O Νίκος Παπαδόπουλος γράφει στο AllAboutARIS για την προβληματική εικόνα του ΑΡΗ, με αφορμή την εμφάνιση της ομάδας στο "Αλκαζάρ"
Αν θέλαμε να προσεγγίσουμε το παιχνίδι του Αλκαζάρ με μία απλή και κάπως λαϊκή προσέγγιση, τότε θα λέγαμε ότι όσοι το είδαμε θα χρειαζόμασταν… κολλύριο. Ηταν τέτοια η εικόνα του αγώνα άλλωστε, που τα μάτια μας πόνεσαν κάπως…
Ο ΑΡΗΣ δεν ήταν καλός. Πήρε βέβαια αυτό που ήθελε, το οποίο είναι και η ουσία για την επίτευξη του φετινού στόχου. Και με βάση τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, η προσπάθεια του κρίνεται απόλυτα πετυχημένη. Είναι 1ος, έχει μία διαφορά ασφαλείας που μπορεί να αυξήσει τις επόμενες αγωνιστικές και το πιο βασικό απ’ όλα; Συνεχίζει ακόμα και στην κακή του μέρα να παίρνει αυτό που θέλει, με… δόσεις ποιότητας και τύχης. Στοιχείο που δεν είχε την περσινή σεζόν. Αυτή είναι η μία οπτική γωνία από την οποία μπορεί να δει κάποιος την έως τώρα πορεία της ομάδας. Διότι υπάρχει και η άλλη με αφορμή τον χθεσινό αγώνα στη Λάρισα.
Παράλληλα με το σερί των νικών, η ομάδα “τρέχει” και ένα ακόμη. Αυτό των μη πειστικών εμφανίσεων που πραγματοποιεί. Δεν είναι κοινό μυστικό φυσικά αφού έχει παρατηρηθεί και νωρίτερα μέσα στη σεζόν. Απλά το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι πλέον έχει εξελιχθεί σε ένα ζήτημα διαρκείας που παραμένει χωρίς λύση από τεχνικό τιμ και παίκτες.
Η ομάδα σε αρκετά σημεία του αγώνα μοιάζει κάπως αποσυντονισμένη, κουρασμένη σωματικά και πνευματικά. Ειδικά χθες δεν έβγαζε σιγουριά, μαζί με κάποια αγωνιστικά ζητήματα που αντιμετωπίζει. Οπως δηλαδή τη δυσκολία της να προωθήσει ορθολογικά τη μπάλα, να κάνει αισθητή την παρουσία της στην περιοχή και να παράγει γκολ. Και από τη στιγμή που όπως φαίνεται μεταγραφές δύσκολα θα γίνουν, οι λύσεις πρέπει να έρθουν εκ των έσω.
Η κομβική θέση του επιτελικού μέσου δεν… σήκωσε τον Λούκα Μιλούνοβιτς, με τον Σπανό λογικά από το επόμενο παιχνίδι να στρέφεται σε πιο ορθολογικές επιλογές. Ισως θα μπορούσε να επιμείνει περισσότερο στον Παυλίδη και να του δώσει την ευκαιρία να βρει ρυθμό ή να τον χρησιμοποιήσει στα χαφ ως 8άρι. Εκεί όπου μπορεί να βοηθήσει στο “κουβάλημα” της μπάλας και να δώσει ανάσες σε Μουμίν-Ιντζόγλου που πηγαίνουν στα κόκκινα. Οπως επίσης κάποια στιγμή καλό θα ήταν να δούμε τον Λώττα περιμένοντας τον Ανάκογλου να επανέλθει στην αγωνιστική δράση αλλά και να δοθεί μία πίστωση χρόνου στον Τζανακάκη που μετά την επάνοδο του δεν έχει καταφέρει να βρει ρυθμό. Γενικά μία λύση είναι το… ανακάτεμα της τράπουλας από τη στιγμή που για την ώρα δεν έχει βρεθεί άλλη λύση για την βελτίωση της εικόνας του ΑΡΗ.
Τα παραπάνω φυσικά δεν είναι προϊόν γκρίνιας. Οταν όμως έχεις ένα τέτοιο ρόστερ είναι λογικό να περιμένεις και περισσότερα από πλευράς θεάματος και να επικεντρώνεσαι σε αυτό, από τη στιγμή που είσαι ήσυχος με την ουσία. Και δεν είναι τυχαίο ότι η κατάσταση αυτή έχει φέρει προβληματισμό και στην ίδια την ομάδα. Ενας προβληματισμός όμως που είναι… ελεγχόμενος από τη στιγμή που καλείται να τον διαχειριστεί ως 1η και χωρίς πίεση.
Λογικά κάποια στιγμή θα αλλάξει η κατάσταση αυτή. Απλά το θέμα είναι να γίνει πριν έρθει η “γκέλα” με την οποία ο ΑΡΗΣ “φλερτάρει” έντονα.
Υ.Γ. Καταφέρατε κύριε Ζουράρι μέσα σε δύο ώρες να συσπειρώσετε έναν ολόκληρο κόσμο. Και μόνο για αυτό σας ευχαριστούμε. Αλλά και μία συγνώμη από εσάς που υποτίθεται ότι προάγετε την παιδεία, δεν βλάπτει…