Ο ΑΡΗΣ κέρδισε τον Αρη Ακροποτάμου χωρίς να κάνει καλή εμφάνιση. Στην παρούσα φάση όμως μετράνε οι βαθμοί.
Ο συνδυασμός νίκης και καλής εμφάνισης ασφαλώς θα ήταν ο ιδανικός. Ποιος δεν τον θέλει; Ακόμη καλύτερο βέβαια είναι το αποτέλεσμα να έρχεται ακόμη και αν η εμφάνιση είναι μέτρια ή κακή. Για τον ΑΡΗ σημασία έχουν οι τρεις βαθμοί και η επίτευξη της ανόδου. Τίποτα άλλο αυτή τη στιγμή. Η κατηγορία είναι τέτοια άλλωστε που οι περισσότερες ομάδες όταν αντιμετωπίζουν τον ΑΡΗ επιστρατεύουν την δύναμη και προσπαθούν να καταστρέψουν την προσπάθεια να παιχθεί ποδόσφαιρο.
Κόντρα στον Αρη Ακροποτάμου, οι κίτρινοι κινήθηκαν για μια ακόμη φορά στα ρηχά νερά. Καμία ουσιαστική βελτίωση στην αγωνιστική τους εικόνα δεν έγινε ορατή. Ίσα-ίσα που οι… παιδικές ασθένειες των προηγούμενων αγωνιστικών έκαναν την εμφάνισή τους στο δεύτερο ημίχρονο και ο ΑΡΗΣ κινδύνευσε από μια φανερά πιο αδύναμη ομάδα να χάσει κι άλλους πολύτιμους βαθμούς. Το γιατί ο ΑΡΗΣ συνεχίζει να μην πείθει αγωνιστικά έχει λίγο-πολύ αναλυθεί. Κάτι η καθυστερημένη απόφαση του καλοκαιριού για την κατηγορία στην οποία θα αγωνιστεί, κάτι η ενίσχυση που δεν περιελάμβανε 2-3 ακόμη έμπειρους παίκτες, η αδυναμία συμμετοχής των Σανιά και Νλουντούλου, η αλλαγή προπονητή, η διοικητική αστάθεια.
Ο Πάουλο Κάμπος ασφαλώς είναι πολύ λίγες μέρες στην ομάδα ώστε να κριθεί. Χρόνος όμως για άλλα στραβοπατήματα δεν υπάρχουν και οφείλει να διέρθει κάθε μέσου ώστε να παίρνει τα αποτελέσματα. Αν στην πορεία αυτά συνδυαστούν και με καλύτερες εμφανίσεις, ακόμη καλύτερα. Προς το παρόν όμως οι κίτρινοι πρέπει να αντιμετωπίζουν τα παιχνίδια με κυνικό ρεαλισμό. Τίποτα λιγότερο, τίποτε περισσότερο…