Ντέρμπι της Θεσσαλονίκης χωρίς κουβέντα για τη διαιτησία… δεν γίνεται. Και δυστυχώς για ακόμη μία φορά στη θέση του θύματος βρίσκεται ο ΑΡΗΣ.
Μπορούμε να μιλήσουμε ποδοσφαιρικά για το χθεσινό ματς. Και θα το κάνουμε. Πρόκειται όμως για ένα άλλο παιχνίδι από αυτό που θα είχαμε εάν ο Αγκάγιεφ στο 30′ έκανε το αυτονόητο. Πέναλτι για τον ΑΡΗ και ο ΠΑΟΚ με δέκα ως το τέλος.
Το… παράλληλο σύμπαν του Αγκάγιεφ
Οι πιθανότητες του ΑΡΗ να προηγηθεί από την άσπρη βούλα; Πολλές. Ακόμα και αν δεν το έκανε όμως, θα είχε το αριθμητικό πλεονέκτημα για μία ώρα παιχνιδιού και ο ΠΑΟΚ ακόμα μεγαλύτερο θέμα στα στόπερ από αυτό που υπήρχε ήδη πριν τη σέντρα. Και με βάση την εικόνα που απέκτησε το παιχνίδι μετά το 30′, η πλάστιγγα θα έγερνε ξεκάθαρα υπέρ του ΑΡΗ που κατάφερε να προηγηθεί ακόμα και κάτω από αυτές τοις συνθήκες.
Σε εκείνο το σημείο λοιπόν ο Αγκάγιεφ άνοιξε ένα… παράλληλο σύμπαν και ένα άλλο παιχνίδι που δεν έπρεπε να γίνει… αλλά έγινε.
Το ματς αλλοιώθηκε και αυτό δεν αλλάζει. Οπως δεν αλλάζει ότι τρεις φορές φέτος ο ΠΑΟΚ κέρδισε τον ΑΡΗ με τη συνδρομή της διαιτησίας. Τα ντέρμπι της Θεσσαλονίκης περιλαμβάνονται στα highligts των διαιτητικών εγκλημάτων που υπέστησαν οι “κιτρινόμαυροι” φέτος, συμβάλλοντας και αυτά στη φετινή σεζόν μαζί με άλλες ποδοσφαιρικές αδυναμίες που δυστυχώς έκαναν έντονα την εμφάνισή τους στον αγωνιστικό χώρο της Τούμπας.
Το παιχνίδι που -δυστυχώς- έγινε
Ηδη λίγο πριν το 30′ ο ΑΡΗΣ είχε αρχίσει να βρίσκει ισορροπία το γήπεδο μετά το δικό του προβληματικό ξεκίνημα και το επιθετικό του ΠΑΟΚ, ο οποίος ναι μεν πάτησε πολύ στην περιοχή αλλά εν τέλει είχε μόνο δύο φάσεις με τον Ντάντες και τον Σβαμπ. Από εκεί και πέρα ναι μεν καλές προϋποθέσεις αλλά χωρίς ουσία.
Ο ΑΡΗΣ άρχισε να παίρνει σταδιακά τον έλεγχο του αγώνα και επέβαλλε το παιχνίδι του όταν έκανε αυτά… που δεν έκανε στο πρώτο κομμάτι και του κόστισαν. Πίεσε πιο ψηλά τον ΠΑΟΚ και του περιόρισε τα μέτρα, τη στιγμή που πήρε τα δικά βελτιώνοντας παράλληλα και την κυκλοφορία του, με αποτέλεσμα να μην πουλάει τόσο εύκολα τη μπάλα και να μην δίνει εξτρά κατοχές στον αντίπαλό του. Αυτό έγινε όταν έκλεισε ο Ματέο περισσότερο στον άξονα και όταν μπήκε παραπάνω ο Νταμπό στο παιχνίδι.
Δεν είναι τυχαίο ότι το γκολ έρχεται στην πίεση ψηλά. Έδειξε τον δρόμο στον ΑΡΗ, τον οποίο όμως δεν ακολούθησε στον βαθμό που έπρεπε και στο δεύτερο μέρος.
Το κακό ξεκίνημα στον αγώνα εξελίχθηκε σε μέτριο με τον τρόπο που η ομάδα μπήκε μετά το 45” και μέσα σε έξι λεπτά είδε τον ΠΑΟΚ να γυρίζει το παιχνίδι μέσα από την πίεση που άσκησε και δύο παιδικά λάθη. Πρώτα η αδράνεια της άμυνας στο γκολ του Τάισον και μετά οι περιττές ντρίμπλες του Ματέο που έφεραν το πέναλτι του Ντάντας.
Από εκεί και μετά το ματς είχε δύο στιγμές. Μία που ξεχείλιζε από την ποιότητα του Νταρίντα και μία ακόμα που ο Ζίβκοβιτς σημαδεύει καλά αλλά στέκεται αρκετά τυχερός με την κόντρα στον Πίρσμαν, μπερδεύοντας τον Κουέστα.
Ο χειρότερος δυνατός συνδυασμός
Γυρίζοντας τον χρόνο λίγες μέρες πίσω, υπάρχει το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και μία σχεδόν ίδια φάση με αυτή του Ματέο. Ηταν ο Καμαρά με τον Μπα, όπου ο Μάκελι κακώς δεν δίνει κόκκινη στον στόπερ του Ολυμπιακού και με το σκορ στο 1-0. Θα αλλοίωνε το αποτέλεσμα εάν οι “ερυθρόλευκοι” το γυρνούσαν. Ομως ο ΑΡΗΣ το διαχειρίστηκε σωστά. Και κυρίως διαχειρίστηκε σχεδόν άριστα την πίεση του Ολυμπιακού, δίχως να δίνει το παραμικρό περιθώριο φάσης.
Χθες δεν έγινε κάτι τέτοιο στα δύο γκολ του ΠΑΟΚ, που ήταν αποτέλεσμα εκνευριστικά απλών ατομικών λαθών.
Η σύγκριση αυτή δεν αναιρεί τον ρόλο του Αγκάγιεφ στο παιχνίδι και τον τρόπο που άλλαξε ριζικά τη ροή του. Καταδεικνύει όμως κάτι άλλο…
Ο ΑΡΗΣ δυστυχώς έζησε μια βραδιά στην οποία βρήκε απέναντί του τα δύο βασικά του θέματα φέτος. Διαιτησία και αγωνιστικές αδυναμίες που δεν μπορεί να τις εξαλείψει αλλά μόνο να τις περιορίζει. Άλλες φορές σε μεγάλο βαθμό -όπως με τον Ολυμπιακό- και άλλες σε μικρότερο βαθμό.
Εδω και καιρό είναι δεδομένο ότι η χρονιά θα πάει έτσι ως το τέλος, μέχρι να αρχίσει το ολικό re building της ομάδας. Απλά δεν θα μιλούσαμε για όλα αυτά ειδικά όσον αφορά το χθεσινό, εάν ο Αγκάγιεφ έκανε τη δουλειά του, βάζοντας στο τέλος και το… κερασάκι με την άδικη αποβολή του Καμαρά και ενώ προσπαθούσε να αποφύγει τον Ζίβκοβιτς που τον… κολλούσε. Δεν δικαιολογείται όμως για μία φάση νωρίτερα που σήκωνε κίτρινη και ήταν δείγμα του καθαρού μυαλού που του έλειπε σε εκείνο το σημείο.