Η κατάσταση που επικρατεί στον ΑΡΗ επιβάλλει νίκες. Οι νίκες φέρνουν ηρεμία, οι νίκες δίνουν χρόνο και κυρίως κρατούν την ομάδα εντός στόχων.
Το -7 από την 3η και την 4η θέση δεν αντιπροσωπεύει την ποιότητα και τις φιλοδοξίες με τις οποίες ξεκίνησε η ομάδα τη χρονιά. Ένας παραπάνω λόγος για να παίρνει παιχνίδια όπως το χθεσινό, έστω και με τον κυνισμό που επέδειξε.
Με εξαίρεση το πρώτο τέταρτο του δεύτερου μέρους, είδαμε πάλι μία ομάδα που αμυντικά συμπεριφέρθηκε σωστά. Μπροστά, τα γκολ ήρθαν. Είναι η πρώτη και σημαντική ανάγνωση. Το “μετά” είναι μία κουβέντα που γίνεται εδώ και αρκετό καιρό.
Η ομάδα δυσκολεύτηκε πάλι στην παραγωγή φάσεων σε ροή αγώνα. Είναι ενθαρρυντικό ότι τακτικά με το 4-3-3 έβγαλε κάποιες ωραίες συνεργασίες με τριγωνάκια από τις πλευρές και πάτησε αρκετές φορές στην αντίπαλη περιοχή, σχεδόν πάντα όμως το… έχανε κάπου.
Είναι μία γνωστή κατάσταση που απαιτεί δουλειά, Ισως λίγη παραπάνω, όπως επίσης και η αδυναμία του build up στην πίεση του αντιπάλου. Ο Αστέρας άντεξε για 5-10 σε αυτό το ρυθμό, αλλά ακόμα κι έτσι δυσκόλεψε τον ΑΡΗ σε κάποιες περιπτώσεις να βγάλει τη μπάλα από την άμυνά του.
Το γεγονός ότι ακόμα και με τα παραπάνω η νίκη ήρθε, αποτελεί credit στην ομάδα. Εκμεταλλεύτηκε την ποιότητα του Γκαρθία στο 1-0 και μία καλοδουλεμένη κομπίνα στο 2-0, άσχετα που δεν βγήκε σε πρώτο χρόνο και συγκεκριμένα στην εκτέλεση του Γκρέι.
Credit παίρνει και ο προπονητής που διόρθωσε το δικό του λάθος με τον Μαζικού και τον επανέφερε στο αρχικό σχήμα, ειδικά σε ένα ματς που απαιτούσε επίθεση και ο Κονγκολέζος πέρασε δέκα πάσες στο επιθετικό τρίτο και συμμετείχε σε πολλές συνεργασίες στο μισό του Αστέρα.
Ηταν εκ των κορυφαίων της ομάδας, μαζί με τους Γκαρθία και Φαμπιάνο, χωρίς να λησμονούμε τον Νταρίντα που όταν βρει κι άλλο ρυθμό δίνει την αίσθηση του παίκτη που θα κάνει τη διαφορά στον άξονα. Και αυτό έγινε χθες διότι κινούταν πιο κοντά στην περιοχή αντί για τον χώρο του κέντρου.
Ο κυνισμός είναι καλός αλλά για μία ομάδα όπως ο ΑΡΗΣ λες ότι “αφού μπορεί παραπάνω, γιατί να μην το κάνει;”. Εδώ θα μπει ξανά στην κουβέντα το θέμα της αγωνιστικής ταυτότητας. Ο Πάρντιου την ψάχνει αλλά ίσως να είναι και μπροστά στα μάτια του, αφού αυτό το 4-3-3 με δύο εσωτερικούς μέσους “κουμπώνει” πολύ καλά, συν ότι χωρούν αρκετοί στην ενδεκάδα.
Αυτό φάνηκε με τον Παναιτωλικό, με τον Αστέρα δύο φορές φέτος…
Πέραν της νίκης που ήταν μονόδρομος και κάπως αυτονόητη, ακόμα και για έναν ΑΡΗ χωρίς ιδιαίτερη ισορροπία, εξίσου σημαντικά είναι τα κέρδη και σε πρόσωπα.
Ο Γκαρθία σκόραρε ένα γκολ που ενισχύει σημαντικά την ψυχολογία του σε μία περίοδο που είναι μεταξύ ενδεκάδας και πάγκου, περιορίζοντας και τις σκέψεις για να γίνει πάλι αναπληρωματικός.
Ο Καμάτσο δεν εξιλεώθηκε για τις χαμένες ευκαιρίες που τον έχουν σημαδέψει φέτος. Το χθεσινό γκολ όμως μπορεί να τον “ξεκλειδώσει” και σίγουρα πήρε λίγο βάρος από πάνω του. Ακόμα και πάνω στο τελείωμα φάνηκε το άγχος που κουβαλούσε.
Δεν πρόκειται βέβαια για ενδεδειγμένη λύση στο “9”. Περισσότερο επιλογή ανάγκης. Κατ΄ανάγκη έπαιξε εκεί, αλλά εάν ανέβει μπορεί να δώσει σημαντικές βοήθειες στα πλάγια και στοιχεία που δεν έχουν οι υπόλοιποι εξτρέμ πλην των Πάλμα και Μαντσίνι σε κάποιες περιπτώσεις.
Στο ματς της Τετάρτης θα πάρει πιθανότατα περισσότερο χρόνο συμμετοχής, όπως και άλλοι (Εμπακατά, Νταμπό κλπ.). Με τον Λεβαδειακό χρειάζεται απλά μία σωστή διαχείριση και ένα απαραίτητο φρεσκάρισμα για τα παιχνίδια με Ολυμπιακό σε πρωτάθλημα και Κύπελλο, με το πρώτο να κρίνει ίσως πολλά για την φετινή σεζόν του ΑΡΗ.