Ένα από τα πολλά στοιχήματα του Άκη Μάντζιου στην περίοδο της διακοπής ήταν η διάρκεια του ΑΡΗ μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Στα προηγούμενα παιχνίδια και ειδικά σε αυτά με Ολυμπιακό και Κηφισιά η ομάδα έμοιαζε να… έσβηνε σωματικά και πνευματικά μετά το 60′, χάνοντας με βαρύ σκορ στον Πειραιά ενώ στο “Βικελίδης” ισοφαρίστηκε από την ομάδα του Γιάννη Ανστασίου πελαγοδρομώντας σε άμυνα και επίθεση.
H διάρκεια ήταν και παραμένει ένα από τα πρώτα ζητούμενα για τον Μάντζιο και κόντρα στον Πανσερραϊκό ο ΑΡΗΣ όχι μόνο δεν “έπεσε” προς το τέλος αλλά ανέβασε κατακόρυφα την απόδοσή του στο τελευταίο κομμάτι του ματς.
Παρά την ανούσια υπεροχή στο μεγαλύτερο μέρος του δεύτερου ημιχρόνου και με τον χρόνο να να κυλάει δημιουργώντας άγχος και πίεση, η ομάδα παίρνοντας βοήθεια και από τις αλλαγές του Μάντζιου κράτησε την πνευματική της συγκέντρωση και παράλληλα έβγαλε παραπάνω δυνάμεις, διαχειριζόμενη το γεγονός ότι η μπάλα… έκαιγε. Αυτά τα στοιχεία τη βοήθησαν να πιέσει ως το τέλος με πλάνο και καθαρό μυαλό, έχοντας για αποκορύφωνα τη σωρεία φάσεων στο τελευταίο τέταρτο του αγώνα και φυσικά το γκολ του Φαμπιάνο.