Ο ΑΡΗΣ δεν απειλήθηκε ιδιαίτερα στην Τρίπολη, πέραν μία-δύο στιγμών καλών στιγμών που είχε ο Αστέρας, σε ένα παιχνίδι που γενικά δεν επιφύλασσε πολλές συγκινήσεις.
Οι “κιτρινόμαυροι” είχαν περισσότερες προϋποθέσεις για να απειλήσουν ουσιαστικά και ενδεχομένως να πετύχουν ένα δεύτερο γκολ. Υπήρχαν όμως συγκεκριμένοι λόγοι που συνετέλεσαν ώστε να μην γίνει αυτό.
Οι χώροι υπήρχαν αλλά οι Θεσσαλονικείς άλλες φορές είχαν πρόβλημα στην τελική πάσα και άλλες στην τελική προσπάθεια.
Παράλληλα πλην του Φετφατζίδη οι υπόλοιποι μεσοεπιθετικά… ψάχνονταν σε αρκετά σημεία του ματς. Γκάμα, Λάρσον, Ντιγκινί δε… τράβηξαν, με τον Γιάννη Φετφατζίδη να καταβάλλει υπερπροσπάθεια αλλά να είναι μόνος του και χωρίς τις ανάλογες βοήθειες ώστε ο ΑΡΗΣ να πετύχει κάποιο γκολ στην ροή του ματς,
Περίπου το ίδιο έγινε και στο πρώτο ματς Κυπέλλου με τον Ατρόμητο, με την διαφορά ότι οι χώροι ήταν λιγότεροι. Πάλι όμως η ουσία έλειπε. Μία ουσία την οποία ο ΑΡΗΣ πρέπει να έχει πάση θυσία στο Περιστέρι προκειμένου να πάρει την πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος.