Είμαι πρώτα φαν του ποδοσφαίρου. Για αυτό ζούμε, για αυτό … ψοφάμε να μιλάμε και να κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων.
Η διαιτησία είναι, δυστυχώς, μία άλλη κατάσταση στην οποία σπαταλάμε φαιά ουσία. Οχι επειδή το θέλουμε ή το γουστάρουμε, αλλά επειδή μας αναγκάζουν.
Χθες στο “Γεώργιος Καραϊσκάκης” έγινε ένα ντέρμπι μετρίου επιπέδου από τις δύο ομάδες. Ηταν όμως ένα ντέρμπι του οποίου η εξέλιξη αλλοιώθηκε κατ’ επανάληψη μέσα σε διάστημα έξι λεπτών.
Τρεις ευκαιρίες είχε ο Μανούχος να στείλει τον ΑΡΗ στην άσπρη βούλα. Τις ίδες και ο VAR. Χέρια, κλωτσιές, σπρωξίματα… Δηλαδή έπρεπε να δούμε αίμα ώστε να δοθεί ένα ρημάδι πέναλτι; Μάλλον ναι.
Ο ΑΡΗΣ δεν ήταν καλός χιθες. Βασικά, για να το θέσω καλύτερα, ήταν κατά το ήμισυ καλός. Μπλόκαρε τον Ολυμπιακό, ο οποίος δεν είχε λύσεις απέναντι σε μία ομάδα με καλό στήσιμο ανασταλτικά. Οχι όπως με τον ΠΑΟΚ ή τον Παναθηανϊκό για παράδειγμα, που ήταν επιβλητικός από πλευράς φάσεων. Είχε όμως μία στιγμή αδράνειας να του κοστίζει. Ετσι είναι όμως το ποδόσφαιρο.
Το πρόβλημα ήταν μπροστά. Εκεί όπου οι χώροι του Ολυμπιακού δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για να αξιοποιήσει ο ΑΡΗΣ τις αρετές του, αλλά χωρίς ουσία. Πρώτον, υπήρχε πρόβλημα κάποιες φορές στο τρανζίσιον και μετά στο επιθετικό τρίτο, όποτε ο ΑΡΗΣ έφτανε σε αυτό με καλές συνθήκες.
Οι αλλαγές του Μάντζιου στο δεύτερο μέρος βοήθησαν αλλά όχι τόσο ώστε ο ΑΡΗΣ να φτάσει στην ουσία. Κυκλοφόρησε τη μπάλα ανάμεσα στις γραμμές ενός Ολυμπιακού που σε αρκετές περιπτώσεις περίμενε στο μισό γήπεδο. Φάσεις δεν έκανε. Και αυτό προβληματίζει.
Δεν θυμάμαι όμως να υπάρχει πουθενά κάποιος νόμος που να λέει ότι, “εάν δεν είσαι καλός, δεν πρέπει να κερδίσεις”. Μέχρι το 8′, η ροή του ματς θα μπορούσε να αλλάξει σε τρεις περιπτώσεις. Πάλι όμως ο ΑΡΗΣ πλήρωσε την κοροϊδία του Κλάτενμπεργκ. Και το… γλυκό “έδεσε” με την επιθετική του παρουσία.
Εγώ, την τοξικότητα δεν μπορώ. Δεν πέφτω από τα σύννεφα από το επικοινωνιακό δίκτυο ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Πληρώνονται από αυτούς που πληρώνονται και κάνουν αυτό που τους λένε. Εδώ έφτασαν σε σημείο να… πνίξουν τη σφαγή του ΑΡΗ, μόνο και μόνο για να έχουν να πουν πάλι το γνωστό αφήγημα. ΑΡΗΣ, Ολυμπιακός κλπ.
Η ανακοίνωση του ΑΡΗ, τους έβαλε “φρένο”. Δεν το περίμεναν. Γκρέμισε μέρος της προπαγάνδας του και έκλεισε πολλά στόματα.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι ορισμένους Αρειανούς. Έχουν την αγάπη τους για την ομάδα, αυτό δεν το αμφισβητώ. Δεν γίνεται όμως να… πνίγουν και αυτοί τα διαιτητικά όργια, μένοντας μόνο στην εικόνα της ομάδας; Γιατί, δηλαδή, να εξυπηρετούμε τους άλλους ή για το τί θα μας πουν στη δουλειά ή στο καφενείο;
Δεν βγάζει ανακοίνωση η ΠΑΕ, “γιατί δεν βγάζουμε ανακοίνωση”… Βγάζει ανακοίνωση η ΠΑΕ, “καλά, τί ανακοίνωση είναι αυτή;” “Δεν κερδίσαμε πάλι και οι άλλοι λένε λένε”… Δεν μας νοιάζει τι λένε. Ολοι ξέρουμε γιατί τα λένε και που αποσκοπούν. Τα λένε αυτοί με τον Τόργκελε, τον Μπράις Μουν, τον Τσίγκα και τα κρουασάν. Τα λένε αυτοί που τους κάνει χατηράκια η ΑΕΚ και σώζονται από το FFP.
Οι ανακοινώσεις είναι “να’ χαμε να λέγαμε”. Δεν ακουμπούν κανέναν. Ολα τα παιχνίδια παίζονται πίσω από κλειστές πόρτες. Δηλαδή τώρα που βγήκε ανακοίνωση, θα αλλάξει κάτι; Τόσες και τόσες φορές είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Μην τρώμε όμως τις δικές μας σάρκες, ξανά και ξανά.
Το θέμα είναι η ομάδα να βγάλει άμεσα αντίδραση. Με ΟΦΗ και Ιωνικό πρέπει να κάνει το 2/2. Και φυσικά να “κλειδώσει” την πρόκριση.
Το χθεσινό δεν αναιρεί την ποιότητα ή την ικανότητά της. Θα υπάρχουν και αυτές οι μέρες. Πέρυσι ο ΑΡΗΣ πήρε ισοπαλία στον Ολυμπιακό, παρολίγο να τον αποκλείσει στο Κύπελλο. Φέτος δεν πήγε το ίδιο καλά.
Παράλληλα, η χθεσινή εμφάνιση ίσως “στέλνει” μηνύματα για τον Ιανουάριο. Μηνύματα ανακατατάξεων στο ρόστερ, για τις οποίες η ανάγκη είναι δεδομένη.