Ήταν κάπου στο 1990, όταν ο συμπαθής Γιάννης Μηλιώκας, έγραφε στίχους και μουσική για ένα ευχάριστο τραγουδάκι, το οποίο λίγο πολύ το σιγοτραγουδήσαμε όλοι μας.
«Δεν μπορεί δεν μπορεί, κάπου θα συναντηθούμε…» ήταν ο τίτλος του τραγουδιού, το οποίο ερμήνευε ο ίδιος με τη Γλυκερία και περιέγραφε με γλαφυρότητα, την απεγνωσμένη προσπάθεια ενός ζευγαριού, να μπορέσει να βρεθεί!
Είχε γίνει μεγάλη επιτυχία και ακόμη και σήμερα, ακούγεται ευχάριστα.
Ρωτούσε ο Μηλιώκας… «Το Σάββατο μπορείς;…»
«Όχι…» απαντούσε η Γλυκερία.
«Την Κυριακή μπορείς;…» ξαναρωτούσε ο Μηλιώκας.
« Όχι…» απαντούσε ξανά η Γλυκερία.
«Παρασκευή μπορείς;…» ρωτούσε ο με αγωνία ο Μηλιώκας και απαντούσε η Γλυκερία,
« Μπορώ!…»
Κι εκεί που λες ότι κάτι πάει να γίνει, έλεγε ο Μηλιώκας,
«Αλλά δεν μπορώ εγώ…», κι άντε πάρτο πάλι από την αρχή…
Χαμός!
Αλήθεια, σας θυμίζει κάτι αυτό το γουστόζικο και χαριτωμένο τραγουδάκι;
Αν βάλετε στη θέση του ζευγαριού, την Ε.Π.Ο. και τον Παναθηναϊκό, θα έχετε αποτυπωμένη σε όλο της το μεγαλείο, αυτή την ξεφτίλα που ζούμε εδώ και δύο μήνες με τον τελικό κυπέλλου.
Δύο μήνες και ακόμη δεν έχει οριστικοποιηθεί ΤΙΠΟΤΑ!
Τραγικό.
Δυο μήνες και ακόμη δεν ξέρουμε ΠΟΤΕ θα γίνει ο τελικός και αν τελικά θα γίνει με κόσμο.
Μιλάμε για την ΑΠΟΛΥΤΗ ΞΕΦΤΙΛΑ.
Σίγουρα, το να τολμήσει κάποιος να πει το αυτονόητο, ότι δηλαδή, υπό κανονικές συνθήκες και σε ένα σοβαρό κράτος, το γήπεδο θα ήταν απόλυτα έτοιμο, θα έχει οριστεί η ημερομηνία διεξαγωγής και φυσικά να έχει ξεκαθαριστεί από πόσα εισιτήρια θα πάρει η κάθε ομάδα, νομίζω ότι για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αποτελεί το ανέκδοτο του αιώνα…
Γιατί μπορεί σύμφωνα με την προκήρυξη και το άρθρο 14, να γνωρίζαμε εξ αρχής το τι ακριβώς προβλέπεται και ποια είναι τα πιθανά γήπεδα ανάλογα με τους φιναλίστ, ωστόσο μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για την Ελλάδα…
Το δεδομένο και σίγουρο, είναι ότι η Ε.Π.Ο. δεν μερίμνησε να επιβάλει την απόλυτη ετοιμότητα των γηπέδων.
Εύκολα κάποιος θα το ρίξει στην ελληνική νοοτροπία και στο «χύμα στο κύμα» που διέπει αυτή τη χώρα.
Θα επικαλεστεί το «πάμε κι όπου βγει», που δεν είναι απλά και μόνο μια ματωμένη ατάκα που κόστισε τις ζωές 57 ανθρώπων στα Τέμπη, αλλά σήμα κατατεθέν μιας θλιβερής νοοτροπίας, που είναι βαθιά ριζωμένη σε αυτό το έκτρωμα που λέγεται νεοελληνικό κράτος και φυσικά, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση το ποδόσφαιρο.
Είναι όμως αυτή η αλήθεια;
Πως όμως να επικαλεστεί κάποιος όλα αυτά, όταν εδώ και δύο μήνες, όλοι γνωρίζουν τους φιναλίστ του τελικού, οπότε κατά συνέπεια, είναι ξεκάθαρη και η έδρα διεξαγωγής σύμφωνα με την προκήρυξη;
Όταν στο Πανθεσσαλικό στάδιο δεν έχει γίνει η παραμικρή εργασία;
Για να τελειώνουμε, ο λόγος είναι ξεκάθαρος και οι μάσκες έχουν πέσει.
Γιατί όπως το είχαμε πει και το είχαμε καταγγείλει από τη πρώτη στιγμή, το σχέδιο τους ήταν ξεκάθαρο και είχε δύο άξονες:
Πρώτον, να κατεβάσουν τον τελικό στην Αθήνα και στο Ο.Α.Κ.Α. και δεύτερον, αν δεν το καταφέρουν, να γίνει στο Πανθεσσαλικό αλλά χωρίς κόσμο.
Το γιατί το ξέρουν αυτοί…
Θέλετε να ξανά θυμηθούμε τι έχει γίνει αυτούς τους δύο μήνες;
Ζήσαμε την απόλυτη ξεφτίλα.
Επιχειρήθηκε ξεδιάντροπα και με τρόπο πραξικοπηματικό, να καταστρατηγηθεί η προκήρυξη και να γίνει ο τελικός στην Αθήνα και στο Ο.Α.Κ.Α.
Την εν δυνάμει έδρα του Παναθηναϊκού δηλαδή, την οποία χρησιμοποίησε πριν λίγους μήνες στους ευρωπαϊκούς αγώνες και βέβαια, ήταν η έδρα του σε 25 περιόδους τα τελευταία 40 χρόνια!
Όλο το προηγούμενο διάστημα και μέχρι πρότινος, διαβάσαμε και ακούσαμε ένα σωρό γελοιότητες, από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους πράσινους (και όχι μόνο…) «παπαγάλους», οι οποίοι επιχείρησαν μια συντονισμένη παραπληροφόρηση και προσπάθησαν με μια επιχειρηματολογία της πλάκας, να περάσουν την αναγκαιότητα διεξαγωγής του τελικού στο Ο.Α.Κ.Α. (μέχρι και το συναίσθημα των Αρειανών επικαλέστηκαν οι αθεόφοβοι…).
Είδαμε πονηρές οπαδικές ανακοινώσεις, οι οποίες ήταν κυριολεκτικά «ότι, να΄ναι» και στο πνεύμα «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…» καθώς έγραφαν την ιστορία της ζωής τους, εκτός από μία φράση η οποία είναι και το ζητούμενο: «τελικός στο Πανθεσσαλικό με κόσμο»
Η επιχείρηση Ο.Α.Κ.Α. δεν πέρασε, καθώς όλο αυτό το σύστημα έφαγε τα μούτρα του, απέναντι σε έναν ΑΡΗ ενωμένο, και αποφασισμένο, να είναι απολυτά συντεταγμένος στα όσα προβλέπει η προκήρυξη.
Η προσπάθεια τους λοιπόν, επικεντρώθηκε στο δεύτερο άξονα.
Να γίνει στο Πανθεσσαλικό, αλλά χωρίς κόσμο.
Το όπλο τους βέβαια για να το πετύχουν, είναι το γεγονός ότι δύο μήνες τώρα, η Ομοσπονδία, ο Δήμος Βόλου και όλοι οι εμπλεκόμενοι, «παίζουν τις κουμπάρες» και δεν έχουν κάνει την παραμικρή εργασία στο γήπεδο, γιατί πολύ απλά θέλουν να το φέρουν ως τετελεσμένο γεγονός για να δικαιολογήσουν την απόφαση τους ότι δεν θα επιτρέψουν την παρουσία κόσμου.
Ωστόσο, η ξεφτίλα τους, δεν έχει όρια…
Το καινούργιο ανέκδοτο, έχει να κάνει με την ημερομηνία όπου έχουν αφήσει να διαρρεύσει, ότι ο τελικός θα γίνει την Πέμπτη 23 Μαΐου!
Ο λόγος που επικαλούνται είναι ότι “δεν μπορεί να γίνει τελικός το Σάββατο 25 Μαΐου, γιατί εκείνη την ημέρα, θα γίνει ο τελικός του Champions League γυναικών και εθιμοτυπικά η UEFA δεν θέλει να συμπίπτουν οι δικοί της διεθνείς μεγάλοι τελικοί, με τους εγχώριους των ομοσπονδιών-μελών της…”
ΜΠΟΥΡΔΕΣ!
Αυτό δεν υπάρχει, γιατί όπως γράψαμε από τη πρώτη στιγμή και το αναφέραμε και στις εκπομπές, δεν μπορεί να υφίσταται κάτι τέτοιο, την στιγμή όπου την ίδια μέρα, το Σάββατο 25 Μαΐου, είναι προγραμματισμένοι οι τελικοί κυπέλλου:
Αγγλίας (17:00 Μάντσεστερ Σίτι – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ)
Γερμανίας (21:00 Καιζερσλάουτέρν – Λεβερκούζεν)
Γαλλίας (22:00 Λυών – Παρί ΣΖ)
Εν ονόματι των πονηρών σχεδίων τους, βάζουν στο παιχνίδι και την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία!
Αλήθεια, τι έγινε με εκείνο το χαρτί που (υποτίθεται) θα έστελναν στην UEFA και θα ρωτούσαν αν μπορούν να κάνουν τον τελικό στις 25 Μάιου;
Ειλικρινά, πιστεύει κανείς ότι θα γίνει τέτοιο χαρτί στην UEFA, ενώ την ίδια μέρα διεξάγονται τρεις τελικοί σε κορυφαίες Ομοσπονδίες της Ευρώπης;
Άρα κάποιο λάκκο έχει η φάβα…
Πάλι πονηριά σκαρφίζονται και κάτι έχουν στο μυαλό τους.
Τι μπορεί να είναι αυτό;
Πολλά μπορούμε να πούμε και να σκεφτούμε.
Άλλωστε με όλα αυτά τα τερτίπια και τις παλινωδίες τους, απόλυτα δικαιολογημένα μεγαλώνουν τη δυσπιστία και την καχυποψία του κόσμου.
Ενδεχομένως να είναι το μπασκετικό φάιναλ φορ…
Βέβαια γελάμε.
Από τη μία λένε ότι έχουν εκατομμύρια οπαδούς, κι από την άλλη δεν μπορούν να στείλουν παράλληλα οπαδούς στο μπασκετικό φάιναλ φορ και στον ποδοσφαιρικό τελικό στο Βόλο.
Τέλος πάντων.
Αυτό είναι δικό τους θέμα, αλλά σίγουρα, δεν μπορεί να αποτελέσει παράγοντα που θα καθορίσει την ημερομηνία του ποδοσφαιρικού τελικού.
Γιατί θα πρέπει να σκεφτούν εκεί στην Ομοσπονδία, το πόσο σώφρων και λογική θα είναι μια απόφαση, να γίνει τελικός κυπέλου την Πέμπτη 23 Μαΐου, όταν υπάρχουν προγραμματισμένες οι δύο τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματος, την Τετάρτη 15 και την Κυριακή 19 Μάιου;
Δηλαδή ζητάνε από τις δύο ομάδες, να παίξουν την Τετάρτη 15 Μαΐου ο Παναθηναϊκός με τον Π.Α.Ο.Κ. και ο ΑΡΗΣ με τη Λαμία, στη συνέχεια τρεις μέρες μετά, να παίξουν την Κυριακή 19 Μάιου, ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό και ο ΑΡΗΣ με τον Π.Α.Ο.Κ. και τρεις μέρες μετά, την Πέμπτη 23 Μαΐου, να παίξουν μεταξύ τους τελικό.
Φτάνει ρε σεις.
Το έχετε τερματίσει.
Κάντε έναν τελικό το Σάββατο 25 ή την Κυριακή 26 Μαίου, δώστε και από πέντε ή έξι χιλιάδες εισιτήρια στις ομάδες και πάμε να παίξουμε.
Αντρίκια και τίμια.
Κι όποιος είναι μάγκας, όποιος είναι καλύτερος, όποιος το αξίζει, παίρνει την κούπα και φεύγει.
Απλά κι όμορφα.
Και κάτι τελευταίο…
Επειδή ο Γιάννης Μηλιώκας, έχει ένα ακόμη τραγουδάκι, που λέει «να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μ@….» να είστε σίγουροι, ΟΛΟΙ σας, ότι τα μάτια μας είναι 1914 και δεν αφήνουμε ΤΙΠΟΤΑ να πέσει κάτω.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ.
ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΣΟ ΤΙΠΟΤΑ.
ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ, ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ.