Το ζητούμενο για τον ΑΡΗ στο ματς με τον Πανσερραϊκό ήταν η νίκη. Αυτή ήρθε. Θέλετε με άγχος, θέλετε με ζόρι, με… ρεσιτάλ ευκαιριών το φινάλε. Ό,τι θέλετε. Η ουσία είναι πως οι Κιτρινόμαυροι απέφυγαν την γκέλα και κατάφεραν να κερδίσουν ένα παιχνίδι, απέναντι σε έναν αντίπαλο, που το πήγε στη δύναμη και στην κλωτσιά με την ανοχή διαιτητή και VARίστα.
Παρεμπιπτόντως και κάνοντας μια μικρή παρένθεση: είναι πραγματικά αδιανόητο αυτό που συνέβη που χθες στο Χαριλάου. Περράκης και Τζήλος (κυρίως) έκλεισαν τα μάτια στην ξεκάθαρη κόκκινη στον Στάικο, που πήγε με… σκαριά στον αστράγαλο του Πάρντο. Ο διαιτητής ανέχθηκε το σκληρό παιχνίδι των Σερραίων και ο τέταρτος (Τσιάρας από την Καβάλα), είχε μονίμως πλάτη στον πάγκο του Πανσερραϊκού. Εκεί όπου ένας Αρειανός κατά δήλωσή του, που έχει ψωμί από την ομάδα επί Καρυπίδη (που τον είχε και στη Βέροια) φρόντισε να βάλει την «σφραγίδα» του με αντιδράσεις που θύμισαν άλλες εποχές. Δεν πειράζει, είχα Φαμπιάνο…
Επιστρέφοντα στα του αγώνα, στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα ο ΑΡΗΣ είχε την μπάλα στα πόδια του, αλλά φτάνοντας στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου δεν… ήξερε τι να την κάνει. Πέρα από κάποιες εξάρσεις του Σουλεϊμάνοφ, δεν έβγαλε απειλές.
Τουναντίον, στο τελευταίο κομμάτι του ματς, οι Κιτρινόμαυροι έκαναν όσα δεν… έκαναν στο υπόλοιπο παιχνίδι. Προφανώς σε αυτό βοήθησαν οι αλλαγές, αφού Νταρίντα, Σαμόρα, Οντουμπάτζο και Παναγίδης τους έκαναν πολύ πιο επιθετικούς. Για τον μικρό θα γράψω δυο λόγια παραπάνω. Απλά με τις κινήσεις που έγιναν, τελικά… μπήκε στο ματς και ο Μορόν ως… πέμπτη αλλαγή και μετά τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο ΑΡΗΣ πήρε κάτι που άξιζε στο τελευταίο δευτερόλεπτο και με βάση τις ευκαιρίες που έκανε κι έχασε στο τελευταίο τέταρτο, θα ήταν άδικο να μην κερδίσει.
Προφανώς αυτό το τελευταίο κομμάτι του ματς είναι κάτι που θα πρέπει να κρατήσει η ομάδα. Όπως και να προβληματιστεί για το τι δεν έγινε στο υπόλοιπο ματς, με την ξεκάθαρη βέβαια επισήμανση, ότι οι απουσίες που είχε έπαιξαν τον ρόλο τους κι αυτό δεν είναι δικαιολογία. Αν λοιπόν ο ΑΡΗΣ βρει τον τρόπο να βελτιώσει την εικόνα του, σε μεγαλύτερο διάστημα μέσα στο ματς, τότε θα βρει την… άκρη του και θα διεκδικήσει ό,τι καλύτερο μπορεί.
Ένα είναι το σίγουρο. Σύμφωνα με όσα είδαμε χθες κι αν αυτό εξελιχθεί σε κανόνας, η κατάθεση ψυχής που έκαναν οι παίκτες στο φινάλε θα γίνει το απόλυτο χαρακτηριστικό στοιχείο της ομάδας.
Είπα θα γράψω δυο λόγια για τον Παναγίδη. Προφανώς τεράστιο ρίσκο από τον Μάντζιο να τον ρίξει νωρίς στο ματς, σ’ ένα ματς που… έκαιγε. Ο μικρός, ξεπερνώντας το όποιο τρακ στα πρώτα λεπτά, προσπάθησε να πάρει πρωτοβουλίες, είχε τη στιγμή του να σκοράρει και γενικά έδειξε κάτι… φρέσκο. Δεν χρειάζεται ενθουσιασμός, ούτε να ανέβει ξαφνικά ο πήχης. Θέλει δουλειά και εμπειρία, που θα έρθει μέσα από τα ματς, που του… υποσχέθηκε χθες ο Μάντζιος.
Τέλος, Πανσερραϊκός. Ειλικρινά, ξεπερνώντας τις όποιες «σχέσεις» με τον ΠΑΟΚ, εννοώντας τον Γκαρσία και την παρουσία αρκετών ποδοσφαιριστών με παρελθόν στη συγκεκριμένη ομάδα, κάνει μια προσπάθεια να σώσει την κατηγορία. Περίμενα να δω κάτι διαφορετικό βέβαια, μιας και στα άλλα ματς με τις μεγάλες ομάδες (ΑΕΚ, Ολυμπιακός) προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο. Χθες, μπήκε στο γήπεδο για να κλωτσήσει, να καταστρέψει και να προκαλέσει. Άγνωστο γιατί, αλλά εκ του αποτελέσματος, δεν του… βγήκε. Άγνωστο επίσης γιατί τόσο μένος με τον ΑΡΗ. Ή μάλλον… Αλλά αφήστε το δεν πειράζει γιατί άρχισα να σκέφτομαι την Ξάνθη.