Για να λάμψει το αφεντικό, χρειάζεται πολλούς συνεργάτες δίπλα του, που να εργάζονται σκληρά κάθε εβδομάδα για να επιτύχουν τους καθορισμένους στόχους. Το ίδιο συμβαίνει και στην Μπαρτσελόνα. Για να κάνουν το ντεμπούτο τους οι παίκτες της Μασία στην πρώτη ομάδα, χρειάζεται μια συλλογική προσπάθεια. Μιλάμε για τους προπονητές ποδοσφαίρου… βάσης, όπως τους λένε στην Ισπανία. Αυτοί που σπάνια εμφανίζονται στα ΜΜΕ, αλλά χάρη στη δουλειά τους, «λάμπουν» οι νέες γενιές.
Ένα από τα πιο ξεκάθαρα παραδείγματα προπονητή που συσσωρεύει πολλή δουλειά και δεν εμφανίζεται στα εξώφυλλα είναι ο Άλμπερτ Πούιγκ, που πλέον θα ανήκει στο τεχνικό επιτελείο του ΑΡΗ.
Όλοι όσοι τον γνωρίζουν θα σας πουν το ίδιο πράγμα γι’ αυτόν: «Είναι άρρωστος με το ποδόσφαιρο». Και έτσι ήταν πάντα. Η σύντροφός του, Όλγα, το ξέρει πολύ καλά. Οι καλοί φίλοι του Τσάβι, Τζέραρντ Λόπεζ και Ελόι το ίδιο. Ο Άλμπερτ λατρεύει το ποδόσφαιρο. Όλη την ημέρα σκέφτεται νέα συστήματα και στρατηγικές, έγραψε η καταλανική εφημερίδα Sport, η οποία παρουσίασε μερικά ενδιαφέροντα βιογραφικά στοιχεία του 35χρονου.
Δεν ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο… από κούνια. Οι γονείς του δεν είχαν δει ποτέ αγώνα. Δεν τους ενδιέφερε. Όταν ο Άλμπερτ ήταν έξι ετών, άρχισε να ανακαλύπτει το άθλημα κι αυτό το έκανε χάρη στον θείο του Αντόνιο, ο οποίος ήταν ο πρόεδρος της CD Blanes και πάντα διάβαζε τις εφημερίδες για να μαθαίνει νέα της Μπαρτσελόνα. Ο Άλμπερτ, όταν τον επισκεπτόταν, πήγαινε πάντα στη σχάρα με τα περιοδικά και τις εφημερίδες δίπλα στον καναπέ, για να διαβάσει για ποδόσφαιρο.
Έπειτα από τρία χρόνια ως τζούντοκα, μια χρονιά στο ποδόσφαιρο σάλας στο σχολείο του ήταν η αρχή της επαφής του με το άθλημα σε ηλικία οκτώ ετών. Ήταν εκεί μέχρι τα 17 του, όταν έπρεπε να αφήσει την πόλη του για την Βαρκελώνη, ώστε να σπουδάσει.
Σαν προπονητής άρχισε να δουλεύει στην ομάδα του θείου του την CD Blanes, παρά το ότι ήδη σπούδαζε για καθηγητής Φυσικής Αγωγής. Παράλληλα, ξεκίνησε να παίρνει διπλώματα στο ποδόσφαιρο. Ήταν τόσο προφανές ότι αυτό ήταν το όνειρό του που οι γονείς του, του έδωσαν την πλήρη υποστήριξή τους. Παρά το ότι ο 17χρονος γιος τους, τους είπε ότι αφήνει το πανεπιστήμιο για να γίνει προπονητής.
Αλλά αυτό φυσικά ήταν το κλειδί για όλα. Εκεί γνώρισε τον Γιόζεπ Γκουμπάου και τον Μάικ Πούιγκ, που τον πήγαν στην Μπαρτσελόνα. Τρία χρόνια στα τμήματα υποδομής ήταν αρκετά ώστε ο συνονόματός του, Άλμπερτ Πούιγκ, τότε επικεφαλής της Μασία, να τον καλέσει να γίνει προπονητής σε «μικρές» ομάδες της Μπάρτσα. Και κάπως έτσι άρχισε η καριέρα του…