Πρώτο επίσημο ματς, πρώτη εικόνα, πρώτες σκέψεις, πρώτοι προβληματισμοί. Πράγματα που σου έρχονται αμέσως στο μυαλό μετά το πρώτο παιχνίδι του Άρη στη σεζόν. Ευρωπαϊκή αναμέτρηση, ματς στόχου στην Αρμενία, ένα πρώτο βήμα έγινε. Αν βέβαια δεν έχεις παρακολουθήσει το παιχνίδι. Το 1-1 σε εκτός έδρας ματς διπλών ευρωπαϊκών αγώνων, με το δεύτερο να γίνεται στην έδρα σου, είναι ένα καλό αποτέλεσμα. Εδώ όμως είναι που έρχονται τα «αλλά» διότι το είδες το παιχνίδι.
Φαντάζομαι ότι δεν είναι πολλοί εκείνοι που ικανοποιήθηκαν από την εικόνα της ομάδας. Πολλά αγωνιστικά ζητήματα, κάποια εκ των οποίων ίσως και δικαιολογημένα, αν αναλογιστεί κανείς ότι ήταν το πρώτο επίσημο ματς, η ομάδα έχει 13 καινούριους παίκτες, προφανώς δεν έχει ολοκληρώσει την προετοιμασία-δέσιμό της, αλλά και το ότι το παιχνίδι έγινε σε υψόμετρο περίπου 1.000 μέτρων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για κόπωση, ανάσες κτλ. Λογικά όμως κάπου εκεί στερεύουν οι δικαιολογίες.
Όπως θα έχετε καταλάβει σπανίως πάω με τα άκρα. Ούτε υπερενθουσιασμός στα καλά, ούτε «ανάθεμα» στα στραβά. Σε όλα χρειάζεται ένα μέτρο και μία λογική προσέγγιση της κατάστασης. Από τον χθεσινό ΑΡΗ, από αλλού το περιμέναμε, από αλλού μας ήρθε. Διότι η έλλειψη δεύτερου καθαρού στόπερ για να παίξει με τον Φαμπιάνο δημιουργούσε μία προδιάθεση, ότι ίσως υπάρξει θέμα. Τουναντίον, η «τίμια» εμφάνιση του (όχι κεντρικού αμυντικού) Οντουμπάζιο, έστω κι αν δεν έδωσε πολλά περιθώρια στον Φαμπιάνο να βοηθήσει στο build up από την άμυνα, «κάλυψε» κάπως το ζήτημα. Αντιθέτως, ο «δημιουργικός» ΑΡΗΣ απουσίαζε από το γήπεδο. Ελάχιστη φαντασία, λίγες φάσεις, γενικά μια φλυαρία. Που δεν βελτιώθηκε ιδιαίτερα ούτε μετά τις αλλαγές και σε πρόσωπα, αλλά και σε σύστημα. Ο Ρουπ μπορεί να έκανε και το χειρότερο παιχνίδι του, ο Νταρίντα ως συνήθως συνεπής, αλλά για πρώτη φορά με κάποια λαθάκια, ο Μενέντεζ, φιλότιμος με τρεξίματα, αλλά ουσία μηδέν και ο Λουίς Πάλμα, λίγα πράγματα.
Αν σε αυτά προστεθούν ο μέτριος ως κακός Ζαν Ζουλ, η εικόνα του οποίου ήταν προβληματική, αλλά και η έλλειψη βοηθειών από τους παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο (με εξαίρεση τον Μορόν και λίγο τον Πάβιτσιτς), όλα αυτά συνθέτουν κατά κάποιο τρόπο το σκηνικό του χθεσινού ματς στην Αρμενία.
Προφανώς και δεν θα τα τινάξουμε όλα στον αέρα, αλλά με καλοπροαίρετη κριτική διάθεση, είναι ξεκάθαρο πως ο ΑΡΗΣ θέλει άμεσα στόπερ και μάλιστα, που λέει ο λόγος, να έρθει το Σάββατο και να παίξει την Κυριακή και να δούμε λίγο και το «6», διότι ο Ζουλ, όσο ενθουσίασε κόντρα στην Εθνικό Άχνας, άλλο τόσο προβλημάτισε κόντρα στην Αραράτ.
Χημεία και ταυτότητα, είναι άλλες δύο μαγικές λέξεις, «κλισέ» μεν, αλλά ταιριάζουν κουτί στην περίπτωσή μας. Θεωρώ ότι ο ΑΡΗΣ δεν θα έχει προβλήματα στο Χαριλάου με τους Αρμένιους, που έδειξαν ότι είναι μια κανονική, δουλεμένη και ίσως πιο έτοιμη ομάδα. Το θέμα όμως είναι το μετά. Διότι τότε τα πράγματα θα δυσκολέψουν και ιδιαίτερα χρονικά περιθώρια δεν υπάρχουν.