Το χθεσινό ντέρμπι με τον συμπολίτη, είχε δύο αναγνώσεις.
Η μία είναι η αγωνιστική και αφορά την εικόνα των δύο ομάδων και η άλλη, έχει να κάνει με την διαιτησία.
Ξεκινώ με την αγωνιστική ανάγνωση και πρώτα απ΄όλα με την ομάδα μας.
Ο χθεσινός ΑΡΗΣ, δεν έπεισε σε κανένα σημείο του αγώνα.
Πραγματοποίησε μακράν τη χειρότερη του εμφάνιση στη Τούμπα τα τελευταία πέντε χρόνια.
Δεν είδα ενέργεια, δεν είδα σπιρτάδα, δεν είδα πνεύμα μάχης, δεν είδα μάτια να γυαλίζουν, δεν είδα αποφασιστικότητα, δεν είδα θέληση για τη νίκη.
Όταν δεν έχεις αυτά τα στοιχεία σε ένα τέτοιο παιχνίδι, δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά.
Πόσο περισσότερο, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις και μια εχθρική διαιτησία, η οποία με κάθε τρόπο και με τις αποφάσεις της, «έσπρωχνε» τους γηπεδούχους.
Το γεγονός είναι ότι ο ΑΡΗΣ δεν ήταν έτοιμος.
Ούτε πνευματικά, ούτε ψυχικά, ούτε αγωνιστικά.
Η ομάδα δεν κατέβηκε να αγωνιστεί έτσι όπως πρέπει και επιβάλλεται, για ένα ντέρμπι με τον αιώνιο αντίπαλο.
Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, όπου ήταν ολοφάνερη η έλλειψη συγκέντρωσης.
Είχαμε πολλά και αδικαιολόγητα λάθη.
Είδαμε επιπόλαιες επιλογές στο κέντρο, είδαμε χαμένες μονομαχίες, είδαμε τσαπατσουλιά στην άμυνα.
Αυτή η νερόβραστη παρουσία που είχε η ομάδα, είναι αδιαπραγμάτευτο ότι δεν ανταποκρίνεται ούτε στα θέλω και τις προσδοκίες του κόσμου, αλλά ούτε και στις απαιτήσεις που υπάρχουν σε τέτοια παιχνίδια.
Δεν είδαμε από τους παίκτες να βγάλουν ψυχή και πάθος για τη νίκη.
Στο δεύτερο μέρος, είχαμε μία κάπως πιο βελτιωμένη εικόνα, αλλά και πάλι δεν έφτανε.
Πιστεύω λοιπόν, ότι το πρόβλημα δεν ήταν μόνο αγωνιστικό.
Οι γηπεδούχοι ήταν απλά, ελαφρώς καλύτεροι από εμάς.
Δεν μιλάμε όμως για κάποια τρελή διαφορά.
Αν δεν είχαν τις αβάντες του Μαγυάρου ρέφερι, μέχρι αύριο να παίζαμε, γκολ δε θα βάζανε.
Το πρόβλημα, ήταν καθαρά δικό μας.
Και σε αυτό στέκομαι.
Το πρόβλημα ήταν ότι η ομάδα, οι παίκτες μας, δεν ήταν 100% έτοιμοι σε πνευματικό και ψυχολογικό επίπεδο.
Η ευθύνη σαφώς και ανήκει στον Πάρντιου γιατί είναι ο προπονητής, αλλά δεν την περιορίζω μόνο σε αυτόν.
Αυτή τη στιγμή, αυτό που βλέπω ξεκάθαρα, είναι ότι δεν υπάρχει στην ομάδα ένας άνθρωπος, ο οποίος να γνωρίζει την πραγματικότητα και χωρίς να υπερβαίνει το ρόλο του και τις λεπτές κόκκινες γραμμές, να μπορεί να δώσει στους παίκτες να καταλάβουν που βρίσκονται, τι πρέπει να κάνουν και πως πρέπει να παρουσιάζονται, ειδικά σε τέτοια παιχνίδια.
Να τους εξηγήσει, να τους μιλήσει, να τους «φτιάξει» και να τους μεταλαμπαδεύσει τη φλόγα και το πάθος του κόσμου για τη νίκη.
Έχω αναφερθεί ουκ ολίγες φορές στην εκπομπή του All About ARIS TV για την αναγκαιότητα της παρουσίας ενός Γενικού Αρχηγού στην ομάδα.
Δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω.
Έχω επιχειρηματολογήσει κι έχω εκφράσει τις απόψεις μου.
Πολύ σοβαρό θέμα που άπτεται στα θέματα που έχουν να κάνουν γενικά με τη λειτουργία της ομάδας.
Όσον αφορά τον Πάρντιου.
Θεωρώ δεδομένο ότι με τους συνεργάτες του μελέτησε τον αντίπαλο, είδε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του, έκανε τα πλάνα του και έστησε την ομάδα, για να χτυπήσει το παιχνίδι.
Έκανε λάθη.
Όλοι τα είδαμε.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αρχίσω τις ψευτοαναλύσεις και να πω αν έπρεπε για παράδειγμα, να ξεκινήσει τον Μανού ή αν δεν έπρεπε να βάλει τον Νταρίντα ή ότι άλλο έχει ειπωθεί από χθες, από τους επίδοξους προπονητές…
Έτσι το είδε, έτσι έπραξε.
Δεν του βγήκε.
Σίγουρα είδαμε λάθη και στο κοουτσάρισμα.
Ήταν και ο ίδιος ντεφορμέ.
Ωστόσο, θα το πω και πάλι, αυτό που πιστεύω είναι ότι το πρόβλημα του χθεσινού ΑΡΗ, δεν ήταν τόσο το στήσιμο της ομάδας και το κουτσάρισμα του Πάρντιου, όσο ήταν η πνευματική και ψυχολογική ανετοιμότητα.
Επίσης ένα ακόμη στοιχείο που είδα και κατέγραψε, ήταν η ολοφάνερη έλλειψη ενός παίκτη-ηγέτη στο κέντρο.
Ενός παίκτη που θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του, που θα κρατήσει μπάλα, θα ηρεμήσει το παιχνίδι και θα με την παρουσία του, θα δίνει δύναμη και σιγουριά.
Αρκεί να θυμηθούμε στα προηγούμενα χρόνια, την παρουσία στο κέντρο παικτών όπως ο Ματίγια, ή ο Μπερτόλιο, ή ο Εντιαγέ και πόσο διαφορετικές ήταν οι ισορροπίες.
Τα ίδια είχαμε και μπροστά, όπου χθες ήταν ολοφάνερο ότι έλειπαν παίκτες όπως ο Μπρούνο Γκάμα ή ο Καμαρά, οι οποίοι έκαναν την παρουσία τους κάτι παραπάνω από αισθητή.
Φέτος δεν είδαμε κάτι τέτοιο.
Πάμε στον αντίπαλο.
Προσέξτε κάτι.
Το διευκρινίζω για να μην παρερμηνευθώ.
Όχι ότι ότι οι γηπεδούχοι ήταν ισοπεδωτικοί και πήραν άξια τη νίκη.
Ακούμε διάφορες μπούρδες.
Όμως το να κάνεις μια-δυο φάσεις παραπάνω από τον αντίπαλο σε ένα άθλημα όπως το ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει ότι αξίζεις και τη νίκη.
Εντάξει, είπαμε, ήταν ελαφρώς καλύτεροι από εμάς.
Μέχρι εκεί.
Ο Π.Α.Ο.Κ. έδειξε απίστευτη ηττοπάθεια σε όλη τη διάρκεια του αγώνα.
Οι παίκτες του Λεβαδειακού, τις προάλλες που παίξαμε, δεν έκαναν τόσες καθυστερήσεις, όσες έκαναν οι παίκτες του Λουτσέσκου.
Ήταν ολοφάνερο ότι δεν το πίστευαν ούτε οι ίδιοι ότι κατάφεραν να μας βάλουν γκολ και να κερδίσουν.
Στο τέλος πανηγύρισαν λες και πήραν ευρωπαικό τίτλο!
Χαλάλι τους.
Καλά έκαναν.
Τον ΑΡΗ κέρδισαν και μάλιστα για πρώτη φορά σε αγώνα κανονικής διάρκειας, μετά από πολλά χρόνια…
Θα το επαναλάβω.
Το πρόβλημα ήταν καθαρά δικό μας.
Εμείς δεν μπήκαμε ΠΟΤΕ στο γήπεδο έτσι όπως έπρεπε κι έτσι όπως θέλαμε.
Ωστόσο, ακόμη κι έτσι, με αυτή τη μέτρια και νωχελική εμφάνιση, το αποτέλεσμα, δηλαδή αυτό το 1-0 υπέρ των γηπεδούχων, είναι 101% πλασματικό και προϊόν ακόμη μιας διαιτητικής σφαγής.
Για να περάσουμε και στην άλλη ανάγνωση που λέγαμε, αυτή που έχει να κάνει με τη διαιτησία
Γιατί ακόμη κι αυτός ο μετριότατος ΑΡΗΣ, δεν θα είχε απολύτως κανένα πρόβλημα και θα έπαιρνε άνετα το βαθμό της ισοπαλίας, αν δεν υπήρχαν αυτές οι ανεκδιήγητες αποφάσεις του Ούγγρου.
Ο Μπόγκναρ ήταν ο λυτρωτής του Π.Α.Ο.Κ., ο οποίος έβαλε γκολ στον ΑΡΗ μετά από σχεδόν τρία χρόνια!!!
Πρώτα από όλα, έδωσε ένα αστείο πέναλτι-δώρο, που δεν θα το σφύριζε ούτε ο Λουτσέσκου…
Ωστόσο, ο αρχηγός ήταν εκεί!
Ο Χούλιαν Κουέστα το έβγαλε!
Είπε ένα μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ στον Μπόγκναρ και στην τραγική του απόφαση, αποκρούοντας το πέναλτι.
Ο Ούγγρος όμως επέμενε.
Και τα έκανε σαλάτα. Σαλάτα Ουγγαρέζα…
Στις καθυστερήσεις του πρώτου ημίχρονου, με προκλητικό τρόπο έκλεισε τα ματιά σε πεντακάθαρο επιθετικό φάουλ που έγινε και στην εξέλιξη της φάσης, οι γηπεδούχοι πέτυχαν το γκολ που έκρινε την συνάντηση.
Αυτός ο απίθανος τύπος λοιπόν, δεν πήγε στο VAR, το οποίο επίσης «έκανε το κορόιδο» και δεν είδε αυτό που είδε όλη η Ελλάδα: ένα πεντακάθαρο φάουλ.
Με αυτό τον τρόπο οι γηπεδούχοι άνοιξαν το σκορ και τελικά κέρδισαν.
Με ένα ΑΚΥΡΟ γκολ.
Ένα γκολ που αν δεν το πετυχαίναν η εξέλιξη του αγώνα θα ήταν εντελώς διαφορετική.
Τέλος το ντέρμπι.
Με αυτούς θα τα ξαναπούμε στα play off και ίσως και στο κύπελλο…
Μπροστά μας υπάρχει η συνέχεια.
Αυτή τη στιγμή ο ΑΡΗΣ, έχοντας υποστεί απίστευτες σφαγές και ληστείες, βρίσκεται στην έκτη θέση της βαθμολογίας με 25 βαθμούς.
Είμαστε επτά βαθμούς πίσω από το κεκτημένο μας, δηλαδή την τρίτη θέση, η οποία αποτελεί το πάτωμα μας όσον αφορά τους φετινούς μας στόχους στο πρωτάθλημα.
Έχουμε ακόμη είκοσι αγώνες μπροστά μας και βέβαια το κύπελλο.
Απολύτως τίποτα δεν έχει χαθεί.
Απολύτως τίποτα δεν έχει τελειώσει.
Την Κυριακή, στις 7 το απόγευμα, υποδεχόμαστε τον Αστέρα Τρίπολης.
Η ομάδα ΤΩΡΑ μας χρειάζεται όσο ποτέ.
Τώρα που αρχίζει η μάχη να φουντώνει.
Τώρα που έχουμε μπροστά μας κρίσιμες μάχες σε πρωτάθλημα και κύπελλο.
Τώρα που οι εχθροί μας και όλο αυτό το σάπιο σύστημα της ψευτοεξυγίανσης, μας χτυπά με λύσσα εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων.
Τώρα που αυτή η βαριά βιομηχανία διαπλοκής και διαφθοράς και το ποδοσφαιρικό παρακράτος, έχει εξαπολύσει έναν ανελέητο πόλεμο σε βάρος του Συλλόγου μας.
ΟΛΟΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ.