Δε νομίζω ότι μπορεί να διαφωνήσει κανείς στο ότι το πρώτο δείγμα γραφής του ΑΡΗ, σε επίσημο παιχνίδι ήταν αν μη τι άλλο ενθαρρυντικό για τη συνέχεια. Ταυτόχρονα, ουδείς μπορείς να παραβλέψει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες οι Κιτρινόμαυροι κατέβηκαν να παίξουν στο Περιστέρι.
Με τουλάχιστον τρεις ενδεκαδάτες απουσίες (Νταρίντα, Σίστο, Ζουλ), δίχως μία σημαντική εναλλακτική λύση (Σουλεϊμάνοφ) και με τρεις παίκτες (Φαμπιάνο, Φρίντεκ, Σιφουέντες), που είχαν ελάχιστες προπονήσεις στα πόδια τους. Σε αυτούς βάλτε τους νεοφερμένους Μάγιο, Μόντσου, οι οποίοι ακόμη είναι σε στάδιο προσαρμογής (αλλά δεν απέχουν πολλοί). Προσθέστε και το δίδυμο των Τσακαλίδη-Παπαπέτρου…
Σίγουρα η ισοπαλία στο Περιστέρι δεν μπορεί να θεωρεί επιτυχία. Περισσότερο σαν απώλεια μοιάζει με πολλές όμως δικαιολογίες και μην πέφτετε στην λούμπα που προσπαθούν να σας ρίξουν τα γνωστά επικοινωνιακά κέντρα, ότι δηλαδή ο Ατρόμητος είναι ανταγωνιστής του ΑΡΗ για την πεντάδα. Πόσες φορές ακόμη να το πουν παίκτες, προπονητές και παράγοντες ότι στόχος είναι η τετράδα;
Επειδή συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις κι αφού τονιστούν οι ανορθογραφίες και γίνει μία εποικοδομητική κριτική, καλό θα ήταν να ρίξουμε και μια ματιά στο αν βγαίνει και κάτι θετικό. Κατ’ εμέ, νομίζω ότι είναι ξεκάθαρη η ποιοτική αναβάθμιση του ρόστερ του ΑΡΗ. Κι ας έχει ακξόμη ελλείψεις, οι οποίες, λογικά θα καλυφθούν. Οι παίκτες που έχουν έρθει είναι καλύτεροι από αυτούς που έφυγαν, γενικά η ποιότητα είναι περισσότερη. Σαν μονάδες δηλαδή, αυτό που διαθέτει φέτος η ομάδα είναι πιο ελκυστικό και πιο ελπιδοφόρο σε σχέση με αυτό που είχε. Σε μια ομάδα όμως, εκείνο που μετράει είναι η… ομάδα κι όταν το σύνολο αποκτήσει ομοιογένεια, θα μπορέσουμε να κάνουμε και ταμείο. Σίγουρα όμως σε κάνει να ελπίζεις και να πιστεύεις πως κάτι καλό υπάρχει εκεί πέρα.
Θα μου πείτε, θέλει χρόνο; Πέρασε τόσο καιρός. Η απάντηση είναι ναι και στα δύο, αλλά με συγκεκριμένα δεδομένα. Δεν είναι μόνο ότι κάποιες κινήσεις έγιναν μετά το βασικό στάδιο της προετοιμασίας. Ακόμη και από την 1η Ιουλίου, όλοι αυτοί να ήταν στη Θεσσαλονίκη, πάλι χρόνος θα χρειαζόταν. Αξίζει τον κόπο να τον δώσουμε. Άποψή μου…
Θεωρώ ότι με τις κινήσεις που έγιναν, τους παίκτες που ήρθαν, στις θέσεις που έγινε αυτό, ένα μόνο πράγμα λείπει από τον ΑΡΗ. Το σημείο αναφοράς στην επίθεση. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Μορόν, που είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση και θα πρέπει το θέμα του να ξεκαθαρίσει. Ούτε αυτό αποτελεί μομφή προς τον προπονητή και τους συνεργάτες του για τη δουλειά που κάνουν στο επιθετικό κομμάτι. Ο ΑΡΗΣ πρέπει να βρει την προσωπικότητα που θα μπορέσει να δημιουργήσει καταστάσεις, να κάνει παιχνίδι, να απειλήσει. Όλα αυτά που έκανε πέρσι δηλαδή ο “κανονικός” Μορόν. Υπάρχει στο ρόστερ του τέτοιος παίκτης; Αν ναι τότε θα πρέπει να εμφανιστεί.
Η ουσία είναι ότι απόλυτες κρίσεις με συγκεκριμένα δεδομένα δεν μπορούν να γίνουν τώρα. Αφενός χρειάζεται χρόνος, αφετέρου δεν έχουν ολοκληρωθεί οι μεταγραφές. Ούτε υπερβολές βοηθούν ακόμη, παρά το ότι, επαναλαμβάνω, ότι είναι ολοφάνερη η ποιοτική αναβάθμιση στο έμψυχο υλικό.