Εδώ και μία τετραετία που ο ΑΡΗΣ επανήλθε στη φυσική του θέση, λίγοι είναι οι παίκτες που χαρακτηρίζονται ως σημεία αναφοράς.
Ένας είναι ο Κουέστα… Ο Δεληζήσης επίσης, που όμως αποτελεί από μόνος του μία κατηγορία… Και ο Μπρούνο Γκάμα φυσικά.
Ο Πορτογάλος ήταν η πρώτη ηχηρή κίνηση του Θεόδωρου Καρυπίδη, ως ιδιοκτήτης του ΑΡΗ στη Super League. Το πρώτο βαρύ όνομα που έφερε στη Θεσσαλονίκη και το κράτησε στην πόλη για τέσσερα χρόνια.
Για τον Γκάμα μπορείς να γράφεις και να γράφεις και να γράφεις… Κι ας ήταν από τους μοιραίους στον αποκλεισμό με τη Λαμία. Κι ας μη μπορούσε να δώσει πέρυσι όσα βλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια.
Ηταν από τους παίκτες που ουδέποτε δημιούργησαν πρόβλημα. Πρώτος στην προπόνηση, τελευταίος έφευγε και ενίοτε έψαχνε τερματοφύλακα για να καθίσει λίγο παραπάνω και να του βαράει σουτάκια.
Οταν συστήθηκε με εκείνη τη γκολάρα στη Λαμία, υπό καταρρακτώδη βροχή, προϊδέαζε για όσα θα ακολουθούσαν και όλες εκείνες τις στιγμές ποιότητας που προσέφερε μέχρι πέρυσι, όπως το αριστοτεχνικό φάουλ νίκης κόντρα στον Ολυμπιακό.
Πέρυσι ήταν και αρχή του τέλους… Δεν έπαιρνε πολύ χρόνο. Τον… έτρωγε, το έβλεπαν όλοι στο πρόσωπό του. Οσο επαγγελματίας και να είναι, παρέμενε ένα παιδί με σορτσάκια όπως κάθε ποδοσφαιριστής. Δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι τα χρόνια περνούν. Αλλά δεν το εξωτερίκευσε ποτέ του…
Ήταν ακόμα μία περίπτωση όπου καμία από τις δύο πλευρές δεν ήθελε διαζύγιο αλλά δεν γινόταν και αλλιώς. Είναι ο χρόνος συμμετοχής, είναι και τα λεφτά φυσικά…
Δεν είναι μία σχέση που τελείωσε αλλά πιθανότατα ένα… διάλειμμα ανάμεσα στις δύο πλευρές. Το ποδόσφαιρο φέρνει τα πράγματα με περίεργους τρόπους ορισμένες φορές. Οπότε, οι δρόμοι ΑΡΗ και Γκάμα ίσως ανταμώσουν ξανά κάτω από διαφορετικές συνθήκες.
Μέχρι τότε, εις το επανιδείν Μπρουνάρα…