Βλέπεις την βαθμολογία και τον ΑΡΗ στο μείον δυο από την 3η θέση και δίχως να το σκεφτείς, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι όλα βαίνουν καλώς αφού ο στόχος της εισόδου στην 6άδα παραμένει ορθάνοικτος.
Κοιτάς από την άλλη την… σούμα του Ενινγκ στον πάγκο και διαπιστώνεις ότι ο Γερμανός έχει τρεις νίκες και μια ισοπαλία σε τέσσερα παιχνίδια. Μια απολύτως θετική συγκομιδή για έναν νέο προπονητή. Αυτά όμως όσον αφορά τους αριθμούς που στην προκειμένη περίπτωση μάλλον δεν λένε… όλη την αλήθεια και δεν περιγράφουν την μεγάλη εικόνα. Ο ΑΡΗΣ κέρδισε χθες τον Αστέρα Τρίπολης, αλλά το έκανε δια πυρός και σιδήρου και αντί ο κόσμος του να φύγει από το γήπεδο με το χαμόγελο στα χείλη, έβλεπες προβληματισμό. Πρόσωπα σκεπτικά να προσπαθούν να ισορροπήσουν στο συναίσθημα της χαρμολύπης, αφού ναι μεν η ομάδα τους κέρδισε, αλλά δεν άρεσε. Τουλάχιστον όχι στον βαθμό που θα ήθελαν και που συνάδει με την ποιότητα του ρόστερ. Που για ένα ακόμη παιχνίδι εμφάνισε τις ίδιες αγωνιστικές παθογένειες και την ίδια κακή νοοτροπία που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα του ματς ως το 35΄. Ο ΑΡΗΣ βρίσκει γκολ στο ξεκίνημα, ελέγχει τον ρυθμό, κάνει ευκαιρίες, πετυχαίνει ένα δεύτερο στο 34΄ και θα μπορούσε με μια καλύτερη τελική πάσα να έχει βάλει κι άλλο.
Και αίφνης… αρχίζει το ίδιο έργο θεατές.