Η ιστορία του μπασκετικού ΑΡΗ είναι αναμφισβήτητη, δεδομένη και παραδεκτή από τον κάθε υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο που παρακολουθεί το άθλημα και ασχολείται με αυτό έχοντας μια στοιχειώδη αντίληψη για τα πράγματα.
Ο ΑΡΗΣ ήταν η ομάδα που ανάγκαζε κάθε Πέμπτη τα καταστήματα να κλείνουν την ώρα που εκείνος αγωνιζόταν και έκανε ακόμη και τους φίλους αντιπάλων ομάδων να ταυτίζονται μαζί του, καθώς κάθε εβδομάδα έμπαινε μέσα στο σπίτι τους και με την μαγευτική του απόδοση κατάφερνε να τους γεννά μοναδικά συναισθήματα που είναι δυνατόν να περιγραφούν μόνο μέσα από εικόνες, μιας και οποιαδήποτε λέξη έμοιαζε να είναι τόσο φτωχή ούτως ώστε να αποτυπώσει αυτό το ψυχικό ντελίριο που ένιωθε όλη ή φίλαθλη κοινή γνώμη.
Ένα ακόμη τεράστιο επίτευγμα της ομάδας εκείνης πέρα από τις αναρίθμητες διακρίσεις ήταν το ότι έδινε στους πάντες την εντύπωση πώς δεν αποτελεί απλώς μια αθλητική ομάδα, άλλα ένα κοινωνικό φαινόμενο που ήρθε για να αλλάξει την ροή και την εξέλιξη του αθλητισμού και της κοινωνίας εισάγοντας σε αυτήν κάτι καινούργιο, κάτι το οποίο πότε κανένας δεν είχε ξαναδεί ούτε βιώσει. Κάθε εβδομάδα το ίδιο πράγμα μια γλυκιά προσμονή για το πότε ο Νίκος και η παρέα του θα ξεσηκώσουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο τα πλήθη βάζοντας μέσα στα καλάθια όποιον άτυχο αντίπαλο έβρισκαν στον δρόμο τους.
Ωστόσο δεν πρέπει κανείς να λησμονεί ότι για να γίνουν πραγματικότητα οι προαναφερόμενες διακρίσεις έπρεπε ο ΆΡΗΣ να ξεκινήσει την πορεία του προς την μπασκετική Γη της επαγγελίας από το εγχώριο πρωτάθλημα εκεί οπού χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής όποτε είχε τα κέφια του έμοιαζε με ένα ανίκητο θηρίο που έσπερνε τον τρόμο προς πάσα κατεύθυνση. Οι μπασκετικές μονομαχίες με τον συμπολίτη ήταν αυτές οι οποίες πραγματικά αποτελούσαν μια σίγουρη αφορμή για πανηγυρισμούς, καθώς τα παιχνίδια μεταξύ των δυο ομάδων καθόριζαν και τον Πρωταθλητή Ελλάδος.
Φυσικά ο κάθε Αρειανός που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να μην ξεχάσει από που άρχισαν όλα, από τη στιγμή στην οποία ο χορός των πρωταθλημάτων άρχισε το 1979 εκεί οπού ο ΆΡΗΣ επικρατώντας επί του Παναθηναϊκού έδωσε το σύνθημα για την έναρξη μιας Αυτοκρατορίας που όσο κι αν προσπάθησε δε μπόρεσε να την αμφισβητήσει ποτέ κανείς.
Επιβάλλεται να σημειωθεί πώς το εν λόγω πρωτάθλημα έπαιξε τον κυρίαρχο ρόλο για την έλευση του Νίκου Γκάλη που ήρθε ενός μπασκετικού θεανθρώπου που τότε διεκδικήθηκε από τις δυο ομάδες των Αθηνών, ωστόσο επέλεξε τον ΆΡΗ μέσω του οποίου μετέτρεψε και τις δικές του φιλοδοξίες, αλλά και τα όνειρα του κόσμου της ομάδος σε μια απτή πραγματικότητα παρά το γεγονός ότι αρχικά είχε αμφισβητηθεί και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Όλα τα παραπάνω καθώς τα χρόνια περνούσαν άρχισαν σιγά-σιγά να μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, καθότι με το πέρασμα του χρόνου η αξία του χρήματος έγινε ανεκτίμητη και το όραμα του επαγγελματικού αθλητισμού άρχισε να αποκτά σάρκα και οστά. Ο πάλαι ποτέ Αυτοκράτορας βίωσε δύσκολες καταστάσεις τις οποίες μπόρεσε να ξεπεράσει μέσα από έναν μεγάλο και διαρκή αγώνα με το ίδιο του το εγώ, όμως η φήμη την οποία είχε αποκτήσει τον κάνει να αντιστέκεται σθεναρά στα προβλήματα που κατά καιρούς εμφανίζονται στο διάβα του κι έτσι μπορεί και αφήνει ακόμη ανοιχτή την πόρτα των φιλοδοξιών για ένα το ίδιο ένδοξο μέλλον ανάλογο με εκείνο της χρυσής δεκαετίας του 80′.
Βέβαια οι συνθήκες με τις οποίες διεξάγεται το πρωτάθλημα είναι κατά πολύ διαφορετικές από τότε, καθώς ο πακτωλός χρημάτων που διαθέτουν οι δυο μεγάλοι δεν αφήνει και πολλά περιθώρια βελτίωσης του ανταγωνισμού, από την άλλη πλευρά όμως ο ΆΡΗΣ ήταν και θα συνεχίσει να είναι πάντα η απόδειξη για το γεγονός ότι η καρδια και η ψυχική δύναμη δεν μετρούνται σε ευρώ ούτε έχουν στο εσωτερικό τους ταμειακή μηχανή παρά μόνο ακλόνητη πίστη και ανάλογη θέληση.