Το επιστέγασμα των προσπαθειών παικτών και τεχνικής ηγεσίας, ήρθε επιτέλους χθες λίγο μετά τις 10 το βράδυ στο γήπεδο του Πανιωνίου. Και ήταν αυτό ακριβώς που έλειπε τις προηγούμενες αγωνιστικές. Το πολυπόθητο γκολ.
Όσοι παρακολουθούν από κοντά το φετινό ΑΡΗ, διαπίστωσαν από τα πρώτα κιόλας παιχνίδια του Ζόραν Μιλίνκοβιτς στον πάγκο της ομάδας, ότι κάτι αλλάζει.
Κι αν στην περίπτωσή μας δεν επιβεβαιώνεται η στατιστική η οποία θέλει νίκη στο πρώτο παιχνίδι κάθε καινούργιου προπονητή στον πάγκο μιας ομάδας, τότε εύκολα γίνεται κατανοητό ότι η στατιστική (και γενικώς τα νούμερα) είναι ο πιο επιστημονικός τρόπος να πεις ψέματα.
Στην αρχή ήταν η διάθεση και τα τρεξίματα(Άρης–Λεβαδειακός), μετά ήταν οι συνδυασμοί και η πολύ καλή κατά διαστήματα κυκλοφορία της μπάλας (Ξάνθη-Άρης), για να έρθουν στο τέλος δύο πανέμορφα τέρματα στη Ν. Σμύρνη και να αποτυπώσουν εμπράκτως την πολύ καλή δουλειά που γίνεται στο Ν. Ρύσιο από το Ζόραν Μιλίνκοβιτς και τους συνεργάτες του. Διότι δε γίνεται κάθε φορά η… ευλογημένη η μπάλα να πηγαίνει στο δοκάρι.
Κάποια στιγμή θα κουνήσει και το «πλεκτό». Και θα γίνουν παίκτες και τεχνικό τιμ ένα κουβάρι. Αλήθεια πόσο καιρό είχαμε να δούμε αυτή την εικόνα;
Ο σέρβος προπονητής προσπάθησε γι’ αυτήν (γεύμα με τους παίκτες παραμονές του αγώνα με τον Πανιώνιο) και μαζί με τον Ζόραν Λόντσαρ την καρπώνονται 100%. Διότι ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο το γκολ. Απλώς αυτό είναι που σε κάνει να ατενίζεις με περισσότερη αισιοδοξία το μέλλον. Σε ηρεμεί και σου δίνει τη χαρά και τη δικαίωση για τις προσπάθειες που κατέβαλες και σε κάνει να θέλεις να προσπαθήσεις περισσότερο. Η συνέχεια ανήκει στους παίκτες του ΑΡΗ. Στα πόδια τους είναι πλέον να αποδείξουν πως αυτή η μεταστροφή του κλίματος έχει και συνέχεια.