Τι ωραία που ξεκίνησε η Κυριακή και πόσο άσχημα τελείωσε. Αναπόφευκτες οι συγκρίσεις, σε κάθε περίπτωση. Η ομάδα μπάσκετ του ΑΡΗ πέτυχε έναν θρίαμβο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά απέναντι στον Παναθηναϊκό σε πρεμιέρα, ενώ λίγες ώρες αργότερο, στο ποδόσφαιρο, βιώσαμε μία.. τραγωδία.
Στο Nick Galis Hall είδαμε μία ομάδα ψυχωμένη, με αρχή και τέλος, συγκεκριμένη φιλοσοφία και αγωνιστικό προσανατολισμό. Βρήκε όλα τα αδύναμα σημεία του αντιπάλου, τα… χτύπησε κι έφθασε σε μία νίκη, που μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμη στην οικονομία του πρωταθλήματος.
Αντίθετα, αυτό που είδαμε στο «Κλεάνθης Βικελίδης» ήταν σαν την μέρα με τη νύχτα. Ένα σύνολο με πολλά προβλήματα, σε αρκετούς τομείς, παίκτες που ορισμένες φορές έδειχναν χαμένοι μέσα στο γήπεδο, πουθενά αγωνιστικός προσανατολισμός, γενικά ένα μπέρδεμα. Και μοιραία ήρθε μία ήττα από έναν αντίπαλο που ήταν πολύ καλύτερος, πιο συγκεντρωμένος και οποίος ήξερε τι ήθελε μέσα στο γήπεδο. Σε αντίθεση με τον ΑΡΗ.
Δε γίνεται να μη μπεις σε διαδικασία συγκρίσεων. Τι πήγε καλά στο μπάσκετ; Τι δεν πήγε καλά στο ποδόσφαιρο. Αλλού έχεις προσδοκίες, οι οποίες μέχρι στιγμής δεν δικαιώνονται. Ξέρω, μπορεί να είναι νωρίς, αλλά δε γίνεται να μην προβληματιστείς. Δυστυχώς, η εικόνα που παρουσιάζει ο ΑΡΗΣ δεν είναι καλή. Υπάρχει μία ανισορροπία, η οποία ενισχύθηκε από δύο πολύ σημαντικές απουσίες, σε κομβικές θέσεις. Με την έλλειψη του Μπράμπετς, ο Φαμπιάνο μοιάζει να έχει χάσει τα πατήματά του. Η απουσία του Ντουκουρέ βάζει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή της στο, ούτως ή άλλως, προβληματικό κέντρο της ομάδας.
Σε αυτά προσθέστε και την λάθος τακτική προσέγγιση του αγώνα με την ΑΕΚ, η οποία σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι Αστέρας Τρίπολης και δε γίνεται να παίζεις με έναν μόνο χαφ και τους Ματέο και Μάνου εσωτερικούς μέσους. Εύκολη λεία για τους εξαιρετικούς, χθες, μέσους της ΑΕΚ.
Επιπλέον, στα δύο τελευταία ματς, ο ΑΡΗΣ βγάζει κι έναν προβληματισμό στην επίθεση. Δεν είναι μόνο ότι δεν βάζει γκολ. Κυρίως, είναι το γεγονός πως δεν δημιουργεί φάσεις για να το κάνει. Κι αυτό είναι ανησυχητικό.
Ξεκάθαρα δεν είμαι υπέρ της καταστροφολογίας, υπάρχει δρόμος ακόμη, δε γίνεται όμως να μην μοιραστώ μαζί σας τους προβληματισμούς μου. Δεν ξέρω αν μιλάμε για κρίση, ίσως είναι λίγο υπερβολικό, ξεκάθαρα όμως, πρέπει κάτι να γίνει…