"Ένας μορφωμένος ηλίθιος είναι πιο ηλίθιος από έναν αμόρφωτο ηλίθιο" είπε ο Μολιέρος.
Προσπαθώντας όμως να κατανοήσω τι ήταν αυτό που οδήγησε τον Μολιέρο σε αυτήν τη διαπίστωση πιθανολόγησα ότι η μόρφωση προσδίδει στους θεωρούμενους ως μορφωμένους μια επίπλαστη αίσθηση υπεροχής έναντι των υπολοίπων ανθρώπων.
Μιας υπεροχής που εδράζεται ακριβώς στο γεγονός της συμπυκνωμένης γνώσης σε ένα ιδιαίτερο αντικείμενο. Αυτή λοιπόν η σε υπερβολικό βαθμό αίσθηση υπεροχής, όταν απουσιάζουν τα δυο ακρογωνιαία χαρακτηριστικά ενός ολοκληρωμένου και
ισορροπημένου ανθρώπου, η παιδεία και η αγωγή, οδηγεί στην ηλιθιότητα.
Τι είναι παιδεία και αγωγή. Μου αρέσουν δυο αφαιρετικοί ορισμοί για αυτές τις δυο έννοιες. “Παιδεία είναι αυτό που επιβιώνει όταν όλα όσα έχουν μαθευτεί ξεχνιούνται” (Burrhus Frederic Skinner) και “Αγωγή είναι αυτό που μένει, όταν έχουμε ξεχάσει πια,
αυτά που μας έχουν διδάξει” (Edward Halifax). Αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι τόσο αγωγή όσο και η παιδεία λοιπόν είναι το απόσταγμα της διαδικασίας πνευματικής, ηθικής, κοινωνικής, αλλά και αισθητικής ολοκλήρωσης της προσωπικότητας ενός
ανθρώπου. Και δεν μπορεί παρά ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο να μην αποτελεί ένα κύριο γνώρισμα, αν όχι το σημαντικότερο, στην παιδεία και την αγωγή. Φυσικά πρωτεύοντα ρόλο στην αγωγή και την παιδεία παίζει το οικογενειακό περιβάλλον, στη
συνέχεια και το σχολικό περιβάλλον. Ο ΖουρΑΡΗΣ είναι ένας μορφωμένος άνθρωπος. Προφανώς. Είναι (;) και ένας δάσκαλος.
Εξ ορισμου καθώς διδάσκει. Μιλάει πολύ και μάλιστα μιλάει αυτάρεσκα. Είναι ευρηματικός λεξιπλάστης, αν και αρκετοί επιστήμονες αμφισβητούν τη συνοχή αυτών που λέει, και γνωρίζει από έξω και ανακατωτά τα έργα μεγάλων φιλοσόφων και ιστορικών της αρχαιότητας, αλλά και σύγχρονων ποιητών και συγγραφέων. Τόσο καλά, που μάλλον νομίζει ότι επαναλαμβάνοντας διαρκώς αράδες από τον Επιτάφιο του Περικλή γίνεται και ο ίδιος του Περικλής ή Θουκυδίδης.
Ο ΖουρΑΡΗΣ ήταν μέχρι πριν λίγες ώρες και ο υφυπουργός παιδείας (παιδείας και όχι μόρφωσης) της ελληνικής κυβέρνησης. Ο πολιτικός προϊστάμενος δηλαδή των δασκάλων και καθηγητών που συμβάλουν, μαζί με την οικογένεια, στην παιδεία και την αγωγή των παιδιών μας. Ο υφυπουργός παιδείας λοιπόν ετούτης εδώ της χώρας με τον οχετό που ξεστόμισε απέναντι σε φιλάθλους δυο ομάδων αυτής της χώρας (με αφήνει παγερά αδιάφορο ποιούς εξύβρισε, με ενδιαφέρει ότι εξύβρισε απρόκλητα) απέδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι στερείται αγωγής και παιδείας. Διότι απέδειξε, χωρίς να είναι η πρώτη φορά, ότι είναι ασεβής, χυδαίος και υβριστής. Ένας υφυπουργός παιδείας λοιπόν, δίχως παιδεία και δίχως αγωγή. Ο οποίος, εξαιτίας της αποτυχίας των δασκάλων του και κυρίως της οικογένειάς του να τον παιδαγωγήσουν, ακόμη και στην επιστολή παραίτησης πέρα από τα “χαριτολογήματά” του, δεν επέδειξε ίχνος μεταμέλειας για το γεγονός ότι ως δάσκαλος αλλά και ως υφυπουργός παιδείας απέτυχε πανηγυρικά και κατάντησε… νούμερο τηλεθέασης ή ακρόασης.
Και φυσικά στο σκηνικό υπάρχει και ένας πρωθυπουργός που περίμενε άβουλα τον ασεβή και υβριστή υφυπουργό του, που αυτός επέλεξε να προΐσταται για την παιδεία και την αγωγή των νέων, να παραιτηθεί. Έναν πρωθυπουργό που δεν είχε την ανδρεία, το
ήθος, τον δυναμισμό, το σθένος και τα αντανακλαστικά να διακόψει πάραυτα τον πολιτικό χρόνο στον ΖουρΑΡΗ.
Είναι δικαίωμα του καθενός, του ΖουρΑΡΗ συμπεριλαμβανομένου προφανώς, να έχει τις προτιμήσεις του και να μην γουστάρει τους Αρειανούς, τους Ολυμπιακούς, τους Πασόκους, τους Συριζαίους, τους Νεοδημοκράτες, τους θεοσεβούμενους, τους άθεους,
τους πρόσφυγες, τους ομοφυλόφιλους και πάει λέγοντας. Έχει υποχρέωση όμως να τους σέβεται απόλυτα. Στις δημοκρατίες ο μόνος καταναγκασμός είναι αυτός του σεβασμού.
Θα σέβεσαι τον συνάνθρωπό σου, άσχετα αν δεν το γουστάρεις. Πολύ περισσότερο όταν είσαι μέλος της διακυβέρνησης μιας χώρας. Διότι οι κυβερνήσεις στις δημοκρατίες είναι κυβερνήσεις όλων των πολιτών και όχι των ψηφοφόρων τους. Για τον δε ΖουρΑΡΗ ψιλοαναμενόμενη η κατάντια του. Δεινόν τό γῆρας, οὐ γάρ ἔρχεται μόνον…