Μία ήττα από τον Παναιτωλικό με 3-1 είναι είδηση και μάλιστα πολύ άσχημη. Η αποχώρηση του Χερμάν Μπούργος από τον ΑΡΗ όμως, όχι και τόσο ξαφνική.
Είναι το αποτέλεσμα ενός προβληματισμού που υπήρχε από πέρυσι ακόμα, όταν ήταν μικρός και σκεπάστηκε από την ευρωπαϊκή έξοδο της ομάδας. Μετά τη Μακάμπι διογκώθηκε φυσιολογικά και το αποτέλεσμα στο Αγρίνιο ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι για τον Θεόδωρο Καρυπίδη.
Αυτός είναι που ξέρει τους λόγους για τους οποίους οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση. Λόγοι που είναι πιθανό να περιλαμβάνουν και τα οφθαλμοφανή που υπάρχουν από πέρυσι.
Ο ΑΡΗΣ είναι χωρίς πλάνο τακτικά -επιθετικά και αμυντικά- πολύ πίσω στις εντάσεις του και γενικά στη συνολική του λειτουργία μέσα στο γήπεδο. Έπαψε να είναι η ομάδα που έτρεχε ακατάπαυστα και… έπνιγε τον αντίπαλο. Φέτος ανέβασε το επίπεδο ποιότητας του ρόστερ αλλά δεν έδειξε σημάδια έστω μικρής βελτίωσης σε κομμάτια του παιχνιδιού που έχουμε καταγράψει εδώ και αρκετό καιρό. Ούτε τη στοιχειώδη για την εποχή που διανύει η ομάδα.
Η διαχείριση του έμψυχου δυναμικού είναι ένα ζήτημα σημαντικό. Ο Μπούργος δεν φαινόταν τόσο ευέλικτος ή διατεθειμένος να αλλάξει τον τρόπο δουλειάς του, οπότε η διοίκηση έκρινε ότι πρέπει να αλλάξει ο προπονητής, κάτι που έμοιαζε αναπόφευκτο από τη στιγμή που δεν έρχονται τα αποτελέσματα ή η εξέλιξη της ομάδας.
Με βάση τα παραπάνω, ήταν μία κίνηση που μπορούσε να γίνει και νωρίτερα. Ίσως και από πέρυσι, που εκ του αποτελέσματος ο ΑΡΗΣ φαίνεται να έπεσε πάλι στην παγίδα της Ευρώπης, όπως με τον Ένινγκ και τον Παντελίδη. Είναι άλλο να φέρεις κάποιον να διαχειριστεί μία κατάσταση και άλλο να ξέρεις εάν μπορείς να σου “χτίσει” μία ομάδα. Ισως θεωρήθηκε ότι μπορεί να αλλάξει κάτι το καλοκαίρι… Ακόμα και τώρα όμως είναι ακόμα νωρίς στη σεζόν και ο Καρυπίδης λογικά επιχειρεί να σώσει τόσο την επένδυση στο ρόστερ όσο και τους υψηλούς στόχους που έθεσε.
Το εγχείρημα για όποιον αναλάβει δεν θα είναι εύκολο. Οχι μόνο λόγω της πίεσης αλλά και μίας κατάστασης που καλείται να συμμαζέψει με περιορισμένο χρόνο και εν μέσω αγώνων.
Το θέμα πλέον δεν είναι τόσο τι έγινε με τον Μπούργος αλλά ποιός θα ακολουθήσει. Μία επιλογή με ευθύνη και κρίσιμη λόγω της φετινής σεζόν και μετά την αποτυχημένη -όπως αποδείχθηκε- επιλογή του Μπούργος, που δεν έχει όλο το μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση του ΑΡΗ αλλά κατέχει ένα μεγάλο μέρος όσον αφορά το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι.
Οπως είχα γράψει και τον περασμένο Φεβρουάριο, τέτοιες αποφάσεις απαιτούν μία συνεργασία προέδρου και sports director, μία σειρά συνεντεύξεων με υποψήφιους προπονητές ώστε να ακούσεις τη φιλοσοφία τους. Να δεις αν ταιριάζει στη δική σου -ποδόσφαιρου πρώτου ρόλου και δημιουργίας που πρέπει να έχει η ομάδα -ή να σπαστείς εσύ τη δική τους. Να το ψάξεις σωστά και να καταλήξεις στην τελική σου απόφαση. Είναι μία πιο ποδοσφαιρική κατάσταση την οποία επιβάλλεται σε κάποια φάση να αποκτήσει ο ΑΡΗΣ, είτε με έναν τεχνικό διευθυντή είτε γενικά με μία παραπάνω στελέχωση που χρειάζεται με πιο ποδοσφαιρικά μυαλά, ώστε να μην πέφτουν πολλά μαζί στον ιδιοκτήτη και να μοιράζονται κάπως τα πολλά ζητήματα που έχει να διαχειριστεί η ομάδα στην καθημερινότητά της.
Αυτή τη στιγμή η επιλογή του προπονητή εναποτίθεται καθαρά στα χέρια του Καρυπίδη, ο οποίος για δεύτερη φορά μέσα στο 2022 έχει την “καυτή πατάτα” της επιλογής του ανθρώπου που θα κάτσει στον πάγκο της ομάδας.
Το θέμα δεν είναι να έρθει κάτι γκλαμουράτο, ένας προπονητής με βαρύ βιογραφικό ή που έχει δουλέψει στο top επίπεδο ή δίπλα στον έναν και τον άλλον. Το θέμα είναι να έρθει ένας προπονητής που ταιριάζει στη φιλοσοφία σου και θα μπορέσει να αξιοποιήσει όχι μόνο το ρόστερ αλλά και να διαχειριστεί τους στόχους που έχουν τεθεί. Και όλα αυτά, μέσα σε ένα σωστό περιβάλλον εργασίας, πολύ πιο ποδοσφαιρικό από αυτό που έχει ήδη ο ΑΡΗΣ.
Οι επόμενες μέρες είναι κρίσιμες. Το θετικό μέσα σε όλα είναι ότι υπάρχει άνθρωπος για να προετοιμάσει την ομάδα εν όψει ΠΑΟΚ και με το know how τέτοιων καταστάσεων όπως ο Τόλης Τερζής. Ένα ματς το οποίο ο ΑΡΗΣ πρέπει να κερδίσει οπωσδήποτε, όχι λόγω του χαρακτήρα που έχει αλλά της ανάγκης ενος bounce back κια της επαναφοράς της ομάδας μετά το “χαστούκι” στο Αγρίνιο, για το οποίο δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Πλήρωσε γνωστές αδυναμίες ανσταλτικά και επιθετικά.
Η επιλογή με τον Μάνου είχε λογική, όπως και το ρίσκο της. Απλά όταν η ομάδα πάσχει ακόμα ανασταλτικά, είτε στις επιστροφές της λόγω τρεξιμάτων είτε στο σετ παιχνίδι, τότε ρισκάρεις λίγο παραπάνω. Στην επίθεση από την άλλη, ό,τι ήρθε ήταν μέσα από ατομικές προσπάθειες και ο ΑΡΗΣ παρήγαγε ομαδικά φάσεις με το σταγονόμετρο.
Αν δινόταν το πέναλτι μπορεί να μιλούσαμε για άλλο ματς, όμως το θέμα είναι τι κάνει ο ΑΡΗΣ μετά από την απίστευτη απόφαση Παπαπέτρου και Γκάμαρη, οι οποίοι μας θύμισαν ότι δεν φτάνει μόνο ένα καλό ρόστερ ή ένας καλός προπονητής για το κάτι παραπάνω στην Ελλάδα.