Ο Τόλης Τερζής είπε ορθά χθες, μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό ότι στην ομάδα πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα χωρίς φυσικά να τα ονοματίσει.
Η αρχή κατά την ταπεινή μου άποψη οφείλει να είναι από τον προπονητή. Ευκαιρίας δοθείσης, δηλαδή της διακοπής, είναι η στιγμή που Καρυπίδης και Χαριστέας καλούνται να αποφασίσουν για τον άνθρωπο στον οποίο θα δώσουν τα κλειδιά των αποδυτηρίων και έχουν αργήσει ήδη πολύ. Χωρίς να φταίει σε τίποτα ο Τερζής που προσπάθησε να καλύψει το κενό στο διάστημα αυτό και επωμίστηκε ευθύνες που δεν του αναλογούν, ο Άρης έφτασε στο κρίσιμο σταυροδρόμι που χρειάζεται έναν άνθρωπο που θα διαχειριστεί το καλό ρόστερ, θα βάλει μια σειρά στην ομάδα, θα αναδιανείμει ρόλους, θα αξιολογήσει εκ νέου το υλικό και πάνω από όλα θα φέρει έναν καινούργιο αέρα στα αποδυτήρια. Ένα κίνητρο σε αυτούς που το έχουν απωλέσει και ένα σεβασμό που οφείλουν όλοι να έχουν εντός της ομάδας για αυτόν που κάθεται στην άκρη του πάγκου.
Τα ίδια θα ισχυριζόμουν ακόμη και αν ο Άρης κέρδιζε τον Ολυμπιακό χθες χωρίς φυσικά να μένουν έξω από το κάδρο της κριτικής οι ποδοσφαιριστές που συνεχίζουν να αδικούν τους εαυτούς τους και να υποπίπτουν σε ατομικά λάθη που ξενίζουν για την ποιότητα που διαθέτουν. Αυτό που γίνεται και πάλι στα δυο γκολ του Ολυμπιακού είναι για σεμινάριο το οποίο πρέπει να δείχνουν στους νέους προπονητές με την ένδειξη «παράδειγμα άμυνας προ αποφυγή». Και να φανταστεί κανείς ότι το παιχνίδι ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Γρήγορο γκολ με τον Ντιγκινί πάνω στο οποίο θα μπορούσε να πατήσει η ομάδα. Αντ΄ αυτού πήρε και πάλι μηδέν στη διαχείριση και αν δεν υπήρχε το VAR θα πήγαινε με το 1-3 στα αποδυτήρια. Προσπάθησε να αντιδράσει στην επανάληψη αλλά δεν είχε τον τρόπο και στο τέλος φάνηκε να μην έχει ούτε και δυνάμεις. Σωματικές και πνευματικές. Οι αλλαγές των Μαντσίνι, Μαρτίνες και του Τόνσο που στη λογική τους ήταν ορθές αφού η επιθετική τετράδα ήταν χθες κατώτερη των περιστάσεων, δεν λειτούργησαν και μοιραία ο Άρης ηττήθηκε.