Οσα έγιναν χθες είναι από τις περιπτώσεις που κάθεσαι μπροστά σε έναν υπολογιστή και δεν ξέρεις τι να πρωτογράψεις, από που να το πρωτοπιάσεις.
Είναι από τις φορές που ακόμα και ό,τι έγινε στη διάρκεια του αγώνα, λίγη σημασία έχει…. Ο ΑΡΗΣ ήταν μέτριος στο πρώτο μέρος, ανέβηκε στο δεύτερο, βρήκε την ισοφάριση και θα μπορούσε ακόμη ένα. Το ίδιο θα μπορούσε και η ΑΕΚ στο πρώτο μέρος, αφού μετά το 45′ είχε ανούσια κατοχή. Και μέσα σ’ όλα ένας ανίκανος διαιτητής που πήγε να τινάξει στον αέρα όλη τη βραδιά με την εύνοιά του υπέρ της ΑΕΚ.
Αυτό είναι λίγο πολύ το αγωνιστικό κομμάτι του χθεσινού αγώνα. Με τις καλές και τις κακές στιγμές που είχε ο ΑΡΗΣ, αλλά πάνω απ’όλα με τη νοοτροπία που “χτίζει” στα τελευταία παιχνίδια και ειδικά μετά το στραπάτσο στην Τρίπολη.
Το πρώτο έχει μεταμορφώσει η ομάδα είναι το μυαλό της. Το κάνει με διάρκεια. Δεν χάνεται στα παιχνίδια, δεν αποσυντονίζεται όπως με Λαμία και ΟΦΗ. Έχει μεταμορφώσει τη συμπεριφορά της. Και όταν αυτό συναντήθηκε με τα “θέλω” του Μάντζιου, το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε τις τελευταίες δύο εβδομάδες μέσα στο γήπεδο.
Ο Έλληνας τεχνικός πέτυχε ένα μεγάλο κατόρθωμα, περνώντας την ΑΕΚ με ένα ρόστερ που έχει επιστροφές αλλά τα ζητήματα συνεχίζουν να υφίστανται. Με όλα τα προβλήματα που είχε τους προηγούμενους μήνες. Με όσα πάλευε να διορθώσει καθημερινά.
Ο ΑΡΗΣ των τελευταίων δύο εβδομάδων είναι κάτι συγκεκριμένο… Οι παίκτες μπήκαν στον κύκλο των “θέλω” του προπονητή, αγωνιστικά και πνευματικά. Και το μόνο που έχουν να κάνουν πλέον είναι να διατηρηθούν εκεί, για να έρθουν και άλλα βράδια όπως το χθεσινό.
Στο ημίχρονο ο κιτρινόμαυρος οργανισμός βρήκε ξανά μπροστά του τα γνωστά φαντάσματα. Μόλντε, Αστάνα, ΑΕΚ, Ολυμπιακός, Λαμία. Καθοριστικές βραδιές των τελευταίων ετών στις οποίες ο ΑΡΗΣ άγγιξε τον στόχο του και τελικά τον έχασε μέσα από τα χέρια του.
Χθες αυτή η απίστευτα αρνητική παράδοση “έσπασε”… Ο ΑΡΗΣ πέρασε. Ο κόσμος πανηγύρισε, χαμογέλασε και κυρίως ξέσπασε.
Δεν πήρε το Κύπελλο ο ΑΡΗΣ. Πέτυχε όμως κάτι που τον “ταΐζει” ψυχολογικά. Δίνει άλλο χρώμα στη χρονιά του. Τόσο έντονο που ούτε ο καλύτερος ζωγράφος θα μπορούσε να το αποδώσει. Έχει όμως δρόμο ακόμα.
Το παρελθόν υπάρχει για να μας διδάσκει ότι δεν πρέπει να βιαζόμαστε. Η ομάδα έχει ακόμα τέσσερα βήματα ως τον τελικό και πρέπει να είναι το ίδιο σοβαρή σε όλα. Η διοίκηση έχει ένα μεγαλύτερο “πρέπει” πλέον στο κομμάτι της ενίσχυσης αφού η χρονιά αποκτάει άλλη τροπή.
Λίγες ώρες ακόμα χαμόγελα και από αύριο… ηρεμία. Υπομονή, χαμηλά τη μπάλα και προσμονή για ακόμα περισσότερα βράδια όπως το χθεσινό. Βράδια που μας έλειψαν. Βράδια που είχαμε στα χέρια μας και χάσαμε. Βράδια που δυναμώνουν τον ΑΡΗ ως οργανισμό.