Ο Λουίς Πάλμα είναι… περίπτωση.
Είναι ο παίκτης που από τη μία χτυπάς το κεφάλι σου για την τακτική απειθαρχία ή το ατίθασο του χαρακτήρα του. Κοίτα που όμως μέσα από αυτά υπάρχει και η άλλη πλευρά. Σαν αυτό που λέμε “απ’ το αγκάθι βγαίνει ρόδο”.
Οφείλουμε να είμαστε δίκαιοι. Ο Ονδουριανός είναι η μέρα με τη νύχτα από τη μέρα που πάτησε το πόδι του στη Θεσσαλονίκη. Έχει ακόμα όμως δρόμο για να καλύψει ώστε να προσαρμοστεί στο επίπεδο μίας καλύτερης λίγκας, από αυτή που έπαιζε, αλλά και για να μπει ακόμα περισσότερο σε ένα τακτικό “καλούπι”.
Ακόμα κι έτσι, έχει βάλει τη σφραγίδα του σε δύο κρίσιμες καμπές αγώνων μέσα σε δύο μήνες. Πρώτα με την ΑΕΚ και χθες με την υποδεέστερη αλλά φιλότιμη Γκόμελ.
Δεν έκανε κάτι διαφορετικό. Δεν… ξεσήκωσε κάτι καινούργιο από το υπό κατασκευή παλμαρέ του. Απλά προέταξε το ποδοσφαιρικό θράσος που τον χαρακτηρίζει και τα πολύ καλά χτυπήματά του στις στατικές φάσεις, τα οποία είχαμε σημειώσει από την πρώτη στιγμή που τον αγόρασε ο ΑΡΗΣ.
Αυτό το “ατίθασο” του ποδοσφαιρικού του χαρακτήρα είναι που σε κάνει να σκέφτεσαι εάν πρέπει να παίζει ή όχι στην αρχική ενδεκάδα. Ναι, δεν μαρκάρει, μπορεί να χάνεται μέσα στην ομάδα ώρες-ώρες αλλά διαθέτει θράσος και πρωτοβουλία με τα οποία πετάει από πάνω του τον ρόλο του ρολίστα που μπορεί να έχουν άλλοι μεσοεπιθετικοί της ομάδας.
Ο Μπούργος βλέπει ένα παίκτη με ταλέντο, το οποίο είναι ακόμα ακατέργαστο και έχει περιθώρια για να πάρει μία συγκεκριμένη μορφή. Είναι κάτι που το απαιτεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Να σμιλευτεί….
Θα έρθουν ματς που πάλι θα… ψάχνεται ή θα χάνεται. Θα έρθουν καλύτεροι αντίπαλοι από τη Γκόμελ με τους οποίους θα δυσκολευτεί. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι ο Πάλμα τείνει να εξελιχθεί σε μία ενδιαφέρουσα περίπτωση για τον ΑΡΗ και είναι στο χέρι του μέχρι που θα φτάσει.