Εκεί που έκανα προπονήσεις και έδινα παιχνίδια με συνομήλικούς μου στην παιδική ομάδα, ξαφνικά σ’ ένα καλοκαίρι έγινα στέλεχος της ανδρικής και, μάλιστα, στην πρεμιέρα ξεκίνησα βασικός με συμπαίκτη τον μεγάλο Νικ"
Συνέντευξη στον ΧΡΗΣΤΟ Δ. ΣΑΜΑΡΑ
Ο πρώτος μεταπολεμικός τίτλος του ΑΡΗ το 1979 συνοδεύτηκε -προ γενικής έκπληξης- με την απομάκρυνση του Γιάννη Ιωαννίδη από την τεχνική ηγεσία και την πρόσληψη του Αμερικανού Φρέντ Ντέβελι. Το “πείραμα” αυτό δεν πέτυχε και η σεζόν 1979-80 έκλεισε προπονητικά με λύση ανάγκης, αυτή του Ανέστη Πεταλίδη.
Το καλοκαίρι του 1980 η διοίκηση του Δημήτρη Σουλιάδη πήγε σε μια γνωστή λύση, αυτή του Ντούσαν Ίβκοβιτς, αφού πόνταρε στη σταδιακή ανανέωση του έμψυχου υλικού. Ο Σέρβος κόουτς αρέσκετο να δουλεύει με νέους ηλικιακά παίκτες και προώθησε αρκετά νέα παιδιά –κυρίως- από την εφηβική ομάδα, που ήταν πρωταθλήτρια Ελλάδας.
Ένας από αυτούς που επέλεξε ήταν και ο 15χρονος Μιχάλης Ρωμανίδης Αν και παίδας -εν μια νυκτί- με απόφαση Ίβκοβιτς βρέθηκε στην αποστολή για την προετοιμασία της ομάδας στη Γιουγκοσλαβία. Στα φιλικά παιχνίδια ήταν πολύ καλός και ο Σέρβος στην πρεμιέρα του νέου πρωταθλήματος κόντρα στον Ολυμπιακό έδωσε στον 15χρονο τη μεγάλη ευκαιρία. “Πενταδάτος” δίπλα στον Νίκο Γκάλη. Ο “μικρός” έκανε σπουδαία εμφάνιση και με 11 πόντους και 8 ριμπάουντ ήταν από τους κορυφαίους του ΑΡΗ στη νίκη επί των “ερυθρολεύκων” (63-62).
Από τον αγώνα αυτό ξεκινά μια λαμπρή καριέρα, που θα συνοδευτεί με 14 τίτλους (8 πρωταθλήματα και 6 Κύπελλα ) με τους “κιτρινόμαυρους” (ρέκορντμαν τίτλων μαζί με τον Γκάλη) και έναν με την εθνική ομάδα (το Ευρωπαϊκό του 1987).
Ο Μιχάλης, “γέννημα-θρέμμα” της ομάδας, θυμάται εκείνο το παιχνίδι με τους Πειραιώτες, μιλώντας στην “ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ!”:
“Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Εκεί που έκανα προπονήσεις και έδινα παιχνίδια με συνομήλικούς μου στην παιδική ομάδα, ξαφνικά σ’ ένα καλοκαίρι έγινα στέλεχος της ανδρικής και, μάλιστα, στην πρεμιέρα ξεκίνησα βασικός με συμπαίκτη τον μεγάλο Νικ, που και για εκείνον ήταν το πρώτο του παιχνίδι με τη φανέλα του ΑΡΗ και αντίπαλος με παίκτες, όπως ο Καστρινάκης, ο Διάκουλας, ο Μελίνι. Και μάλιστα στο τέλος πήραμε τη νίκη και ήμουν διπλά χαρούμενος”.
“Έζησα μεγάλες στιγμές με τον ΑΡΗ”
– Ήσουν Αρειανάκι από τα γεννοφάσκια σου;
“Το σπίτι μου ήταν 100 μέτρα από το γήπεδο Χαριλάου. Ήμουν οπαδός του ΑΡΗ. Πήγαινα στο γήπεδο και έβλεπα όλα τα παιχνίδια της ποδοσφαιρικής ομάδας όταν μπορούσα. Ήμουν ευτυχής που έζησα τις μεγάλες επιτυχίες επί της Περούτζια και της Μπενφίκα. Η καρδιά μου χτυπούσε και χτυπά για τον ΑΡΗ!”.
– Παίζοντας στον ΑΡΗ της “Αυτοκρατορίας” έζησες μεγάλες στιγμές…
“Ναι. Έζησα ότι κάθε αθλητής ονειρευόταν στο ξεκίνημα της καριέρας του να ζήσει.
Είναι αλήθεια ότι οι χαρές στην καριέρα μου ήταν σαφώς πολύ περισσότερες από εκείνες της λύπης. Δεκατέσσερις τίτλοι με τον ΑΡΗ και ένα ευρωπαϊκό με την εθνική ομάδα τα λέει όλα. Ήμουνα τυχερός που φόρεσα την κίτρινη φανέλα με το θεό του πολέμου”.
-Ποια ήταν τα παιχνίδια που θα σου μείνουν αξέχαστα;
“Τα τοπικά ντέρμπι με τον Π.Α.Ο.Κ. Από τη στιγμή που ήμουν οπαδός του ΑΡΗ τα έβλεπα πιο φανατισμένα τα παιχνίδια αυτά. Και επειδή φεύγαμε πάντα νικητές, για αρκετές μέρες μετά, μέχρι το επόμενο κρίσιμο παιχνίδι σε Ελλάδα ή Ευρώπη, ζούσα σε πελάγη ευτυχίας. Πάντως ήταν κάτι το ωραίο για το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης εκείνα τα παιχνίδια, αφού έκριναν τον πρωταθλητή. Τρεις ώρες πριν από το τζάμπολ το γήπεδο ήταν κατάμεστο από οπαδούς και των δύο ομάδων και παρότι το αποτέλεσμα έκρινε τον πρωταθλητή εντούτοις δεν συνέβαινε το παραμικρό, πέρα από κάποια συνθήματα που ακουγόταν εκατέρωθεν. Τώρα αυτά τα παιχνίδια το πολύ να κρίνουν την είσοδο για μια από τις δύο ομάδες στην 4άδα του πρωταθλήματος και γίνονται μόνο με οπαδούς της γηπεδούχου ομάδας, κάτι που είναι μονότονο”.
– Και φυσικά υπάρχουν και οι μεγάλες ευρωπαϊκές “μάχες”…
“Βέβαια δεν μπορώ να ξεχάσω και τις ευρωπαϊκές “μάχες” και κυρίως τα τρία φάιναλ φορ του –τότε- Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Με τα εισιτήρια να εξαφανίζονται μέσα σε λίγες ώρες και με 2.000-3.000 κόσμου να μένουν εκτός γηπέδου. Πιστεύω ότι εκείνη την εποχή και ένα γήπεδο 15.000 θέσεων θα γέμιζε”.
-Εκείνη η ομάδα, όμως, δεν πήρε ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο…
“Ναι, αν και είχε έναν πολύ δυνατό ελληνικό κορμό δεν τα κατάφερε. Νομίζω ότι στο Μόναχο ήταν η μεγάλη ευκαιρία μας, αλλά δυστυχώς συνέβη στον ημιτελικό εκείνο το ατυχές συμβάν του επεισοδίου του Γιαννάκη με τον Μαγκί, που μας έβγαλε από το ρυθμό μας και χάσαμε, όπως εξελισσόταν, ένα δικό μας παιχνίδι και συγχρόνως την είσοδό μας στον τελικό. Το Κύπελλο πήρε η Γιουγκοπλάστικα, την οποία είχαμε κερδίσει στην κανονική περίοδο ακόμη και μέσα στην έδρα της”.
“Ενώσαμε έναν ολόκληρο λαό”
-Ποιο ήταν το μυστικό της ομάδας του ΑΡΗ εκείνης της εποχής, που κυριαρχούσε;
“Καταρχήν είχε το “δίδυμο” Γκάλη-Γιαννάκη, το καλύτερο της Ευρώπης και όπως είπα είχε έναν κορμό καλών ελλήνων παικτών και κατά δεύτερο ήταν μια ομάδα, που δούλευε σκληρά με σωστή κατανομή ρόλων απ’ όλους τους παίκτες. Ήταν μια ομάδα, που λειτουργούσε σε επαγγελματικά πρότυπα. Όταν ο Γκάλης πήγαινε πρώτος στην προπόνηση και έφευγε τελευταίος οι υπόλοιποι τι θα έκαναν;
Με τον Νίκο για επτά χρόνια περίπου μέναμε στο ίδιο δωμάτιο και έβλεπα, συζητώντας μαζί του, τη σοβαρότητα που αντιμετώπιζε τα παιχνίδια ακόμη και αυτά που θεωρητικά ήταν εύκολα. Χάρηκα που μπήκε στο Hall of Fame του NBA. Το άξιζε και ίσως έπρεπε να γίνει νωρίτερα. Είναι η ύψιστη τιμή για κάθε αθλητή”.
-Ο ΑΡΗΣ εκείνης της εποχής πέτυχε κάτι που δεν έχει καταφέρει καμία ελληνική ομάδα. Ένωσε όλους τους Έλληνες…
“Ο ΑΡΗΣ και η εθνική ομάδα του 1987 είναι αυτές που κατάφεραν να ενώσουν έναν ολόκληρο λαό. Ήταν ανεπανάληπτες οι στιγμές που ζούσε όλη η χώρα κάθε Πέμπτη όταν και ερήμωνε για να δει τον ΑΡΗ και να πανηγυρίσει μια νίκη του. Αλλά αυτήν την αγάπη τη νοιώθω ακόμη και σήμερα. Ζω τα τελευταία 20 χρόνια στην Αθήνα και ακόμη και σήμερα όταν με σταματούν στον δρόμο οπαδοί άλλων ομάδων, που με ρωτούν για τον ΑΡΗ της εποχής μου, αλλά και του σήμερα. Και δεν μου το κρύβουν ότι μπορεί να είναι οπαδοί άλλων ομάδων, αλλά στο μπάσκετ παραμένουν ΑΡΗΣ”.
“Αξίζει κάποιος να επενδύσει στον μπασκετικό ΑΡΗ”
-Σε στεναχωρεί η σημερινή κατάσταση του ΑΡΗ;
“Είναι φυσικό να στεναχωριέσαι όταν βλέπεις την ομάδα σου να αντιμετωπίζει τεράστια οικονομικά, αλλά και αγωνιστικά προβλήματα και να μην έχει την πορεία που πρέπει σαν ΑΡΗΣ. Η ομάδα χρειάζεται έναν επενδυτή δυνατό, που θα βάλει ένα σημαντικό ποσό για να γλυτώσει από τα χρέη μια και καλή. Νομίζω ότι αξίζει να επενδύσει κάποιος σε μια λαοφιλή ομάδα, όπως είναι ο μπασκετικός ΑΡΗΣ και να ξαναδημιουργήσει με σωστές κινήσεις μια ομάδα που θα πρωταγωνιστεί”.
Ο Μάκης και ο Γιωργής
Μπορεί ο Ντούσαν Ίβκοβιτς να τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά στην πρώτη ομάδα και ο Γιάννης Ιωαννίδης να τον καθιέρωσε, όμως, πριν από αυτούς, δύο άνθρωποι του ΑΡΗ έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην καριέρα του Μιχάλη.
Ο πρώτος ήταν ο αείμνηστος Μάκης Νάτσης γιατί τον έπεισε να ασχοληθεί με το μπάσκετ.
“Τότε έπαιζα μπάσκετ και βόλεϊ στους μικρούς του ΑΡΗ. Ο Μάκης μάλωνε με τους υπευθύνους του βόλεϊ σχεδόν καθημερινά λέγοντας να με αφήσουν ήσυχο να ασχοληθώ με το μπάσκετ γιατί εκεί θα έκανα καριέρα. Συγχρόνως μ’ είχε και εμένα στο “ψήσιμο” και τελικά με έπεισε και διάλεξα το μπάσκετ”, λέει ο “μίστερ 9” και συμπληρώνει:
“Ο δεύτερος άνθρωπος που έπαιξε ρόλο ήταν ο Γιωργής Μπουσβάρος, ο οποίος ήταν προπονητής του εφηβικού. Αν και παίδας με προώθησε στο εφηβικό, στο οποίο έπαιζα με τρία χρόνια μεγαλύτερους συμπαίκτες και αντιπάλους. Μάλιστα μου έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο και εκείνη τη χρονιά κερδίσαμε το πανελλήνιο εφηβικό, που είχε γίνει στον Βόλο το 1980 και αυτό μου έδωσε αυτοπεποίθηση”.