Sε μια χώρα που έχει αποδεδειγμένα 11 εκατομμύρια προπονητές το να φταίει πάντα ο 1 και να έχουν δίκιο τα 10.999.999 είναι το σύνηθες. Συνέβαινε και θα συμβαίνει εις τους αιώνας των αιώνων.
Σε μια χώρα που έχει αποδεδειγμένα 11 εκατομμύρια προπονητές το να φταίει πάντα ο 1 και να έχουν δίκιο τα 10.999.999 είναι το σύνηθες. Συνέβαινε και θα συμβαίνει εις τους αιώνας των αιώνων.
Στην Ελλάδα ξέρουμε ότι τις νίκες τις κάνουν οι παίκτες και τις ήττες οι προπονητές. Ποιος θα ξεχάσει τις υπέροχες ιστορίες ακόμα και απ’ το Euro2004 όταν με συνοπτικές διαδικασίες είχαμε βαφτίσει «συμπαθητικό γεράκο» τον Ρεχάγκελ, ο οποίος έβγαζε την 11άδα (που του έδινε ο Τοπαλίδης, για να μην ξεχνιόμαστε) και στη συνέχεια μαζεύονταν οι παίκτες και αποφάσιζαν εκείνοι το σύστημα και τη διάταξη μέσα στο γήπεδο;
Με αυτές τις όμορφες ιστορίες γαλουχήσαμε τις νέες γενιές φιλάθλων και τώρα έχουμε απαιτήσεις να μην βλέπουν φαντάσματα παντού και να μην εκφέρουν ποδοσφαιρικό λόγο σαν του θρυλικού ακροατή, Αναστάση.
Με τον «ξεμωραμένο Ότο που τον έκαναν μάγκες οι ποδοσφαιριστές», με τον «τυχερό Σάντος που κρατάει στη γη τους παίκτες με τα αμυντικογενή του συστήματα και δεν αφήνει το ταλέντο τους να απογειωθεί» και με έναν προπονητή πάντα έτοιμο να τον θυσιάσουμε στην αρένα των social media, ξέρουμε σίγουρα ποιοι δεν φταίνε ποτέ.
Όπως και στο μπάσκετ άλλωστε όπου έχουμε πείσει τον εαυτό μας (λόγω Γιάννη) ότι έχουμε την dream team με 12 παιχταράδες που θα μπορούσαν μόνοι τους να πάρουν μέχρι και κούπα NBA και ο ταβερνιάρης ο Σκουρτόπουλος δεν τους αφήνει να αποδώσουν το διαστημικό μπάσκετ που ξέρουν.