Εξ αρχής μιλούσαμε για μία αγωνιστική υπέρβαση εάν ο ΑΡΗΣ περνούσε τη Ντιναμό Κιέβου. Οχι μόνο λόγω αντιπάλου όμως αλλά και των συνθηκών με τις οποίες πήγε σε αυτά τα δύο παιχνίδια. Κάτι που θα αναλύσουμε στη συνέχεια, αφού πρώτα γίνει ένας απαραίτητος διαχωρισμός.
Είθισται οι αποτυχίες του ΑΡΗ σε Ευρώπη ή Κύπελλο τα τελευταία χρονιά να… προσεγγίζονται συσσωρευμένα. Έχει μία λογική, όμως πρώτα πρέπει να δούμε ξεχωριστά τα δύο ματς με τους Ουκρανούς πριν καταλήξουμε σε αυτό το απίστευτο σερί αποτυχιών εκτός των συνόρων.
Κόντρα στη Ντιναμό ο ΑΡΗΣ έπρεπε να ανέβει ένα πρώτο… βουνό. Μία πρώτη υπέρβαση για την οποία την περασμένη εβδομάδα έπεισε τον εαυτό του και όλους τους υπόλοιπους ότι μπορεί να την πετύχει, απομυθοποιώντας τους Ουκρανούς.
Ακόμα και χθες που δεν παρουσίασε ανάλογη εικόνα με αυτή στη Θεσσαλονίκη, ήταν η ομάδα που άξιζε να περάσει. Περιόρισε μία Ντιναμό που πίεζε κάθε μπάλα, ενώ μπροστά είχε κλασσικές ευκαιρίες για ακόμη ένα παιχνίδι. Υπάρχει όμως και το “αλλά”.
Από τη μία προδόθηκε στις δύο μοναδικές στιγμές που εκτέθηκε. Ηταν όμως πανομοιότυπες και αυτό που έψαχναν οι Ουκρανοί μονίμως, δηλαδή την κίνηση στην πλάτη της άμυνας.
Ηταν κατόρθωμα για τον ΑΡΗ να κρατήσει στο μηδέν μία ομάδα που σκοράρει με συνέπεια σε φιλικά και επίσημα. Έγινε μία φορά, δύσκολα όμως θα γινόταν και δεύτερη. Οπότε χρειαζόταν ένα ακόμα γκολ που δεν βρήκε ούτε στο γήπεδό του αλλά ούτε και στο Βουκουρέστι. Και το πιο εκνευριστικό είναι ότι είχε τις κλασσικές ευκαιρίες για να το πετύχει τόσο στο ένα παιχνίδι όσο και στο άλλο.
Ναι, η ομάδα ήταν άτυχη… Ηταν όμως και άστοχη όταν μπορούσε να κάνει πιο εύκολη τη ζωή της. Ακόμα και με δέκα παίκτες λόγω της χαζής κόκκινης του Πάβιτσιτς, ήταν καλύτερη και είχε φάσεις για γκολ. Αυτές πληρώνει και στα δύο παιχνίδια. Και όταν το ματς πάει στα πέναλτι, δεν παίζει ρόλο αν ήσουν καλός ή όχι νωρίτερα. Εκεί είναι η περίφημη ρώσικη ρουλέτα. Και επιστρέφω στην εισαγωγή…
Θα ήταν υπέρβαση η πρόκριση για έναν ΑΡΗ χωρίς τον Μπράμπετς, χωρίς τον Κουέστα, χωρίς άλλο διαθέσιμο στόπερ, χωρίς δεύτερο φορ ή δεύτερο 6άρι. Απουσίες που προπονητής και παίκτες κάλυψαν περίτεχνα στο πρώτο ματς, ικανοποιητικά στο δεύτερο αλλά εν τέλει όχι τόσο αποτελεσματικά.
Δεν υπήρχε δεύτερο φορ όταν κουράστηκε ο Μορόν, όσο και αν προσπάθησε ο Λάζαρος. Δεν είχε 6άρι όταν… λύγισε ο Ζουλ. Και δεν είχες να πετάξεις ένα ακόμα στόπερ στο τελευταίο δεκάλεπτο, πάνω στην τελευταία προσπάθεια πίεσης των Ουκρανών που ναι μεν προσπαθούσαν αλλά απειλούσαν με το σταγονόμετρο.
Αυτά δεν είναι δικαιολογίες για τις πολλές χαμένες ευκαιρίες του ΑΡΗ μπροστά στην εστία. Είναι όμως μία πραγματικότητα, για μία ομάδα που έχει πλάνο, φαίνεται ότι δουλεύει, έκανε υπερπροσπάθεια για δύο παιχνίδια αλλά ακόμα της λείπουν πράγματα, που αποτελούν τη γέφυρα για τη συνολική προσέγγιση.
Αφού καταλήγουμε ότι ήταν πέρα για πέρα άδικος ο αποκλεισμός, διαπιστώνουμε ότι είναι η 5η σερί χρονιά που αποτυγχάνει στην Ευρώπη. Με διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά, αλλά η αποτυχία δεν αλλάζει.
Ο σχεδιασμός είναι το προφανές. Κάθε καλοκαίρι γίνεται κουβέντα για την κατάσταση του ρόστερ σε αυτή τη φάση της χρονιάς. Ούτε τυχαίο είναι ούτε γίνεται άδικα.
Ακόμα και με το CAS, ο ΑΡΗΣ αργούσε σε καίριες μεταγραφές όταν αποκτούσε τη δυνατότητα να τις κάνει. Φέτος ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, στην αρχή το πήγε καλά αλλά 2-3 θέσεις που είναι κομβικές, τις άφησε γυμνές. Μία, δύο, τρεις, θα βγει παραπάνω στην επιφάνεια, αποτελώντας έναν σημαντικό λόγο της φετινής πρόωρης αποχώρησης από την Ευρώπη.
Ηρθε η ώρα λοιπόν, μετά και τον χθεσινό αποκλεισμό, να τα βάλει κάτω ο Θεόδωρος Καρυπίδης και να δει τι φταίει. Οχι απαραίτητα για χθες αλλά συνολικά για την ευρωπαϊκή παρουσία του ΑΡΗ την τελευταία πενταετία. Για την αδυναμία του να κάνει το κάτι παραπάνω, ενώ δείχνει ότι είναι εφικτό αν και αρκετά δύσκολο για συγκεκριμένους λόγους.
Αν είναι μόνο τα δεδομένα λάθη στον σχεδιασμό, τότε ας υπάρξει άλλη προσέγγιση σε αυτό το κομμάτι. Αν υπάρχει και κάτι άλλο, να εντοπιστεί και να αλλάξει επίσης.
Βλέποντας το χθεσινό μεμονωμένα, ο ΑΡΗΣ ήταν ανώτερος αλλά άστοχος ουσιαστικά και πλήρωσε κάποιες απουσίες. Συνολικά όμως τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένα γενικότερο πρόβλημα στην Ευρώπη. Και για να το λύσεις του χρόνου, εφόσον βγεις στην Ευρώπη, οφείλεις να το δεις από τώρα και να αρχίσεις να το διορθώνεις. Διότι έχει διαμορφωθεί μία κατάσταση που στιγματίζει αρνητικά τον οργανισμό που λέγεται ΑΡΗΣ και φυσικά προκαλεί φυσιολογική δυσαρέσκεια και εκνευρισμό στον κόσμο, ο οποίος διψάει χρόνια τώρα για κάτι καλό ξανά στην Ευρώπη αλλά δίχως ανταπόκριση και βλέποντας λάθη να επαναλαμβάνονται.