"Έβλεπα τα παιχνίδια του ΑΡΗ τα τελευταία χρόνια και σκεφτόμουν πόσο πολύ ήθελα να το ζήσω όλο αυτό στο Χαριλάου και να νιώσω τι σημαίνει ο ΑΡΗΣ"
Συνέντευξη στον ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Ο Μπράνισλαβ Νίκιτς έχει ζήσει τον παλμό του Χαριλάου από ιδιαίτερα νεαρή ηλικία. Ήταν τόσο μικρός (2-3 ετών), που δε θυμάται καν τις στιγμές στο γήπεδο όπου μεγαλούργησε ο πατέρας του και πλέον αποτελεί το δικό του ποδοσφαιρικό “σπίτι”. Λίγο αυτές οι πρώτες εικόνες, λίγο οι διηγήσεις του μπαμπά, λίγο τα βίντεο απ’ τα κατορθώματα του και κάπως έτσι, το “μικρόβιο” του ΑΡΗ μπήκε για τα καλά στον “Μπράνε”. Ο 34χρονος μέσος μιλάει καλά τα ελληνικά (βρίσκεται στη χώρα απ’ το 2006), όμως τη σημασία της λέξης “απωθημένο” δεν τη γνώριζε. Όταν του εξηγήσαμε την ερμηνεία, αποκρίθηκε: “Ναι, αυτό είχα! Ήθελα να ζήσω αυτά που έζησε ο πατέρας μου. Το ήθελα από μικρός και πίστευα ότι πλέον δε θα έχω την ευκαιρία. Όμως, τελικά τα κατάφερα”.
Όμως, γιατί ένας 34χρονος, ώριμος και φτασμένος Βόσνιος παίκτης, να αφήσει τη Σούπερλιγκ για τα “χωράφια” της Β’ Εθνικής; “Ο πατέρας μου με έπαιρνε στο γήπεδο εκείνα τα χρόνια, αλλά ήμουν μικρός και δεν έχω αναμνήσεις. Εδώ και πολλά χρόνια έβλεπα βιντεάκια απ’ τις εμφανίσεις του με τον ΑΡΗ. Τα βάζω ακόμη και τώρα! Οι πιο μεγάλοι Αρειανοί μου μιλούν συνέχεια για τον πατέρα μου, ζητούν να του δώσω χαιρετίσματα. Κατάλαβα πολύ γρήγορα πόσο σημαντικός είναι γι’ αυτήν την ομάδα. Έβλεπα τα παιχνίδια του ΑΡΗ τα τελευταία χρόνια και σκεφτόμουν πόσο πολύ ήθελα να το ζήσω όλο αυτό στο Χαριλάου και να νιώσω τι σημαίνει ο ΑΡΗΣ”, εξηγεί ο Μπράνισλαβ.
“Τον ρώτησα, αλλά είχα ήδη αποφασίσει”
Το ακόμη πιο περίεργο της υπόθεσης, είναι ότι ο 34χρονος αμυντικός χαφ είχε ανανεώσει τη συνεργασία του με την Κέρκυρα στις αρχές Ιουνίου, έχαιρε της εκτίμησης των νησιωτών, όμως όταν παρουσιάστηκε η προοπτική του ΑΡΗ, η απόφαση ήταν μονόδρομος. Όπως πάντα, ζήτησε τη γνώμη του πατέρα του, όμως στο μυαλό του είχε ήδη κατασταλάξει. “Όταν ήρθε η πρόταση απ’ τον ΑΡΗ είχα ήδη αποφασίσει. Μεγάλωσα με τον πατέρα μου να θεωρείται θρύλος στη Βοσνία και να αγαπάται πάρα πολύ στην Ελλάδα. Είχα έρθει στην Ελλάδα το 2006 χάρη στον Ντίνο Κούη, κάποια στιγμή υπήρχαν επαφές με τον ΑΡΗ, όμως δεν προχώρησαν. Είχα στεναχωρηθεί αρκετά. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, σκεφτόμουν ότι η ευκαιρία μου χάθηκε. Όμως, τελικά ποτέ δεν είναι αργά. Σκέφτηκα ότι αυτή η πρόταση τώρα ήταν σημάδι και δεν περίμενα τον πατέρα μου για να αποφασίσω. Μου είπε “είσαι ώριμος για να διαλέξεις το δρόμο σου, αλλά εγώ θέλω να παίξεις στον ΑΡΗ. Ο ΑΡΗΣ είναι πάντα ΑΡΗΣ, σε όποια κατηγορία κι αν παίζει”.
Τι ήταν αυτό που καθιστά τους κίτρινους τόσο ξεχωριστούς στην οικογένεια Νίκιτς; Γιατί ο Νίκολα “δέθηκε” τόσο πολύ με τους Θεσσαλονικείς; Ο Μπράνισλαβ απαντά: “Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ μεγάλος παίκτης και στη Βοσνία είναι θρύλος. Έκανε πράγματα που εγώ δεν πρόκειται να κάνω ποτέ. Όμως, αυτό που τον χαρακτήριζε περισσότερο ήταν το “δέσιμο” με τον κόσμο των ομάδων που αγαπούσε. Αυτό ισχύει μόνο για Ζελέζνιτσαρ και ΑΡΗ. Είχε πολύ καλή “χημεία” με τους Αρειανούς και γ’ αυτό αγάπησε τόσο πολύ την ομάδα. Απ’ την πρώτη ημέρα κατάλαβε τι έχει αφήσει στον ΑΡΗ ο πατέρας μου και αυτό είναι τεράστιο κίνητρο για εμένα”.
“Κάνει 1000 πράγματα μέσα στο γήπεδο”
Ο Μπράνισλαβ θεωρεί ότι ο πατέρας του είναι θρύλος και ότι δεν πρόκειται να τον πλησιάσει ποτέ. Ο μπαμπάς απαντά: “Ο Μπράνε για εμένα είναι ο Πελέ και ο Μέσι μαζί. Όταν εγώ έπαιζα ποδόσφαιρο δεν είχαμε εκπαίδευση, παίζαμε μόνο με όποιο ταλέντο είχαμε. Ο Μπράνε πέρασε από το σχολείο της Παρτιζάν, πήρε όλα τα καλά στοιχεία. Του έλεγα “μετά τα 30 σου θα παίξεις το καλύτερο ποδόσφαιρο σου” και δικαιώθηκα γιατί πλέον είναι στα καλύτερα του. Εγώ δεν προσέφερα τόσα πολλά στις ομάδες μου, ο Μπράνε κάνει 1000 πράγματα μέσα στο γήπεδο. Πιστεύω ότι θα βοηθήσει πάρα πολύ τον ΑΡΗ και θεωρώ ότι μπορεί να καταφέρει περισσότερα από εμένα”. Στις αρχές του μήνα, ο Νίκολα Νίκιτς επέστρεψε στην αγαπημένη του Θεσσαλονίκη και επισκέφτηκε τον γιο του στο περιθώριο μιας προπόνησης. Τα συναισθήματα, ιδιαίτερα έντονα. “Αφού φόρεσε τη φανέλα του ΑΡΗ, μπορεί να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Ας αποσυρθεί! Αφού υπάρχουν φωτογραφίες με τα κίτρινα, αυτό φτάνει. Τώρα μπορεί να πει ότι έγινε παίκτης”, λέει ο Βόσνιος με περισσή συγκίνηση.
Κάτι λίγο πριν το τέλος. Οι δύο τους, Μπράνισλαβ και Νίκολα, έχουν ένα μοναδικό ρεκόρ, ενδεχομένως ακόμη και παγκόσμιο! Έχουν αγωνιστεί στις ίδιες τέσσερις ομάδες που είναι οι Μόντριτς, Ζβιτζέζντα, Τσέλικ και ΑΡΗΣ! “Το έψαξα λίγο στο ίντερνετ και δεν μπορώ να βρω αν έχει ξαναγίνει. Πιστεύω ότι δύσκολα να υπάρχει κάτι αντίστοιχο”, καταλήγει ο Νίκολα.
Ο Νίκολα Νίκιτς ανοίγει την “καρδιά” του για τον γιο του, αλλά και τα χρόνια στη Θεσσαλονίκη
“Αφού έπαιξε στον ΑΡΗ, ας σταματήσει το ποδόσφαιρο!”
Ο ρόλος του πατέρα δεν είναι να επηρεάζει το μέλλον του παιδιού, αλλά να καθοδηγεί, να συμβουλεύει και ενίοτε να παρουσιάζει μια άλλη οπτική γωνία. Στην περίπτωση του Νίκολα Νίκιτς, η άποψη σχετικά με τα επόμενα βήματα του γιου του, Μπράνισλαβ, είχε εκφραστεί με τον πλέον κρυστάλλινο τρόπο. “Ο Μπράνε έπαιζε στην Κέρκυρα και εκεί ήταν καλά. Ήταν στη Σούπερλιγκ, έκανε καλές εμφανίσεις, ήταν χαρούμενος. Όμως, όταν του παρουσιάστηκε η πρόταση του ΑΡΗ, εγώ του είπα κατευθείαν να την αποδεχτεί. Ο ΑΡΗΣ είναι πάντα μεγάλη ομάδα, ακόμη κι αν παίζει στην τελευταία κατηγορία. Του εξήγησα ότι θα είναι πιο καλά γι’ αυτόν να παίξει σε μια τόσο μεγάλη ομάδα”, επεσήμανε στην εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας.
“Ο ΑΡΗΣ σημαίνει ψυχή και δεύτερο σπίτι”
Στο Χαριλάου αγωνίστηκε μόλις δύο χρόνια (1985-1987), ωστόσο ο παλαίμαχος Βόσνιος άσσος αισθάνθηκε πιο αγαπητός ακόμη κι απ’ την πατρίδα του. “Στη Βοσνία δέθηκα πάρα πολύ με τη Ζελέζνιτσαρ. Ο ΑΡΗΣ ήταν η Ζελέζνιτσαρ της Ελλάδας για εμένα. Ήταν μια ομάδα που έβγαζε ψυχή και με έκανε να αισθάνομαι ότι είμαι στο σπίτι μου. Εκείνα τα χρόνια το μπάσκετ της ομάδας έκλεβε την παράσταση με τη φοβερή ομάδα των Γκάλη και Γιαννάκη, αλλά ο κόσμος στήριζε πάρα πολύ και το ποδόσφαιρο. Έχω πολλές αναμνήσεις και πολύ καλές φιλίες, ειδικά με τον Ντίνο Κούη, τον οποίο θεωρώ αδερφό μου”, εξηγεί στην εφημερίδα “ΑΡΗΣ Είσαι” ο Νίκολα Νίκιτς.
Άλλωστε, ο Κούης ήταν ο άνθρωπος που έφερε στην Ελλάδα τον γιο του άλλοτε συμπαίκτη του, Μπράνισλαβ, το 2006 για λογαριασμό του Αγροτικού Αστέρα, με σκοπό γρήγορα να περάσει το κατώφλι του “Κλεάνθης Βικελίδης”. Τελικά, χρειάστηκαν να περάσουν 11 χρόνια για να βρει το σχέδιο εφαρμογή. “Μιλήσαμε τότε με τη διοίκηση του ΑΡΗ, αλλά δεν τα είχαμε βρει για να παίξει εκεί ο Μπράνε. Με είχε πειράξει πολύ που δε φόρεσε αυτή τη φανέλα. Εγώ τα τελευταία 30 χρόνια μιλάω μόνο για τον ΑΡΗ, του έλεγα “αν έχεις ευκαιρία να πας”. Ο Μπράνε το ήθελε πολύ πάντα. Ποτέ δεν είναι αργά, πάντα πρέπει να πιστεύεις”, συμπληρώνει ο Νίκολα.