Ο ΑΡΗΣ συμπληρώνει 108 χρόνια ζωής, αλλά είναι και μια χρονιά που είναι εντελώς διαφορετική για την οικογένεια των “Κιτρινόμαυρων”.
Ο Άλκης Καμπανός δεν είναι πια ανάμεσα μας, καθώς κάποιοι αποφάσισαν να του στερήσουν την ζωή και να βυθίσουν σε πένθος τόσο την οικογένεια του, όσο και την οικογένεια του ΑΡΗ.
Δεν έχει ξεπεραστεί το σοκ της βιαιότητας του γεγονότος. Οι μνήμες είναι νωπές και θα είναι νωπές, όσο δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικά με αφορμή αυτό το τραγικό περιστατικό.
Δεν είμαστε αιθεροβάμονες. Είναι μια μακρά διαδικασία, για την οποία χρειάζονται δραστικές κινήσεις. Νομίζω πως είμαστε ακόμα στην -πολύ- αρχή του όλου εγχειρήματος.
Το πρόβλημα είναι το πώς θα μείνουν εκτός αθλητικών συλλόγων όλοι αυτοί που έχουν ποτιστεί με μίσος, που βάζει σε δεύτερο ρόλο το γεγονός ότι υποστηρίζουν μια ομάδα.
Είναι η πρώτη φορά σε αυτόν τον χώρο, που με σοκάρει κάτι τόσο πολύ, την ίδια στιγμή που είδα και μια πρωτοφανή συμπαράσταση από εκατοντάδες συλλόγους, τόσο αθλητικούς, όσο και κοινωνικούς.
Η εκδήλωση του Ερασιτέχνη ήταν τόσο-όσο θα έπρεπε τη φετινή χρονιά, παρότι αν δεν υπήρχαν αυτές οι τραγικές συγκυρίες θα κάναμε λόγο για μια χρονιά άνθισης του.
Όπως όλοι γνωρίζετε, έχουν δοθεί τεράστιες μάχες για να καταφέρει ο ΑΡΗΣ να είναι ενιαίος, χωρίς έριδες και χωρίς ανθρώπους που δηλητηρίαζαν μυαλά και καταστάσεις. Και αυτό το “ξεκαθάρισμα” δεν έγινε… άνευ κόστους.
Ο ΑΡΗΣ πλήρωσε τα λάθη του με Γ’ Εθνική στο ποδόσφαιρο, με αγχωτικές σεζόν στην Basket League και φυτοζωόντας στα τμήματα του Ερασιτέχνη. Λίγο-πολύ αυτά έγιναν ταυτόχρονα, αλλά… είναι το μέταλλο του πολεμιστή σε αυτή την ομάδα, που δεν λυγίζει.
Φέτος θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στον Ερασιτέχνη, απ’ ότι στα δύο κύρια αθλήματα του Συλλόγου. O ΑΡΗΣ κινείται σύσσωμος και η “μάνα” του Συλλόγου, ο Ερασιτέχνης ΑΡΗΣ, είναι πιο ισχυρός από ποτέ τα τελευταία χρόνια!
Στις -σχεδόν- αυτοματοποιημένες κοινωνίες που ζούμε, έχει χαθεί η έννοια του συλλόγου. Λίγο πολύ θα σταθούμε στο αν ένας σύλλογος είναι “μεγάλος” από το αν κερδίζει ή από το αν έχει τρόπαια.
Όχι στο ότι για παράδειγμα διαθέτει άπειρα τμήματα αποσυμπίεσης της καθημερινότητας και κοινωνικοποίησης όλων των ηλικιών.
Για παράδειγμα, ο ΑΣ ΑΡΗΣ, στην τελευταία επίσημη καταμέτρηση της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, ήταν ο Αθλητικός Σύλλογος με τους περισσότερους εγγεγραμμένους αθλητές.
Περίπου 2000 αθλητές και αθλήτριες απασχολούνται στα τμήματα του Ερασιτέχνη ΑΡΗ. Αντιλαμβάνεστε για πόσες οικογένειες μιλάμε με μέλη στους “Κιτρινόμαυρους”; Είναι μια κοιτίδα… κοινωνίας και αθλητισμού.
Και αν σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ δεν παίζεις μόνος σου, γιατί υπάρχουν “μεγαλοκαρχαρίες” δίπλα σου, ο δρόμος του Ερασιτέχνη είναι πάντα ανοιχτός. Πλέον η πορεία της ομάδας είναι ανοδική σε όλα τα τμήματα, που βάζουν τις βάσεις τους.
Καλός είναι και ο πρωταθλητισμός σε όλα τα επίπεδα, αλλά η ουσία για έναν Ερασιτέχνη είναι ο μαζικός αθλητισμός.
Προσφορά στην κοινωνία, διέξοδος για τα νέα παιδιά σε αλλόκοτους καιρούς και αμέτρητο μαύρο και κίτρινο παντού.
Και όσο αγκαλιάζουμε αυτή τη προσπάθεια, τόσο περισσότερο θα αποβάλουμε την τοξικότητα.
Δεν γεννηθήκαμε έτσι. Δεν ήταν πάντα η Ελλάδα ποτισμένη με μίσος σε αυτά. Δεν ήσουν πάντα “κόκκινο πανί” και έρμαιο του ταύρου, αν διαφωνούσες σε οτιδήποτε.
Αν εγώ ήμουν το Α, εσύ το Β και ο τάδε το Γ, συνυπήρχαμε γιατί η ΑΒ έχει 24 διαφορετικά γράμματα…
Το “Τι ομάδα είσαι;” είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική ερώτηση σε παιδιά.
Το ρωτάει για παράδειγμα ένας γιατρός όταν θέλει να πιάσει κουβέντα με τον μικρό ασθενή και να αλλάξει το κλίμα.
Το ρωτάει κάποιος μεγαλύτερος σε ηλικία όταν θέλει να κάνει καζούρα σε πιο μικρά παιδιά.
Το “τι ομάδα είσαι;” δεν είναι αιτία δολοφονίας.
Άλκη ζεις!