Το θέμα με τα διαφορετικά ημίχρονα
Στα πρόσφατα φλικά παιχνίδια που έδωσε ο ΑΡΗΣ -ίσως με μοναδική εξαίρεση αυτό με τον Αγροτικό Αστέρα- παρατηρείται ένας ΑΡΗΣ “διπολικός”.
Βλέπουμε ένα διαφορετικό ΑΡΗ και το αξιοπερίεργο είναι ότι οι “κίτρινοι” δεν εμφανίζονται διαφορετικοί από παιχνίδι σε παιχνίδι, αλλά από ημίχρονο σε ημίχρονο. Η εναλλαγή της ομάδας από το πρώτο ημίχρονο στο δεύτερο είναι τόσο εντυπωσιακή, που είναι σαν να πρόκειται για δυο διαφορετικές ομάδες.
Ο ΑΡΗΣ των πρώτων ημιχρόνων παρουσιάζεται νωχελικός, με δυσκολία στην ανάπτυξη, χωρίς πολλές τελικές και αρκετά ατομικά λάθη, με συνέπεια να μένει συνήθως πίσω στο σκορ από το πρώτο ημίχρονο. Ωστόσο, η ομάδα του δευτέρου ημιχρόνου δεν θυμίζει σε τίποτα αυτή του πρώτου. Ο ΑΡΗΣ των δεύτερων ημιχρόνων είναι πιο γρήγορος, πιο πιεστικός, πιο αποφασιστικός, αν λάβουμε υπ’ όψιν και τα στατιστικά, πιο αποτελεσματικός. Είναι η ομάδα που κλείνει τον αντίπαλο στα “καρέ” του, ανεξαρτήτου όνοματος και δυναμικής.
Ίσως από την μια να φαίνεται λογικό, καθώς το φαινόμενο αυτό παρουσιάστηκε σε φιλικά προετοιμασίας με τον Νίκο Αναστόπουλο να δοκιμάζει αρκετές φορές σχήματα και ποδοσφαιριστές, με το ρόστερ να μην είναι 100% έτοιμο και με την ομάδα να μην έχει βρει ακόμη στο μέγιστο τον ρυθμό και την ομοιογένεια της. Ποιος όμως δεν θέλει να βλέπει τον ΑΡΗ του δευτέρου ημιχρόνου για 90 -αν είναι εφικτό- λεπτά;