"Ζήσε ή πέθανε", ήταν το μήνυμα που βρέθηκε γραμμένο πάνω στη σκόνη του πορτατίφ, που βρισκόταν δίπλα στο κρεβάτι του.
Στο ξενοδοχείο, όπου διέμενε, ο Νοτιοκορεάτης Κιμ Ντουκ-Κου, είχε αφήσει ένα σουβενίρ της αποφασιστικότητας που του είχε χαρίσει τον τίτλο του κορυφαίου πυγμάχου της Άπω Ανατολής. Το φτωχόπαιδο που είχε μείνει ορφανό στα δύο, είδε τη μητέρα του να παντρεύεται τρεις φορές και έκανε δουλειές του ποδαριού για να ζήσει μέχρι να βρει ένα εισόδημα στην επαγγελματική πυγμαχία, ήταν σαν σε παραμύθι, επίσημος “προσκεκλημένος” της λάμψης του Λας Βέγκας. Έτοιμος να διεκδικήσει τον παγκόσμιο τίτλο ελαφρών βαρών.
Ήταν Νοέμβρης του 1982 και απέναντι του θα έβρισκε τον πρωταθλητή κόσμου, τον Ιταλοαμερικανό Ρέι Μαντσίνι. Στα 21 μόλις χρόνια του, ο επονομαζομένος “Boom Boom” θεωρείτο ένα φαινόμενο για την πυγμαχία, έχοντας μέντορα τον πατέρα του, τον σπουδαίο Λένι Μαντσίνι, που προοριζόταν, σύμφωνα με τους ειδικούς, να αφήσει εποχή, αν δεν τραυματιζόταν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο 23χρονος πρωταθλητής Ασίας είχε ακολουθήσει εξαντλητική προπόνηση και δίαιτα για να κατέβει το όριο των 62 κιλών και να ανέβει στο ρινγκ. Με ρεκόρ επαγγελματικής καριέρας 17-1-1 (και 8 νοκ-άουτ), όλος ο κόσμος του μποξ περίμενε να διαπιστώσει αν ήταν ικανός να ανταγωνιστεί τον υπερασπιστή του τίτλου (23-1).