Γιατί πάντα πίσω από τη λαμπερή βιτρίνα, κρύβεται η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού…
Φώτα. “Τηλαυγή”, σε σημείο που να προκαλούν παρατεταμένη φρενίτιδα στο κοινό με μια στάλα επιληπτικής κρίσης. Στο ρινγκ ανεβαίνουν δύο τύποι, λαδωμένοι σε βαθμό επιδερμικού κακουργήματος. Το καμπανάκι χτυπάει και ξεκινάει το σόου.
Οι γροθιές φεύγουν περίπου μισό μέτρο από το πρόσωπο του αντιπάλου, όμως αυτός κάνει σα να προσγειώθηκε από το πουθενά στο κεφάλι του τριώροφη πολυκατοικία. Οι κλοτσιές έχουν διαλύσει τα πλευρά του αέρα, όμως ουδέποτε βρίσκουν ανθρώπινη σάρκα. Το κεφαλοκλείδωμα είναι τόσο παιδαριώδες, που δε χρειάζεται καν κλειδί για ν’ “απαλλαγεί” κανείς από αυτό.
Αν είστε εκεί γύρω στα 30κάτι, τότε το θυμάστε κι εσείς: Σάββατο βράδυ στον ΑΝΤ1 (ή, αν υπήρξατε από τους προνομιούχους, στο Eurosport), με τον ενθουσιασμό μας να συγκρίνεται μόνο με τον αντίστοιχο που μας προκαλούσε ο “Σκορπιός” του Στέφανου Κορκολή.
Λεγόταν “Οι γίγαντες του κατς” και από την οθόνη μας παρήλαυναν τα μεγαλύτερα ονόματα του WWE, καθηλώνοντάς μας. Το ξέραμε- ακόμα και στην τρυφερή ηλικία που η μεγαλύτερη έγνοια μας ήταν το τι δικαιολογία θα πούμε στον δάσκαλο για το ότι δε διαβάσαμε στο “Εμείς και ο κόσμος”- πως επρόκειτο για μια καλοστημένη αγωνιστική “φάρσα”, όμως…
Όμως το να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη ήταν εξίσου πιθανό με το χάσεις επεισόδιο των “Απαράδεκτων”- απλά δε γινόταν, δηλαδή. Το “κατς” αποτελούσε το απόλυτο προϊόν made in USA και προσελκούσε το ενδιαφέρον εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως.
Πίσω από την αψεγάδιαστη και γυαλιστερή του βιτρίνα, ωστόσο, το έρεβος είχε πάντα τον πρώτο λόγο. Οι θάνατοι 5 (από τους μυριάδες, δυστυχώς) “πρωταγωνιστών” του WWE φαντάζουν ως η μακάβρια θυσία που απαιτήθηκε προκειμένου να συνεχιστεί το σόου.