Δεν είναι μία κατάσταση με την οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι για πρώτη φορά φέτος… Δεν είναι ένας ΑΡΗΣ που δεν έχουμε δει ξανά.
Κατοχή έχει, ενίοτε θα παράξει και τελικές όπως χθες. Είτε όμως θα κολλήσει στο 0-0 είτε θα κάνει κάποιο “δώρο”, όπως στο Βόλο.
Το λάθος του Εντιαγέ αλλάζει τη ροή ενός αγώνα που πήγαινε… καρφί για το 0-0, από ένα σημείο και μετά, εκτός αν εμφανιζόταν από το πουθενά κάποιος ήρωας της τελευταίας στιγμής. Σαν τον Σάκιτς δηλαδή κόντρα στην ΑΕΚ.
Πριν το παιχνίδι του Σαββάτου, καταγράψαμε δεδομένα αρνητικά με τα οποία πήγαινε ο ΑΡΗΣ σε ένα παιχνίδι που φαινομενικά ήταν του χεριού του. Δηλαδή την καθοριστική απουσία του Φαμπιάνο και την δεδομένη κόπωση αρκετών παικτών “κλειδιά” της ομάδας. Δεν είναι δικαιολογία για το γεγονός ότι… κατάφερες να χάσεις από τον Βόλο με 0-2, ανάγκαζε όμως την ομάδα να αξιοποιήσει τα καλά διαστήματά έντασης και πίεσης που θα είχε, κυρίως στο πρώτο ημίχρονο. Κάτι που δεν έπραξε.
Η αμυντικογενής -παραδόξως- προσέγγιση του Βόλου δυσκόλεψε αρκετά τον ΑΡΗ στο σετ παιχνίδι. Ωστόσο στο πρώτο ημίχρονο πάτησε αρκετές φορές περιοχή και εκεί βρήκε μπροστά του δύο διαχρονικά προβλήματα. Τελική πάσα και εκτέλεση.
Ειδικά στο δεύτερο κομμάτι ο ΑΡΗΣ ήταν παραπάνω από επιπόλαιος χθες, στις όποιες ευκαιρίες του δόθηκαν για να βρει εστία. Εδώ μπαίνει η έλλειψη εκτελεστών.
Οταν στο δεύτερο μέρος χάθηκε η σπιρτάδα και οι εντάσεις, έλειψε ο παίκτης με την παραπάνω ενέργεια στο παιχνίδι του. Οι αλλαγές των εξτρέμ αύξησαν την ατονία της ομάδας επιθετικά, αντί να την ανεβάσουν.
Ακόμα και όταν η ομάδα βρέθηκε σε καταστάσεις του παιχνιδιού που την ευνούν, δηλαδή την ευκαιρία για τρανζίσιον στους χώρους που έδωσε κάποιες φορές ο Βόλος, ήταν υπερβολικά αργή στην μετάβαση της μπάλας.
Δεν χρειάζεται να πλατιάσουμε παραπάνω… Είναι μία κατάσταση που βιώνει κατ’ επανάληψη ο ΑΡΗΣ φέτος. Εμπρός και πίσω, εμπρός και πίσω…. Η σταθερότητα παραμένει το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας, με προεκτάσεις που αγγίζουν και το μεταγραφικό αφού έγιναν τρεις κινήσεις που όχι μόνο δεν τις είδαμε ακόμα αλλά δεν αφορούσαν και τις άμεσες ανάγκες της ομάδας.
Ακόμα κι έτσι πάντως, ο ΑΡΗΣ δεν έχασε ούτε τα πλέι οφ ούτε την Ευρώπη. Απλά φαίνεται ότι τη… βρίσκει να κάνει τη ζωή του δύσκολη με κάποιο τρόπο, “γκρεμίζοντας” ότι καλό πάει να “χτίσει”.
Στο σημείο που έφτασε, έχει μπροστά του πέντε παιχνίδια όπου η απώλεια βαθμών είναι ακόμα πιο απαγορευτική. Και στα Γιάννενα θα πάει να παίξει έναν πρώτο “τελικό”, ο οποίος μόνο εύκολος δεν θα είναι αφού οι Ηπειρώτες έχουν το ίδιο κίνητρο. Δηλαδή τα πλέι οφ. Τότε δεν θα υπάρχει ούτε η δικαιολογία της κούρασης και οι “νέοι” θα είναι πιο έτοιμοι. Το μοναδικό ελαφρυντικό θα είναι ότι ακόμα και μεταγραφές να γίνουν, δύσκολα θα προλάβουν να είναι στη διάθεση του Μάντζιου.
Το χειρότερο απ΄’ όλα είναι ότι ο ΑΡΗΣ δεν προκαλεί πλέον τόσο εκνευρισμό. Τείνει να πάει προς το επόμενο στάδιο, αυτό της απάθειας. Και είναι πολύ χειρότερο…