Ο ΑΡΗΣ στην αρχή της σεζόν ήταν μία ομάδα η οποία για να κερδίζει έπρεπε να ξεπεράσει τα όρια του. Έπρεπε κάποιοι παίκτες να κάνουν το παιχνίδι της ζωής τους. Να κερδίσουν τον τίτλο του MVP της αγωνιστικής.
Γιατί εκείνος ο ΑΡΗΣ ήθελε δουλειά για να μπορέσει να φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα, την στιγμή που είχε να αντιμετωπίσει προβλήματα τα οποία ομολογουμένως δεν περίμενε σε καμία περίπτωση ο Γιάννης Καστρίτης.
Ο ΑΡΗΣ λοιπόν του Καστρίτη έφτασε πλέον στο σημείο να κερδίζει χωρίς να είναι στο 100%, να είναι μέτριος ως κακός. Και αυτό για μένα δείχνει πως κάτι γίνεται σωστά σε αυτό τον ΑΡΗ. Που φτάνει εκεί που θέλει ακόμα και όταν ή σχεδόν όλα πάνε στραβά.
Ο ΑΡΗΣ κέρδισε τον ΠΑΟΚ όντας τραγικός στα ποσοστά του με 15/31 βολές και 48%. Νούμερο με το οποίο όχι δεν κερδίζεις ντέρμπι, ούτε τον ουραγό. Στο ημίχρονο είχε 2/9 τρίποντα, την ώρα που ο αντίπαλος του είχε 5/10. Και όμως οι «κίτρινοι» ήταν στο +3.
Η αμυντική λειτουργία του ΑΡΗ αντιμετώπιζε προβλήματα για σχεδόν 30 λεπτά. Την ίδια ώρα επιθετικά τα βασικά του ατού (Κάουαν, Κέλι) ήταν εκτός ρυθμού στο πρώτο μέρος όπου ο Όμηρος Νετζήπογλου έκανε αυτό που περιμένουν όλοι οι Αρειανοί να κάνει. Ήταν ο ηγέτης επιθετικά, αυτός που πήρε την ομάδα στις πλάτες του για να την κρατήσει μέσα στο παιχνίδι.
Ο ΑΡΗΣ έφτασε στο 31ο λεπτό να βρίσκεται στο -11, με την εικόνα να παραμένει μέτρια σε όλες τις γραμμές. Και κάπου εκεί γύρισε ο… διακόπτης. Ο Καστρίτης πήγε στην άμυνα πίεσης στα 3/4 με Ουίλιαμς και Τζούστον να πηγαίνουν για «παγίδες», η ταχύτητα τους βοήθησε στο να… βραχυκυκλώσει ο αντίπαλος και να ξεκινήσει η αντεπίθεση από την άμυνα.
Στην επίθεση ο Κάουαν βρήκε το… χέρι του και τον ρυθμό του. Ο Αμερικανός ήταν ο παίκτης που άλλαξε την ροή του αγώνα είτε με τα τρίποντα του, είτε με τις ασίστ του. Και κάπου εκεί το παιχνίδι… γύρισε, ο ΑΡΗΣ έδειξε το γνωστό του πρόσωπο για να κάνει την ανατροπή και να φτάσει στην νίκη.
Η ομάδα του Καστρίτη έχει φτάσει σε ένα επίπεδο να κερδίζει και σε μία μέτρια βραδιά ένα ντέρμπι με ιδιαιτερότητες και αρκετή πίεση. Γιατί; Γιατί πολύ απλά έχει μάθει να μην τα παρατάει, έχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητες της, έχει αποκτήσει μαχητικό πνεύμα το οποίο είναι αποτέλεσμα του «οικογενειακού» κλίματος που κυριαρχεί στα αποδυτήρια. Κάθε παίκτης παλεύει για κάθε μπάλα, παλεύει για τον συμπαίκτη του, για τον κόσμο.
Ο ΑΡΗΣ ουσιαστικά έπαιξε το μπάσκετ που μπορεί για εννέα λεπτά, τα οποία ήταν αρκετά για να του δώσουν την νίκη. Ο ΑΡΗΣ δεν έφτασε στην νίκη γιατί ήταν τυχερός. Είχε πλάνο το οποίο ακολούθησε κατά γράμμα, υπομονή και το σημαντικότερο πίστη.
Το «κλειδί» για μένα είναι η πίστη. Η πίστη που έχει ο ένας στον άλλο, στην νίκη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και αυτό το στοιχείο το χρεώνω στον Καστρίτη. Αυτός έχει μεταφέρει αυτό την πεποίθηση στην ομάδα, στους παίκτες. Και αυτό κάνει την διαφορά στον φετινό ΑΡΗ.
Υ.Γ. Ο Κάουαν σε έναν αγώνα όπου έπαιξε σχεδόν 35 λεπτά, έχοντας την μπάλα στην κατοχή του στο 65% του χρόνου της επίθεσης του ΑΡΗ, είχε ΕΝΑ λάθος. Τεράστια η «μεταμόρφωση» του από τον παίκτη των πρώτων 10 αγωνιστικών, στον ηγέτη που βλέπουμε σήμερα.
Υ.Γ.1: Ο Όμηρος Νετζήπογλου μας έδειξε ένα… τρέιλερ από το μέλλον του. Αυτό που θέλουμε να δούμε όλοι. Ηγέτης στην επίθεση, δεν φοβόνταν να πάρει την μπάλα και να σουτάρει όταν οι άλλοι τα «έσπαγαν».
Υ.Γ.2: «Καρυδάτος» Πουλιανίτης. Με 0/1 σουτ και το παιχνίδι στον… πόντο, πήρε το κρίσιμο τρίποντο. Ένα σουτ που άλλαξε την ροή του αγώνα.
Υ.Γ.3: Η ΑΜΚ γίνεται προκειμένου η ομάδα να ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ, να καλύψει τα χρέη της μέχρι το καλοκαίρι. Ας ενεργοποιηθούν οι Αρειανοί που μπορούν οικονομικά να βοηθήσουν και να το πράξουν. Ας αφήσουν στην άκρη τις αντιπάθιες και τις διαφωνίες και να δώσουν στην ομάδα το «οξυγόνο» που χρειάζεται.