Στις 14 Φεβρουαρίου ο ΑΡΗΣ έχανε… από το πουθενά στα Γιάννενα. ‘Ασχετα με αυτό, η ομάδα έμοιαζε να βρίσκεται σε τέλμα, σε μία στιγμή που τα αισιόδοξα μυαλά δεν φαντάζονταν σίγουρα το φίνινς που θα έκανε στη regular season.
Μέσα σε τρεις εβδομάδες ήρθαν τα πάνω-κάτω. Αλλαγή προπονητή, επιστροφή βαθμών και μία νίκη που κλείνει στόματα. Πρώτα όμως θα ασχοληθούμε με το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι και μετά θα πάμε και στους υπέρμαχους της “αλήθειας”.
Ο φετινός Ολυμπιακός έχει “χτίσει” μία πλασματική διαφορά. Αξίζει να είναι 1ος αλλά έχει περισσότερα τρωτά σημεία από πέρυσι και ειδικά για τους “μεγάλους” είναι διαχειρίσιμος αντίπαλος, εάν το ευνοούν και οι συνθήκες.
Πριν τη σέντρα, ήταν ξεκάθαρο ότι επρόκειτο για ένα ματς που… κούμπωνε σε αυτά τα οποία ήθελε ο ΑΡΗΣ μέσα στο γήπεδο τακτικά. Να αξιοποιήσει δηλαδή τους δεδομένους χώρους που θα έδινε ο αντίπαλός του, έχοντας στρωμένη την κατάσταση αμυντικά και επιτρέποντας τον Ολυμπιακό να έχει μόλις δύο καλές στιγμές σε όλο το ματς.
Το πρόβλημα ήταν αυτό που χαρακτήρισε την εικόνα του στο πρώτο μέρος. Κακή κυκλοφορία, επιπόλαιες πάσες και κατ΄επέκταση υστερούσε στη μετάβαση της μπάλας από την άμυνα στην επίθεση. Ευθύνη όλων αλλά κυρίως της μεσαίας γραμμής, ειδικά από τη στιγμή που με τον Μπούργος ο ΑΡΗΣ επιλέγει να φορτώνει τον άξονα και να παίζει περισσότερο από τους εσωτερικούς διαδρόμους.
Ο ΑΡΗΣ ήταν ασύνδετος στο πρώτο μέρος και για αυτό έφταιγαν οι χαφ όπως και η τριάδα πίσω από την Καμαρά που έκλεινε εσωτερικά. Μέχρι που το πλάνο… ξύπνησε στο γκολ-οφσάιντ του Καμαρά. Εκεί ο ΑΡΗΣ έκανε αυτό ακριβώς που ήθελε. Οπως και στο 1-1.
Ο Ολυμπιακός πίεζε στα 3/4 και η μακρινή πάσα θα ήταν η εύκολη λύση. Ο ΑΡΗΣ όμως έβγαλε τη μπάλα μπροστά με build up, έσπασε το πρέσινγκ του αντιπάλου υποδειγματικά και μετά την εξαιρετική ενέργεια του Εντιαγέ όλα είναι ιστορία.
Οι φάσεις μετά το 1-1 μπορεί να μην έρχονταν με το τσουβάλι, ο ΑΡΗΣ όμως κρατούσε με άνεση τις όποιες προσπάθειες του Ολυμπιακού να πατήσει περιοχή και παράλληλα ήταν υπομονετικός μπροστά. Μεγάλη φάση στη ροή δεν έκανε. Πλησίαζε βέβαια αρκετά, χαλάλι του όμως αφού αν το έκανε νωρίτερα τότε δεν θα απολαμβάναμε τη στιγμή ποιότητα του Μπρούνο Γκάμα.
Οταν μάλιστα όλα αυτά γίνονται με ανατροπή του σκορ κόντρα στον πρωτοπόρο Ολυμπιακό, έχουμε μπροστά μας το πιο τρανό παράδειγμα της αλλαγής ψυχολογίας λόγω Μπούργος και τις τελευταίες μέρες λόγω του -6. Το CAS… πέταξε από τις πλάτες των παικτών ένα τεράστιο βάρος που κουβαλούσαν από τον Σεπτέμβριο και πολλές φορές έμοαιζαν να μην το αντέχουν.
Η χθεσινή νίκη ήταν ακόμη ένα μεγάλο boost στην αυτοπεποίθηση και τον εγωισμό της ομάδας. Τα δύο μεγάλα “όπλα” της για να μπει στα πλέι οφ όπως πρέπει και να επιβεβαιώσει ξανά ότι αυτή τη στιγμή είναι το Νο1 φαβορί για την 3η θέση και το σίγουρο ευρωπαϊκό εισιτήριο που δίνει αυτή.
Τέλος, μην ξεχάσουμε και την άλλη πλευρά της χθεσινής νίκης…
Πόσα ακούμε τα τελευταία δύο-τρία χρόνια για ΑΡΗ, Ολυμπιακό, πελατειακές σχέσεις και άλλες φαντασιώσεις εκείνων που ήθελαν να στοχοποιήσουν τους “κιτρινόμαυρους”.
Σε ένα ποδόσφαιρο που άλλες ομάδες τα “φτιάχνουν” και τα “χαλάνε” μια στο τόσο, ο ΑΡΗΣ έπρεπε να είναι ο Νο1 καταζητούμενος, για να καλυφθούν οι “βρωμιές” άλλων.
Ο ΑΡΗΣ που κέρδισε χθες, πέρυσι παρολίγο να αποκλείσει τον Ολυμπιακό και πήρε “Χ” στον Πειραιά..
Μπορούμε να γράψουμε κι άλλα. Και για τον ΑΡΗ και για αυτούς. Τσάμπα μελάνι όμως… Σαν αυτό που στέρεψε για κάποιους μετά το χθεσινό αποτέλεσμα και δεν μπορούν να συνεχίσουν το αφήγημά τους. Οπως είπε πρόσφατα και ο πρωθυπουργός… ξύδι.