Συγκινήθηκα όταν είδα τη φωτογραφία της αντιπροσωπείας των βετεράνων ποδοσφαιριστών μας με το Θόδωρο Πάλλα.
Πήγαν τον είδαν και του έδειξαν την αγάπη τους, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά, ότι ο ΑΡΗΣ ήταν, είναι και θα παραμείνει παντοτινά, μια μεγάλη κι αγαπημένη Οικογένεια.
Πολυ χάρηκα με την ενέργεια των συμπαικτών του.
Μια ενέργεια γεμάτη ήθος, σεβασμό και αγάπη.
Η θρυλική εκείνη ομάδα του ΑΡΗ, η οποία από τα τέλη της δεκαετίας του 70 ως τα μέσα της δεκαετίας του 80, μεγαλουργούσε στα γήπεδα και ήταν εκείνη, η οποία μπόλιασε μέσα μου την Αρειανοσύνη.
Τα έχουμε πει…
Αρειανός δεν γίνεσαι, γεννιέσαι!
Αρειανός γεννήθηκα και στου πατέρα μου την αγκαλιά μπήκα για πρώτη φορά στον ποδοσφαιρικό μας «ναό» και μυήθηκα στα κιτρινόμαυρα χρώματα του «Θεού του πολέμου».
Ωστόσο, η υπέροχη και φοβερή εκείνη ομάδα, ήταν αυτή που δυνάμωσε την αγάπη μου και την περηφάνια μου για αυτό το Σύλλογο.
Η ομάδα του Πάλλα, του Φοιρού, του Κούη, του Όλε, του Μπαλλή, του Βένου, του Σεμερτζίδη, του Ζήνδρου, του Παντζιαρά, του Τζιφόπουλου, του Δράμπη, του Μόκαλη, του Ζελελίδη, του Παπαφλωράτου, του Ανανιάδη, του Βάγγη, του αείμνηστου Γιάννη Μιχαλήτσου και όλων εκείνων των παιχταράδων, που τόσες όμορφες στιγμές μας είχαν χαρίσει.
Αυτοί είναι οι ήρωες της παιδικής μου ηλικίας!
Η ομάδα εκείνη με τον ξανθομάλλη μάγο από τη Δανία τον Όλε Σκόμποε, ο όποιος μάλιστα έμενε στη γειτονιά μας, στη Τριανδρία και τον βλέπαμε συχνά, είτε μόνο του, είτε με την οικογένεια του.
Κι όταν τον πετυχαίναμε, ήταν σαν να βλέπαμε τον επίγειο θεό μας, όπως εκείνο το πρωινό, στην Αθανασίου Διάκου, που παίζαμε μπάλα με τα φιλαράκια.
Με τις πέτρες για αυτοσχέδια δοκάρια, να χτυπάμε σουτάκια, σε μια αλάνα που υπήρχε εκείνα τα χρόνια, πριν γίνει η παιδικη χαρά και παραδίπλα το Λύκειο.
Ξαφνικά, ένω έχω στημένη τη μπάλα και ετοιμάζομαι να σουτάρω, έρχεται από πίσω, αθόρυβα, χωρίς να τον πάρουμε χαμπάρι και σουτάρει αυτός!
Παγωτό, όλοι μας!
«Ο Όλε.. Ο Όλε…» αρχίσαμε να φωνάζουμε και δεν το πιστεύαμε!
Όχι μόνο ήταν μπροστά μας, αλλά ακούμπησε και την μπάλα μας!
Πόσοι καβγάδες για χατήρι του, στην αλάνα ή στην αυλή του σχολείου, όταν χωριζόμασταν σε ομάδες και λέγαμε ποιος παίκτης θα είναι ο καθένας.
Γιατί έτσι κάναμε τότε. Λέγαμε ποιος παίκτης θα είναι ο καθένας.
Επικές καταστάσεις…
Πω πω… Τι ομαδάρα ήταν εκείνη!
Με αρχηγό αυτόν τον σπουδαίο ποδοσφαιριστή που λέγονταν Θόδωρος Πάλλας.
Παιχταράς!
Η επιτομή του σύγχρονου μπακ-χαφ, που ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 60 και τις αρχές της δεκαετίας του 70, έπαιζε όλη την πλευρά και ανάλογα με τις ανάγκες, είτε αμύνονταν σαν πλάγιος μπακ, είτε έβγαινε σαν δεύτερος εξτρέμ.
Προσέξτε. Μιλάμε για 50-55 χρόνια πριν!
Τότε που τα πλάγια μπακ, απαγορεύονταν να περάσουν τη γραμμή του κέντρου.
Ήταν σαν το άβατο του Αγίου Όρους.
Ο Πάλλας λοιπόν, ήταν ο πρώτος πλάγιος μπακ που το έκανε και αργότερα ακολούθησαν οι υπόλοιποι.
Τεράστια ομάδα, που έπαιξε εκπληκτικό ποδόσφαιρο, πέτυχε μεγάλες νίκες, είχε σπουδαία επιτεύγματα και επιτυχίες, αλλά δυστυχώς, δεν κατάφερε να πάρει ένα τίτλο.
Αδικημένη ομάδα.
Εκείνη ήταν η ομάδα που άγγιξε όσο καμία άλλη στη σύγχρονη ιστορία του Άρεως, την κατάκτηση του τέταρτου ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος του Συλλόγου μας.
Η ομάδα που έχει καταγεγραμμένα μυθικά ρεκόρ που δεν μπόρεσε ποτέ και καμία ομάδα να τα καταρρίψει!
Μια ομάδα που είχε 25 σερί νίκες στην έδρας της, σε ισάριθμα παιχνίδια.
Ασύλληπτο ρεκόρ!
25 σερί νίκες!
Ο ΑΡΗΣ την περίοδο 1978-79, έκανε το απόλυτο με 17 στα 17, στους αγώνες που έδωσε στην έδρα του, κάτι που μόνο η ΑΕΚ (1992-93) και ο Ολυμπιακός (2010-11) έχουν πετύχει.
Το ρεκόρ του ΑΡΗ όμως είναι μεγαλύτερο, καθώς μιλάμε για 25 συνεχόμενους αγώνες πρωταθλήματος, ξεκινώντας το αήττητο από τον Μάρτιο του 1978 έως τον Ιανουάριο του 1980.
25 αγώνες στους οποίους ο ΑΡΗΣ είχε ΜΟΝΟ ΝΙΚΕΣ, έχοντας πετύχει 65 γκολ και δεχθεί 11.
Σχεδόν 3 γκολ σε κάθε αγώνα (2,6 ΜΟ)
Κάπου εδώ, νομίζω ότι σταματάει κάθε συζήτηση για έδρες…
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΔΡΑ είναι το Χαριλάου.
Με στοιχεία και νούμερα κι όχι με ψέματα, με θεωρίες, με μυθεύματα και λογής-λογής αποκυήματα της φαντασίας, που έχουμε δει κατά καιρούς, από οπαδούς άλλων ομάδων.
Ειδικά αν βάλουμε στο κάδρο και το μυθικό ευρωπαικό αήττητο που έχει ο ΑΡΗΣ στο Χαριλάου (το οποίο δεν έχει σπάσει ΠΟΤΕ με παρουσία των οπαδών του) νομίζω ότι εκεί τελειώνουν όλα και δεν έχουμε να πούμε κάτι άλλο…
Εκείνος ο πολύ μεγάλος ΑΡΗΣ, ο οποίος σκορπούσε τον τρόμο και προκαλούσε δέος, σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Εκείνος ο φοβερός ΑΡΗΣ, που είχε πραγματοποιήσει μια εκπληκτική ευρωπαϊκή πορεία το 1979, φτάνοντας στους 16 της Ευρώπης, σε μια διοργάνωση, όπως ήταν τότε το κύπελλο ΟΥΕΦΑ (αυτό που λέμε σήμερα Γιουρόπα Λιγκ) και η οποία ήταν αντάξια και καλύτερη του Τσάμπιονς Λιγκ.
Δεν είναι υπερβολή αυτό, καθώς τότε, στην κορυφαία διοργάνωση (κυπ. Πρωταθλητριών σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ) συμμετείχαν μόνο οι πρωταθλητές της κάθε χώρας και ο νικητής της διοργάνωσης.
Οι ομάδες που τερμάτιζαν στη δεύτερη, τρίτη, τέταρτη θέση των πρωταθλημάτων, τότε συμμετείχαν στο ΟΥΕΦΑ.
Ο ΑΡΗΣ λοιπόν, τότε έφτασε στους 16 αυτής της διοργάνωσης.
Αποκλείοντας το μεγαθήριο που λέγονταν Μπενφίκα, που είχε στο παλμαρέ της δυο κατακτήσεις του κυπ. Πρωταθλητριών, με άλλες τρεις (μέχρι τότε) συμμετοχές σε τελικούς της ίδιας διοργάνωσης και με αναρίθμητα πρωταθλήματα και κύπελλα Πορτογαλίας.
Απίστευτο και όμως αληθινό!
Εκείνος ο ΑΡΗΣ, είχε συγκλονίσει την Ευρώπη καθώς είχε αλώσει το «Ντα Λουζ» της Λισαβώνας, πετώντας έξω από τη διοργάνωση, την Μπενφίκα, ένα από τα μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου.
Ανεπανάληπτες στιγμές και ντελίριο ενθουσιασμού!
Στη συνέχεια, η κλήρωση είχε φέρει στο δρόμο του ΑΡΗ, την δευτεραθλήτρια της Ιταλίας.
Η Περούτζια, ήταν τότε μια σπουδαία ομάδα που πρωταγωνιστούσε στο καμπιονάτο, με τον κορυφαίο Ιταλό σέντερ φορ στη σύνθεση της, τον θρυλικό Πάολο Ρόσι, που δύο χρόνια αργότερα θα βγει πρώτος σκόρερ στο μουντιάλ της Ισπανίας και θα οδηγήσει την εθνική Ιταλίας στη κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου.
Ούτε τότε δείλιασαν οι παικταράδες του ΑΡΗ.
Δεν πτοήθηκαν, ούτε με το 1-1 του πρώτου αγώνα στο Χαριλάου.
Πήγαν στην Ιταλία, με θράσος, με ψυχή, με αποφασιστικότητα και με τη συμπαράσταση 4.000 οπαδών τους και πέτυχαν μια από τις μεγαλύτερες νίκες και προκρίσεις που έχει πάρει ελληνική ομάδα στην Ευρώπη.
Διέλυσαν με 3-0 τη Περούτζια μέσα στο ‘Ρενάτο Κούρι», μια άτρωτη έδρα μέχρι εκείνη την ημέρα, καθώς οι γηπεδούχοι είχαν ένα φοβερό αήττητο σχεδόν τεσσάρων χρόνων!
Επική πρόκριση που γέμισε χαρά και περηφάνια όλους τους Έλληνες και έβγαλε δεκάδες χιλιάδες Αρειανούς στους δρόμους της φωταγωγημένης Θεσσαλονίκης, προκειμένου να πανηγυρίσουν και να γιορτάσουν αυτή την τεράστια επιτυχία.
Εκείνη η ΟΜΑΔΑΡΑ που λίγο έλειψε να αποκλείσει στην επόμενη φάση την περίφημη Σεντ Ετιεν του Μισέλ Πλατινί και των οκτώ διεθνών, την κορυφαία ομάδα της Γαλλίας εκείνα τα χρόνια, ενώ την επόμενη χρονιά, λίγο έλειψε να κάνει το μπαμ και να πετάξει έξω την πανίσχυρη αγγλική Ίπσουιτς, η οποία στη συνέχεια είχε κατακτήσει το τρόπαιο.
Τι απίθανο ματς ήταν εκείνο!
Εκεί οπου παρά το βαρύ 5-1 του πρώτο αγώνα (το οποίο είχε διαμορφωθεί με τρία ανύπαρκτα πέναλτι που είχαν δοθεί σε βάρος της ομάδας μας), ο ΑΡΗΣ, με DNA μαχητή και νικητή, αλλά και με στόφα πρωταθλητή, μπήκε μέσα με απίστευτο πάθος, έβγαλε τρομερή ψυχή και με την υποστήριξη 35.000 οπαδών του στο Καυτανζόγελιο, λίγο έλειψε να πετύχει ακόμη ένα θαύμα!
Αλλά το 3-1 δεν ήταν αρκετό…
Γιατί εκείνη η ομάδα, είχε DNA μαχητή και νικητή.
Είχε μέταλο και στόφα πρωταθλητη.
Έκανε κάθε χρόνο πρωταθλητισμό από το 1978 έως το 1984.
Κάθε χρόνο διεκδικούσε το πρωτάθλημα μέχρι τέλους.
Μια ομάδα, η οποία έχει υποστεί απίστευτες και μνημειώδης αδικίες, με διαιτητικές σφαγές, με αλλοιώσεις αποτελεσμάτων, με αλλαγές κανονισμών, με κλοπές πρωταθλημάτων.
Μια ομάδα που το 1980 τερμάτισε στη πρώτη θέση, αλλά δυστυχώς, έχασε τον τίτλο σε αγώνα μπαράζ…
Κι αυτό είναι το μεγάλο παράπονο όλων αυτών των παιδιών.
Έγιναν πράγματα και θάματα εκείνη τη χρονιά…
Μέχρι και κανονισμοί αλλάξαν, ενώ κάποιες ομάδες, που αγωνίστηκαν σαν τα σκυλιά εναντίον μας, στον αγώνα με τον Ολυμπιακό, έκαναν χαβαλε και πικ-νικ…
Πολύ αδικημένη ομάδα, που είχε πέσει πάνω σε μια συγκυρία, πολύ δύσκολη.
Μόλις είχε αρχίσει ο επαγγελματισμός στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Οι ανταγωνίστριες ομάδες του λεκανοπεδίου, έχοντας τις αβάντες της εξουσίας και στο τιμόνι τους πλούσιους εφοπλιστές και μεγαλοβιομήχανους, αλλά και μία στρατιά εφημερίδων και δημοσιογράφων να τους υπηρετεί, είχαν πολύ μεγάλο πλεονέκτημα.
Σε αντίθεση με τον ΑΡΗ, που όχι μόνο δεν είχε τίποτα από όλα αυτά, αλλά παράλληλα, είχε να αντιμετωπίσει κι όλη αυτή τη σαπίλα που επικρατούσε στα μέσα της Θεσσαλονίκης, όπου κυριαρχούσε η στοχευμένη μαύρη προπαγάνδα, ο γκεμπελισμός, η συκοφαντία και ο ύπουλος πόλεμος σε βάρος του ΑΡΗ.
Δυστυχώς (και αυτό είναι το χειρότερο), ένα μεγάλο κομμάτι του δικού μας κόσμου, είτε από αφέλεια, είτε από επιπολαιότητα, είτε από απερισκεψία, πατούσε την πεπονόφλουδα των εχθρών του Συλλόγου και έριχνε νερό στο μύλο της εσωστρέφειας.
Για μία ομάδα, η οποία τότε, αν στηρίζονταν έτσι όπως έπρεπε, κρατούσε τους παίκτες και δυνάμωνε σε συγκεκριμένες θέσεις,
είναι βέβαιο ότι θα έχει πετύχει πολλά περισσότερα και φυσικά, θα είχε κατακτήσει τίτλους.
Μεγάλα λάθη και ιστορικά «εγκλήματα»…
Για εμάς όμως, αυτή η ομάδα είναι πρωταθλήτρια!
Για όλους εμάς, που μπολιαστήκαμε από αυτή την ομάδα και αγαπήσαμε τον ΑΡΗ, αυτοί οι παίκτες, είναι πρωταθλητές.
Κάθε φορά που πετυχαίνω κάποιον από εκείνη την φοβερή ομάδα, είτε στο γήπεδο, είτε οπουδήποτε, του λέω πάντα την ίδια ακριβώς φράση.
Τους τα έχω πει και κατ ιδίαν, αλλά και δημόσια, είτε σε εκπομπές, είτε σε εκδηλώσεις που είχα την τιμή να παρουσιάσω στο παρελθόν και ήταν αφιερωμένες στην ιστορία του Συλλόγου.
«Για μας είστε πρωταθλητές
Για εμάς είστε η τέταρτη ομάδα που πήρε ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα.
Όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για ότι κάνατε για αυτό το Σύλλογο.
Να σας έχει καλά ο θεός και να είστε κοντά μας πολλά χρόνια, να σας βλέπουμε, να σας καμαρώνουμε και να αποτελείται για όλους εμάς ΦΩΤΟΔΟΤΕΣ του Αρειανού μεγαλείου»
Καλή δύναμη και κουράγιο Θόδωρε Πάλλα.
Η αγάπη και η θετική σκέψη όλων των απανταχού Αρειανών είναι κοντά σου.
Μακάρι να έρθει η στιγμή και να σε δούμε ξανά να πατάς το χόρτο του Χαριλάου και να σε χειροκροτήσουμε και να σε ευχαριστήσουμε για όλα.