Στα φιλικά προετοιμασίας πριν από ένα μεγάλο τουρνουά, ένα από τα ζητούμενα για τους προπονητές είναι να σε αναγκάσει ο αντίπαλος να βγάλεις τις αδυναμίες σου.
Ένα δεύτερο που έπεται αυτού – και μάλλον το κυριότερο – να δείξεις ότι έχεις τρόπο να τις μπαλώσεις.
Στο παιχνίδι της Ελλάδας με τη Σερβία είδαμε μόνο το πρώτο σκέλος της head to head διαδικασίας που εξελίσσει μια ομάδα. Το δεύτερο ελπίζουμε να το δούμε στην Κίνα. Διότι αν το έργο επαναληφθεί απέναντι σε ένα σύνολο που έχει τον τρόπο να περιορίσει τον Γιάννη και να θωρακίσει συνολικά τη ρακέτα του, τότε θα διαπιστώσουμε εν μια νυκτί ότι η ποιότητα για την κατάκτηση ενός μεταλλίου είναι ανεπαρκής.
Όταν στο τέταρτο δεκάλεπτο ο Σάσα Τζόρτζεβιτς πήρε την απόφαση να δώσει το περιφερειακό σουτ και να καταστήσει ει δυνατόν άβατο το ζωγραφιστό, η Εθνική διευκόλυνε γενναιόδωρα το σχέδιο του. Σταμάτησε να παίζει «κανονικό» μπάσκετ, έγινε υπερβολικά στατική και επιδόθηκε σε αλόγιστη χρήση του τριπόντου.
Ομάδα χωρίς κλασικό σουτέρ εκτέλεσε 38 τρίποντα και 26 δίποντα (!), αλλά το πιο «άσχημο» στο μάτι ήταν ότι αυτά τα τρίποντα δεν προήλθαν βάσει συστήματος ή ως αποτέλεσμα καλής κυκλοφορίας. Απλώς όποιος έπαιρνε την μπάλα εκτελούσε, σα να ένιωθε ότι δεν είχε κάτι άλλο να την κάνει.