Υπάρχει μία βάση με την οποία πρέπει να προσεγγίσουμε τη χθεσινή αναμέτρηση με τον Βόλο. Οπως υπάρχει και μία ακόμα βάση για τον φετινό ΑΡΗ, την οποία θα καταγράψουμε στην πορεία.
Το πρώτο ζητούμενο στο Πανθεσσαλικό ήταν η νίκη. Οχι πώς θα παίξει ο ΑΡΗΣ, όχι εάν θα πιάσει καλή απόδοση. Ηθελε τη νίκη για να ηρεμήσει, να απελευθερωθεί, να βρεθεί με το 1,5 πόδι στην Ευρώπη και να “προβάρει” το ευρωπαϊκό του κοστούμι. Οπως κι έγινε.
Η δουλειά έγινε σε ένα κρίσιμο ματς και υπό μεγάλη πίεση για όσους απαρτίζουν το ποδοσφαιρικό τμήμα, γνωρίζοντας τί θα επακολουθούσε μία “γκέλας”.
Το “σεμινάριο” του πρώτου μέρους και τα… γνωστά στο δεύτερο
Η δεύτερη βάση είναι πιο γενική και πρέπει να αξιοποιείται κάθε φορά που ανοίγει μία κουβέντα για τον φετινό ΑΡΗ. Μία βάση που αφορά όσα “κουβαλάει” η ομάδα σε κάθε παιχνίδι. Αυτά τα χιλιοειπωμένα λάθη από το περασμένο καλοκαίρι, αρκετά από τα οποία βρίσκει ακόμα μπροστά του ο ΑΡΗΣ. Άλλες φορές τον “πνίγουν”. Άλλες τα κοιτάει στα μάτια και τα αντιμετωπίζει, όπως έκανε χθες στο Βόλο.
Το ματς είχε ένα μοτίβο το οποίο έχουμε ξαναδεί. Μία κυρίαρχη εικόνα στο πρώτο ημίχρονο, που δεν ήταν απλά αποτέλεσμα της απόφασης του Βόλου να περιμένει στα 2/4. Οι παίκτες του Τερζή δεν άφησαν καμία ελπίδα στους Θεσσαλούς ότι μπορούν να τους βρουν εκτεθειμένους στους πολλούς χώρους που άφησαν πίσω.
Πέραν της υπομονής στο πάσινγκ γκέιμ, που συνδυάστηκε με ουσία μετά το 20′, ο ΑΡΗΣ λειτούργησε σχεδόν άριστα στο ανασταλτικό του κομμάτι. Δεν μιλάμε όμως για το δικό του μισό αλλά για εκείνο του Βόλου, με γρήγορες ανακτήσεις της μπάλας που οδήγησαν σε μία κατοχή άνω του 70%. Με πιο απλά λόγια έκανε άμυνα μέσα από την κατοχή και τις επιθέσεις του.
Οταν βλέπεις τους εξτρέμ να πιέζουν, το κέντρο να λειτουργεί ρολόι και τον Νταρίντα να φτάνει σε ρόλο δεξιού μπακ, αντιλαμβάνεσαι ότι η ομάδα κάνει απόλυτο focus στις ανάγκες του αγώνα και στην τακτική κατελυθυνση που έδωσε ο προπονητής. Και η εμφάνιση του Πίρσμαν είναι ακόμη ένα δείγμα του “δώσε μου κατεύθυνση, ρόλο και εγώ θα παίξω”, συγκριτικά με την τελευταία του παρουσία σε αυτό το γήπεδο.
Κάπου εδώ η κουβέντα φτάνει στο δεύτερο ημίχρονο και σε ένα 25λεπτο, περίπου, που ο ΑΡΗΣ έχασε την αρμονία που παρουσίασε ως στοιχείο στο πρώτο μέρος. Επιθετικά έπεσε, αμυντικά είχε δύο παιδικές αδράνειες. Έχει ξαναγίνει… Είναι σαν μία κινούμενη άμμος, από την οποία όμως αυτή τη φορά η ομάδα ξεκόλλησε και στο 77’μία εξαιρετική πάσα και ένα ακόμα πιο εξαιρετικό τελείωμα έβαλαν την καρδιά στη θέση της.
Ο ΑΡΗΣ δεν νίκησε μόνο τον Βόλο. Νίκη και τις παθογένειές του ως ομάδας. Θα τις ξαναβρεί μπροστά του έως το τέλος. Δεν μπορεί να τις εξαφανίσει. Μονάχα να τις περιορίσει. Και χθες το έκανε σε μεγάλο βαθμό.
Απελευθερώθηκε αλλά δεν τελείωσε
Η Ευρώπη ουσιαστικά τελείωσε από χθες και στα επόμενα τρία ματς υπάρχει η δυνατότητα να εξασφαλιστεί και μαθηματικά. Ο σχεδιασμός της νέας σεζόν θα προχωρήσει πολύ πιο “ζεστά” αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σκεφτεί κάποιος εντός της ομάδας ότι η χρονιά τελείωσε.
Υπάρχουν ακόμα πέντε παιχνίδια μέσα από τα οποία ο ΑΡΗΣ είναι υποχρεωμένος να κάνει το καλύτερο δυνατό φίνις στο πρωτάθλημα και μαζί με τα όποια κέρδη μπορεί να αποκομίσει.
Η έλλειψη πίεσης λειτουργεί ανάλογα με τον τρόπο που θα τον αξιοποιήσεις. Ο ΑΡΗΣ είναι μία ομάδα που σε φάσεις ηρεμίας μπορεί να τα κάνει μαντάρα αλλά σε κατάσταση πίεσης συνήθως ανταποκρίνεται. Οπότε πρέπει να δημιουργήσει μία άλλη πίεση στον εαυτό του για τις επόμενες τρεις εβδομάδες. Πιο δημιουργική… Να παραμείνει στην τσίτα αλλά με πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτόν που ίσχυε μέχρι χθες, αρχής γενομένης από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό τον οποίο ο ΑΡΗΣ πετυχαίνει σε κρίση και έχει μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να του αφήσει ακόμη ένα “σημάδι” φέτος, μετά τους πέντε βαθμούς που του στέρησε.