Δεν είναι ακόμα εκεί που τον θέλει ο προπονητής του. Ούτε εκεί που μπορεί βάσει υλικού… Ο ΑΡΗΣ όμως κερδίζει και το κάνει μετρώντας παράλληλα κέρδη.
Κάπως έτσι ήταν το σκηνικό του χθεσινού αγώνα με τον Παναιτωλικό. Μία μίξη στοιχείων βελτίωσης αλλά και εκείνων που απαιτούν ακόμα αρκετή δουλειά.
Η αμυντική λειτουργία ήταν ξανά σε καλά επίπεδα. Ναι μεν με λίγα κενά διαστήματα αλλά όταν παίζεις εντός θα πας πιο επιθετικά. Οταν πας επιθετικά, θα σου βγει και στο χώρο ο αντίπαλος, ειδικά όταν ακόμα φτιάχνεις τις εντάσεις σου για να πιέζεις περισσότερο.
Το καινούργιο στοιχείο είναι ότι είδαμε ένα “τσικ” παραπάνω πράγματα επιθετικά. Λίγοι παραπάνω συνδυασμοί, κίνηση χωρίς τη μπάλα, υπεραριθμίες στην περιοχή. Πάνω από αυτά όμως θα υπάρχει πάντα η εμφάνιση του Λορέν Μορόν.
Δύο σεντερφορίσια γκολ, τα οποία επιβεβαιώνουν κάτι που είχαμε καταγράψει πριν λίγο καιρό. Οτι δηλαδή ο Ισπανός μπορεί και συνδυάζει το ίδιο αποτελεσματικά τα χαρακτηριστικά ενός φορ περιοχής αλλά και ενός περιφερειακού επιθετικού. Κάτι σαν συνδυασμός Καμαρά και Γκρέι ένα πράγμα…
Δεν χρειαζόταν βέβαια το χθεσινό για να καταλάβουμε ότι έγινε καλή επιλογή στο “9”. Απλά μετά και το χθεσινό ενισχύεται η άποψη ότι ο ΑΡΗΣ ίσως βρήκε… επιτέλους αυτό που έψαχνε τόσα χρόνια για την επίθεσή του.
Σε ατομικό επίπεδο κρατάμε σίγουρα την ενθαρρυντική εμφάνιση του Μενέντες για πρώτη φορά και επιθετικά. Τα θετικά δείγματα του Σουλεϊμάνοφ που θέλει ακόμα χρόνο. Οπως και τα… λάθη του Βερστράτε που δεν κόστισαν. Εδώ ήταν ίσως και η περίπτωση που ο Μάντζιος έπρεπε να κάνει νωρίτερα αλλαγή, περισσότερο για να τον ξεκουράσει και όχι επειδή ήταν κακός πχ.
Από την άλλη βέβαια υπάρχουν και ζητήματα που χρήζουν βελτίωσης όπως το θέμα του τρανζίσιον. Από νωρίς ο ΑΡΗΣ είχε τις προϋποθέσεις στα μέτρα που άφησε ο Παναιτωλικός μετά το 1-0, πηγαίνοντας από τη δική του πλευρά σε διαστήματα σωστής συντήρησης. Πάλι όμως δεν είχε γρήγορη σκέψη και κατ’ επέκταση ενέργειες ώστε να βγει στο επιθετικό τρανζίσιον.
Το θέμα αυτό ενισχύθηκε από την παρουσία του Σαμόρα σε μία θέση που δεν την γνωρίζει. Προσέφερε ενέργεια και 1-2 καλές ενέργειες, όμως υστέρησε σε πράγματα και μεταξύ άλλων στο μοίρασμα της μπάλας. Ο Μάντζιος όμως ορθά έπραξε με την επιλογή του, ώστε να διατηρήσει την ισορροπία στα εξτρέμ και να παρουσιάσει την ομάδα του όσο επιθετική έπρεπε σε ένα εντός έδρας παιχνίδι.
Είναι ένα από τα πολλά κομμάτια που επιδιώκει να βελτιώσει ο Έλληνας τεχνικός, σε συνδυασμό και με το ανέβασμα κάποιων παικτών ή και την επιστροφή του Μάνου Γκαρθία σε κάποιο σημείο. Ένα κομμάτι του παιχνιδιού όμως στο οποίο ο ΑΡΗΣ πρέπει να έχει άλλη λειτουργία εάν έχει φιλοδοξίες κόντρα στον Ολυμπιακό.
Στο “Καραϊσκάκης” είναι μονόδρομος ένα παιχνίδι δεύτερου ρόλου, πιο αμυντικογενές και με λιγότερα τρεξίματα. Κάτι σαν την Τούμπα ένα πράγμα. Άρα πιθανό με δύο “6άρια” και τον Μοντόγια να επιστρέφει.
Το πρώτο ζητούμενο θα είναι το μηδέν απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που έχει το εύκολο γκολ και σκοράρει αρκετά στους αγώνες του. Από την άλλη όμως χρειάζεται ταχύτητα στο πάσινγκ γκέιμ για να αξιοποιήσει τους χώρους που δεδομένα θα αφήσουν οι “ερυθρόλευκοι”, με κέντρο και εξτρέμ να έχουν μεγάλη ευθύνη σε αυτό το κομμάτι.
Εν κατακλείδι, ο ΑΡΗΣ τσούκου τσούκου στρώνει… Βρίσκει τις ισορροπίες του, οι… νέοι μπαίνουν στο κλίμα αλλά έχει ακόμα δρόμο μέχρι να φτάσει το potential του ως υλικό και με βάση το μακροπρόθεσμο πλάνο του προπονητή. Για την ώρα πάντως γίνονται μικρά αλλά αισθητά βήματα προόδου.