Σε μία περίοδο που ο ΑΡΗΣ δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ποδοσφαιρικά, κανείς δεν ήξερε πώς θα παρουσιαστεί σε ένα ντέρμπι απαιτήσεων όπως αυτό με τον Παναθηναϊκό.
Οσο να’ ναι ένας φόβος υπήρχε για το κατά πόσο η ομάδα θα ανταποκριθεί. Και κατά το ήμισυ, το πέτυχε. Σχεδόν…
Ανασταλτικά ο ΑΡΗΣ έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του, άσχετα που έχασε 1-0. Το γκολ που δέχεται και ο τρόπος που γίνεται αυτό, θα το “πιάσουμε” πιο κάτω.
Η αγωνιστική φιλοσοφία που επέλεξε ο Πάρντιου είναι κόντρα στα “θέλω” του. Ηταν όμως αυτό που χρειαζόταν μία ομάδα η οποία έχει θέμα στην αμυντική της ισορροπία και αν έπαιρνε ρίσκα τότε πολύ πιθανό να τα πλήρωνε.
Αφού ξεπέρασε το πρώτο τέταρτο φυσιολογικής πίεσης από τον γηπεδούχο, τον… έδεσε κόμπο και δεν τον άφησε να κάνει άλλες φάσεις μέχρι το μοιραίο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων.
Η άμυνα του ΑΡΗ λειτούργησε αποτελεσματικά στα 2/4 και ειδικά με τις πολλές κλεμμένες μπάλες στο μεσαίο τρίτο, όπου ο Ετέμπο… έκοβε και έραβε. Ο Νιγηριανός έβγαλε εικόνα… παλιού στην ομάδα και παράλληλα έκανε τον Νταμπό καλύτερο. Η πρώτη γραμμή άμυνας με Ματέο και Ζερβίνιο μπλόκαραν το build up του Παναθηναϊκού.
Το μισό πλάνο ήταν αυτό. Το άλλο μισό ήταν η αποτελεσματικότητα που έψαχνε ο ΑΡΗΣ στο επιθετικό τρανζίσιον. Είχε τους χώρους, είχε τις προϋποθέσεις, είχε τις δύο φάσεις με τον Ιτούρμπε στο τέταρτο. Ειδικά όμως στην πρώτη ευκαιρία του Παραγουανού, που δεν “σπάει” στον Ζερβίνιο, αποτυπώνεται η έλλειψη σωστής απόφασης των “κιτρινόμαυρων” στο επιθετικό τους τρίτο. Και εδώ ίσως επηρεάζει επίσης η λογική επιλογή του Εμπακατά σε ρόλο εξτρέμ για να περιορίσει τον Χουάνκαρ. Ο Κονγκολέζος ήταν καλύτερος του Οντουμπάζιο στην πλευρά, όμως ο ΑΡΗΣ έχασε πράγματα επιθετικά τα οποία θα μπορούσε να προσφέρει πχ. ο Ματέο στην πτέρυγα, μαζί με τις βοήθειές του ανασταλτικά.
Για πρώτη φορά επί Πάρντιου λύθηκε το θέμα της άμυνας σε μεγάλο βαθμό, αλλά όχι και αυτό της επίθεσης. Ο Ζερβίνιο υπηρέτησε καλά τον ρόλο του , μέχρι που μπήκε ο Γκρέι και ο ΑΡΗΣ έγινε ένα “κλικ” χειρότερος μπροστά. Εδώ δεν φταίει ο Πάρντιου αλλά η έλλειψη δεύτερης επιλογής στο “9”, όπως και ο Τζαμαϊκανός. Ο Οκτώβριος τελειώνει και ακόμα γίνεται κουβέντα για την κατάστασή του.
Εκεί που ίσως το… έχασε λίγο ο Άγγλος ήταν στο τελευταίο 20λεπτο. Οι προϋποθέσεις για κάτι παραπάνω συνεχίζουν να υφίστανται και… φώναζαν για την είσοδο του Μάνου Γκαρθία στο παιχνίδι. Θα έδινε το καθαρό μυαλό, την σωστή μετάβαση της μπάλας. Η αλλαγή του Ντιόπ έδειξε ότι ο προπονητής ήθελε να σιγουρέψει λίγο παραπάνω το “Χ”.
Πηγαίνοντας στην τελευταία φάση, ο ΑΡΗΣ παθαίνει αλλά δεν μαθαίνει. Γκολ από στημένη μπάλα με την ΑΕΚ, γκολ από στημένη μπάλα με τον Ιωνικό. Θέλει παραπάνω δουλειά σε αυτόν τον τομέα και ο πρώτος που πρέπει να το δει είναι ο Πάρντιου.
Ηταν κρίμα για την ισορροπία που έβγαλε η ομάδα στο γήπεδο μετά από καιρό και μάλιστα σε ένα ντέρμπι. Είναι το ένα κέρδος, μαζί με τον Ετέμπο που αποτέλεσε τον κορυφαίο του γηπέδου χθες.
Ο τρόπος που ήρθε η ήττα “πόνεσε”. Συνολικά όμως στη βαθμολογία δεν είναι το χθεσινό αποτέλεσμα που “χαλάει” τόσο τον ΑΡΗ. Είναι η ήττα από τον Παναιτωλικό, είναι η ήττα στον Βόλο. Απώλειες που “κουβαλάει” και ψάχνει κάπου να ρεφάρει. Δύο έδρες στις οποίες κέρδισε πέρυσι και επιβάλλεται να κερδίζει εάν θέλει το κάτι παραπάνω. Οχι ότι η ήττα σε ντέρμπι διαφέρει, αλλά αυτά τα ματς είναι μία άλλη κατάσταση.
Τώρα που ο κύκλος των ντέρμπι του 1ου γύρου έκλεισε, υπάρχουν τέσσερα ματς μέχρι τη διακοπή. Ολα θεωρητικά βατά και όλα στα μέτρα του ΑΡΗ. Όλα έχουν δυσκολία, αλλά μπορεί να τα κάνει εύκολα, ώστε ένα πιάσει ένα μίνιμουμ δέκα βαθμών από τους 12 συνολικά, αρχής γενομένης από την επόμενη Κυριακή με τον ΟΦΗ.
ΥΓ. Βλέπω από χθες τον οργανισμό του Παναθηναϊκού να… Ολυμπιακίζει. Θα μας μιλήσει δηλαδή για διαιτησία ο Παναθηναϊκός, που τον πάει “τρένο” από πέρυσι. Μια χαρά σφύριξε ο Νταμπάνοβιτς, απλά ίσως είναι λίγο αυστηρή η κόκκινη στον Πάλμα. Δίνεται βέβαια… Απλά ο Παναθηναϊκός καλόμαθε και δεν του αρέσει το 50-50. Οπως και ο Ολυμπιακός δηλαδή…