Είναι κάτι μεταφυσικό, κάτι ανεξήγητο. Και τα τελευταία χρόνια συμβαίνει όλο και πιο συχνά στον ομαδικό αθλητισμό. Κυρίως ποδόσφαιρο, αλλά ενίοτε και στο μπάσκετ. Είναι αυτή η αίσθηση της απώλειας που μεταμορφώνει μια ομάδα προς…το καλύτερο!
Άλλες φορές έχει την μορφή του «ο αντίπαλος έμεινε με 10 και δεν μπορέσαμε να τον διασπάσουμε». Άλλες, όπως συνέβη με τη Λίβερπουλ απέναντι στη Μπαρτσελόνα, έχει την μορφή του «μας λείπουν οι δύο από τους τρεις της επίθεσης, ο ένας δε είναι το Χρυσό Παπούτσι της περασμένης χρονιάς και ο franchise player μας».
Είναι ο νόμος της ζούγκλας για τα πληγωμένα θηρία; Κανείς δεν πρόκειται ποτέ να το εξηγήσει με δεδομένα, με κάτι απτό. Συμβαίνει όμως. Κι όταν συμβαίνει σε τοποθετεί σε σκέψεις.
Στο μυαλό του Γιούργκεν Κλοπ δεν είμαστε, αλλά δε μπορεί να μην ήταν μια από τις σκέψεις του λίγο πριν κοιμηθεί, η εξής: βάζεις Σαλάχ και Φιρμίνο στον τελικό βασικούς; Είναι κι εκείνη η σύγκριση που ξεφυτρώνει από μόνη της σε σχέση με το πρώτο ματς και το γκολ που έχασε ο Αιγύπτιος. Κι εκεί η σκέψη παίρνει πρωτοβουλία να εδραιωθεί περισσότερο.
Κι αν τους βάλεις βασικούς είναι αυτό το βασικό σου πλάνο ή κρατάς τους άσους σου κρυφούς για να τους ρίξεις κάπου στο 60ο λεπτό, να κάνεις το ματ σοκάροντας τον αντίπαλο σου και να μην του αφήσεις χρονικό περιθώριο αντίδρασης που να είναι επαρκές;