Μπορεί να έχουν περάσει δεκαέξι μέρες από την δολοφονία του Άλκη Καμπανού και την απόπειρα δολοφονίας των δύο φίλων του, αλλά σας μιλάω ειλικρινά, ακόμη δεν μπορώ να ησυχάσω.
Ακόμη και σήμερα, δεν μπορεί να ηρεμήσει η ψυχή μου και να αποδεχθεί, αυτό που έγινε.
Να αποδεχθεί ότι μια εγκληματική ομάδα δολοφόνων οπαδών του συμπολίτη, αφαίρεσε τη ζωή από ένα αθώο παιδί μόλις 19 χρονών, επειδή ήταν ΑΡΗΣ.
Όλες αυτές τις ημέρες, έχω επηρεαστεί στη καθημερινότητα μου.
Έχουν ματώσει τα μέσα μου και το μυαλό μου, είναι διαρκώς στη χαροκαμένη μάνα και στο δόλιο τον πατέρα.
Σε αυτούς τους δύστυχους γονιούς, που μεγαλώσανε ένα παιδί από μια σταλιά βρέφος και τον έφτασαν να γίνει ένα παλικάρι 1,90 ύψος, που ήταν έτοιμο να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει στη ζωή.
Αυτοί οι φονιάδες όμως, είχαν άλλη άποψη…
Όλες αυτές τις ημέρες που ακολούθησαν το φονικό, δεν είχα το κουράγιο να γράψω τίποτα…
Σαφώς και παρακολουθούσα την ειδησεογραφία και είχα την ενημέρωση μου.
Μιλούσα (και μιλάω) καθημερινά πολλές ώρες για τη δολοφονία του Άλκη.
Από τη πρώτη στιγμή, στις τηλεοπτικές μας εκπομπές, οι θέσεις μου ήταν ξεκάθαρες.
Το ίδιο και στη προσωπική μου σελίδα, όπου καθημερινά έκανα αναρτήσεις με σχόλια λακωνικά, με σοβαρές και ουσιώδεις αναδημοσιεύσεις, από άρθρα δημοσιευμένα σε έγκριτα μέσα.
Μέχρι εκεί.
Όσες φορές ξεκίνησα να γράψω, δεν μου βγήκε.
Έκλεινα τον υπολογιστή.
Μου έρχονταν η εικόνα του Άλκη, των γονιών του…
Μου τρυπούσε τα αυτιά και τη ψυχή, η κραυγή που έβγαλε, σύμφωνα με τις μαρτυρίες που έχουν κατατεθεί.
Μια κραυγή, λίγο πριν ξεψυχήσει: «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ. ΜΗΝ ΜΕ ΧΤΥΠΑΤΕ ΑΛΛΟ»
Επειδή έχω βιώσει το σκληρό πρόσωπο της ανθρώπινης απώλειας, δεν μπορούσα και δεν μπορπω να ηρεμήσω, όσο σκέφτομαι…
Τι να γράψεις…
Εδώ «φάγανε» ένα παλικαράκι 19 χρονών.
Ότι και να γράψεις, ο Άλκης δε γυρίζει πίσω.
Ο Άλκης.
Ο δικός μας Άλκης.
Ο Άλκης, όλης της Ελλάδας.
Ο Άλκης, που το όνομα του ακούστηκε σε όλη την Ευρώπη.
Ο Άλκης, που έγινε πανό, έγινε σύνθημα, έγινε τραγούδι, έγινε κραυγή αγωνίας.
Ο Άλκης έγινε Σύμβολο.
Έγινε Σύμβολο, στον αγώνα κατά της οπαδικής βίας.
Αυτής της σκληρής και ανεξέλεγκτης κατάστασης που είχε ξεφύγει τα τελευταία χρόνια και όλοι, περιμέναμε το μοιραίο…
Όλοι το ήξεραν ότι εκεί θα οδηγηθούν τα πράγματα.
Η επίσημη Πολιτεία, οι Υπουργοί, οι βουλευτές, η Περιφέρεια, ο Δήμος και όλο το επίσημο και ευνομούμενο Κράτος, η Δικαιοσύνη, η Αστυνομία, οι Δημοσιογράφοι, οι ίδιες οι ομάδες, οι Π.Α.Ε., οι Σύλλογοι, οι παράγοντες, οι σύνδεσμοι, ήξεραν ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει και είναι θέμα χρόνου να θρηνήσουμε νεκρό ή νεκρούς.
Έχουν γίνει τόσα και τόσα σκηνικά όλα αυτά τα χρόνια…
Τι να πρωτοθυμηθώ.
Η απόπειρα δολοφονίας δύο παιδιών στις Σέρρες το 2015, με την άνανδρη και εγκληματική επίθεση που είχαν δεχθεί και ο ένας έχασε την όραση του και ο άλλος, πρώην (πλέον…) αστυνομικός, να παραμένει καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι απλά να αναπνέει και να ανοιγοκλείνει τα μάτια.
Τα μαχαιρώματα που έγιναν στη Νικολάου Πλαστήρα, (στάση Πανοράματος) το 2019.
Η επίθεση που έγινε πρόσφατα σε ποδοσφαιριστή της Κ19 του ΑΡΗ, από ομάδα οπαδών του Π.Α.Ο.Κ.
Η δολοφονική επίθεση, σε δύο ανήλικα παιδιά 14 και 15 χρονών, που είχαμε τον σοβαρότατο τραυματισμό τους, από ομάδα οπαδών του Π.Α.Ο.Κ.
Και ένα σωρό άλλες ιστορίες και ανάλογες περιπτώσεις, που είτε δεν είδαν το φως της δημοσιότητας, είτε δεν της ανέδειξαν τα θύματα.
Αποκορύφωμα ήταν η δολοφονία του Τόσκο, τον Ιανουάριο του 2020 η οποία δυστυχώς, από ότι φάνηκε όχι μόνο δεν ήταν αρκετή για να ενεργοποιήσει τις εξελίξεις και να γίνει η εκκαθάριση για να τελειώσουμε με αυτό το ακραίο φαινόμενο, αλλά η υπόθεση, έκλεισε (;) σαν ένα απλό πλημμέλημα.
Κι ας είχαμε δολοφονία.
Τώρα όμως, όλα είναι διαφορετικά.
Η υπόθεση όχι απλά έχει πάρει το δρόμο της Δικαιοσύνης, αλλά τρέχει καθημερινά.
Η δολοφονία του Άλκη και η απόπειρα δολοφονίας των δυο φίλων του, έχει κινητοποιήσει το Κράτος και τους λειτουργούς του, με την Κυβέρνηση να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να είναι αποφασισμένη, όπως δείχνουν τα μέχρι τώρα δεδομένα, να δοθεί ένα οριστικό τέλος σε όλο αυτό το γαιτανάκι του θανάτου, με αφορμή την (υποτιθέμενη) αγάπη για μια ομάδα.
Θεωρείται δεδομένο ότι θα υπάρχουν εξελίξεις και στις επόμενες ημέρες, ενώ η άρση του τηλεφωνικού απορρήτου των κατηγορουμένων θα δώσει νέα στοιχεία, χρήσιμα και πολύτιμα, για το έργο της Δικαιοσύνης.
Κι όλα αυτά, ενώ είμαστε εν αναμονή των επίσημων τοποθετήσεων και των αποφάσεων του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης πάνω στο θέμα της οπαδικής βίας, των ευθυνών που έχουν οι ίδιες οι ομάδες, οι παράγοντες, τα Μ.Μ.Ε. και φυσικά οι οργανωμένοι σύνδεσμοι και ο τρόπος λειτουργίας τους.
ΥΓ Την ώρα που γράφω το συγκεκριμένο σχόλιο, έχει ήδη κυκλοφορήσει το όνομα (Χερμάν Μπούργος) του προπονητή που μάλλον θα διαδεχθεί τον Άκη Μάντζιο.
Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά.
Στο σχόλιο μου, στις 27 Ιανουαρίου («Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται…») είχα γράψει την άποψη μου.
Τα υπόλοιπα θα τα δούμε τις επόμενες ώρες…