσχημο της υπόθεσης είναι ότι ολοκληρώθηκε με αρνητικό πρόσημο. Το ποιοι φταίνε για το γεγονός ότι τα πράγματα δεν κύλησαν όπως τα περιμέναμε είναι λίγο-πολύ γνωστό σε όλους, καθώς ευθύνονται όλοι όσοι ενεπλάκησαν με τα κοινά της ομάδος από την αρχή της περιόδου. Το να μπούμε στη διαδικασία να αναλύσουμε ποιος έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης και ποιος το λιγότερο είναι τουλάχιστον αφελές και άσκοπο, μιας και το νόημα σε κάθε περίπτωση είναι το ίδιο και δεν θα αλλάξει ότι κι αν συμβεί από εδώ και πέρα.
Ο ΑΡΗΣ αποδείχθηκε ιδανικός αυτόχειρας αυτό είναι το συμπέρασμα μετά από μια όχι απλώς κάκιστη, αλλά ντροπιαστική χρονιά γιατί μόνο ως τέτοια μπορεί να χαρακτηριστεί μια σεζόν κατά τη διάρκεια της οποίας χάθηκαν βαθμοί που απαγορευόταν δια ροπάλου να χαθούν και είναι γνωστό πώς όταν εσύ ο ίδιος δίνεις το δικαίωμα στο διώκτη σου να ελπίζει το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα βρεθείς προ εκπλήξεως και τότε θα είναι πολύ αργά όπως και έγινε. Οι κίτρινοι λοιπόν πληρώνουν το ότι σε κανένα σημείο του πρωταθλήματος δεν έδειξαν πώς αυτοί είναι το αφεντικό σε αυτό με αποτέλεσμα από χθες να αναζητούνται εξωαγωνιστικές λύσεις για την άνοδο της ομάδας στην παραπάνω κατηγορία. Βέβαια όποιος πιστεύει ότι το κακό στην ομάδα ξεκίνησε από τη στιγμή που ο Πανσεραϊκός άρχισε να κερδίζει το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι πλανάται, καθώς η ομάδα έδειξε πώς δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τις καταστάσεις τις οποίες βρήκε μπροστά της με δυσάρεστη συνέπεια να χάσει το δρόμο της και εντέλει να αποτύχει εντελώς. Το πρόβλημα στον ΑΡΗ δεν ήταν καμία από τις αντίπαλες ομάδες, αλλά ο ίδιος του ο εαυτός, καθώς σήμερα υπό κανονικές συνθήκες έπρεπε να κάνουμε λόγο για μια ομαλή χρονιά, ακόμη και τώρα όμως που η ομάδα ήταν το ακλόνητο φαβορί βρήκε τον τρόπο να βγάλει μόνη της τα μάτια της και να χαλάσει η ίδια την ηρεμία της.
Σε ότι αφορά το αγωνιστικό κομμάτι για το χθεσινό παιχνίδι νομίζω πώς κάθε σχόλιο που θα γίνει όχι απλώς περιττεύει, αλλά είναι και προσβλητικό για την εμβέλεια και την ιστορία του ΑΡΗ, αφού από τη στιγμή που όλοι περίμεναν από την ομάδα να κάνει έστω το χρέος της και δεν το κατάφερε ούτε αυτό μένοντας στην ισοπαλία με τον ήδη υποβιβασμένο στο τοπικό πρωτάθλημα Ορφέα Ελευθερούπολης τότε κανείς μας δεν δικαιούται να σχολιάσει το οτιδήποτε. Από εκεί και πέρα η μόνη όαση σε μια ομολογουμένως μαρτυρική χρονιά ήταν αναμφίβολα ο κόσμος της ομάδος ο οποίος παραμερίζοντας τα όποια προσωπικά του προβλήματα ταξίδεψε όπου κι αν αγωνίστηκε ο ΑΡΗΣ και αποτέλεσε αν μη τι άλλο την αφορμή ούτως ώστε αυτή να μη χάσει την υστεροφημία και ένα μεγάλο μέρος από την αίγλη της.
Φυσικά το αγωνιστικό μαρτύριο μπορεί να έλαβε τέλος, όμως ένα άλλο είναι έτοιμο να ξεκινήσει, καθώς για ένα ακόμη καλοκαίρι ο ΑΡΗΣ θα είναι υποχρεωμένος να παλέψει και να διαφυλάξει τα έννομα συμφέροντά του και κάτι τέτοιο πρέπει να καταστεί σαφές πώς θα είναι χρονοβόρο και σίγουρα θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη ψυχολογική φθορά στις τάξεις του κόσμου της ομάδος ο οποίος είναι φυσιολογικό να αισθάνεται την πίκρα και την απογοήτευση σε όλο τους το μεγαλείο καθώς δεν περίμενε ποτέ πως η ομάδα του θα βιώσει αυτές τις ντροπιαστικές στιγμές που την στέλνουν πολλά βήματα πίσω.