Ο τελικός του Πανθεσσαλικού δεν θα περάσει εύκολα στο αρχείο… Θα γυρνάει μέσα μας για πολύ καιρό, ταλανίζοντας τη σκέψη ενός ολόκληρου οργανισμού για ακόμη μία χαμένη ευκαιρία.
Το κλαμπ πίστεψε πολύ σε αυτό το τρόπαιο. Το ήθελε. Προετοιμαζόταν για αυτό μήνες τώρα αλλά στην ώρα της κρίσης βρέθηκε για ακόμη μία φορά με άδεια χέρια και την όλη δύσκολη κατάσταση που όλοι περίμεναν ότι θα ακολουθήσει.
Δυστυχώς είμαστε μαθημένοι στις κρίσεις τα τελευταία χρόνια. Στις αγωνιστικές αποτυχίες. Και αυτή του περασμένου Σαββάτου ήταν η μεγαλύτερη της εποχής Καρυπίδη βάσει των στάνταρ που έχουν τεθεί.
Μία αποτυχία, η προσέγγιση της οποίας ξεκινάει από τα διαιτητικά εγκλήματα της Στεφανί Φραπάρ και μετά ακολουθούν αγωνιστικά λάθη ή άλλα ζητήματα που υπάρχουν στην ομάδα και ενδεχομένως να την ακολούθησαν στο Πανθεσσαλικό. Δεν έφταιγαν τα τελευταία όμως που ο τελικός χάθηκε.
Δεν βάζεις κάτι κάτω από το χαλάκι εάν μιλήσεις για τη διαιτησία. Δεν γίνεται να είσαι Αρειανός και να αφήνεις στην άκρη την ανικανότητα μίας ρέφερι και ενός VARίστα να διαχειριστούν έναν τελικό Κυπέλλου, ο οποίος αλλάζει άρδην σε μία φάση που ο Νταρίντα παίζει τη μπάλα και η Φραπάρ τον αποβάλλει επειδή… έφαγε το μπούλινγκ των παικτών του Παναθηναϊκού. Να αφήνει τα σκληρά μαρκαρίσματα του ΠΑΟ ή να κλείνει τα μάτια στο πέναλτι του Αράο τόσο αυτή όσο και το VAR. Αλλοίωση αγώνα είναι αυτά. Αλλοίωση του αποτελέσματος και όχι δικαιολογίες.
Ο Φραπάρ άρχισε να… πυροβολεί τον ΑΡΗ και ο ίδιος τον εαυτό του με φάσεις όπως αυτή του Ζουλ. Μία απευθείας κόκκινη που δίνεται αλλά δεν δίνεται κιόλας. Πέρα για πέρα χαζή η ενέργεια του Καμερουνέζου, ειδικά τη στιγμή που η Φραπάρ ψάχνει να ισορροπήσει το ματς.
Από εκεί και πέρα ο ΑΡΗΣ διαχειρίζεται το ματς σωστά στο ξεκίνημα. Παίρνει το κέντρο, εξουδετερώνει τον Παναθηναϊκό αλλά επιθετικά δεν κάνει αυτά που πρέπει. Στατικός μπροστά και με έναν Γκαρθία που… κρυβόταν μέσα στο παιχνίδι.
Στο δικό του μομέντουμ από το 51′ και μετά κάνει τη φάση με τον Σαμόρα και έρχεται το σημείο όπου ο Μάντζιος ορθώς πάει να κάνει αλλαγές οι οποίες… φρενάρονται από την αποβολή του Νταρίντα. Νωρίτερα θα έπρεπε να κάνει μόνο εάν ήταν πίσω στο σκορ. Μετά το 72′ όντως μπορεί να γίνει κουβέντα για 1-2 κινήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν αλλά δεν έγιναν. Να φρεσκάρει λίγο την ομάδα με ανάσες και ίσως πιο καθαρό μυαλό. Και πάλι όμως είχαν προηγηθεί πολλά που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό το ματς. Ένα ματς το οποίο επηρεάστηκε πρώτα από τη διαιτησία και μετά από τον ΑΡΗ. Ένας ΑΡΗΣ που δεν έπρεπε να είναι καλύτερος. Έπρεπε να είναι ουσιαστικός. Πέραν της διαιτησίας όμως, πνευματικά δεν ήταν όπως έπρεπε -παίκτες και πάγκος- απέναντι στον χειρότερο Παναθηναϊκό των τελευταίων ετών.
Πάντα σε τέτοιες καταστάσεις, το θέμα είναι περισσότερο τί γίνεται από εδώ και πέρα. Οτι γράφει, δεν ξεγράφει. Οπότε ο ΑΡΗΣ πάει πλέον σε μία επόμενη μέρα που… ζητάει απαντήσεις και πράξεις.
Δυστυχώς θα έχουμε πολύ χρόνο για να συζητήσουμε το ” σήμερα” και το “αύριο” της ομάδας. Ο ΑΡΗΣ όμως πρέπει να κινηθεί άμεσα. Και πριν κάνει ό,τι κάνει, να βάλει πρώτα τις βάσεις για τις πράξεις. Και η καλύτερη βάση είναι αυτή της αλλαγής νοοτροπίας, η οποία θα καθορίσει και τις πράξεις του Θεόδωρου Καρυπίδη από εδώ και στο εξής. Μαζεύτηκαν πολλά λάθη την τελευταία διετία…
Ο ΑΡΗΣ θα προχωρήσει αλλά θα πρέπει να αποφασίσει ο ίδιος τον τρόπο. Το πιο σημαντικό είναι να το κάνει ενωμένος, συσπειρωμένος…