«Οι εποχές αλλάζουν… Ο ΑΡΗΣ γύρισε σελίδα… Είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε τις επιταγές των καιρών και να εξελιχθούμε περαιτέρω σε όλα τα επίπεδα. Οι καινοτομίες που έρχονται θα είναι πολλές το επόμενο διάστημα. Πάντα με σεβασμό στο παρελθόν και με γνώμονα τις απαιτήσεις των εποχών. Σήμερα, με χαρά σας παρουσιάζουμε τον νέο ύμνο του Συλλόγου μας. Τους στίχους και τη μουσική έγραψε ο συνθέτης, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΚΙΔΗ…»
Με αυτή την δημοσίευση, η ΠΑΕ ΑΡΗΣ, καλωσόριζε το νέο τραγούδι που γράφτηκε για την ομάδα, από τον γνωστό και καταξιωμένο συνθέτη Γιώργο Μουκίδη.
Για όσους δεν τον ξέρουν, ο Γιώργος Μουκίδης, έχει γράψει πολλά τραγούδια για γνωστούς καλλιτέχνες, που έχουν γίνει σπουδαίες και διαχρονικές επιτυχίες.
Αρειανός παθιασμένος ο μαέστρος, έκανε πράξη το πρόσταγμα της καρδιάς του, κάθισε, δούλεψε και έγραψε μια όμορφη σύνθεση.
Ένα ακόμη τραγούδι που υμνεί τον Σύλλογο μας.
Ούτε τον βρίζει, ούτε τον χλευάζει, ούτε τον κατηγορεί, ούτε τον δυσφημεί.
Αναδεικνύει το μεγαλείο του ΑΡΗ και πάνω απ΄όλα, δείχνει μέσα από τα λόγια του, το πόσο παθιασμένη αγάπη έχει ο Αρειανός διαχρονικά για τον αγαπημένο του Σύλλογο.
Απλό και ξεκάθαρο.
Νομίζω λοιπόν ότι κάπου πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό το «σούσουρο» που έχει προκύψει, με αφορμή το τραγούδι που έγραψε ο Γιώργος Μουκίδης.
Ο ΑΡΗΣ, σαν Σύλλογος, έχει πολλά σοβαρότερα προβλήματα να διαχειριστεί από ένα τραγούδι το οποίο χαρακτηρίστηκε (μάλλον βεβιασμένα) ως «νέος ύμνος».
Ωστόσο, ειλικρινά σας μιλάω, με προβληματίζει το γεγονός, για το πόσο εύκολα αποπροσανατολίζονται ορισμένοι και ασχολούνται με θέματα ήσσονος σημασίας.
Επίσης, με προβληματίζει, όπου ορισμένοι έχουν διαρκώς «λυμένο το ζωνάρι» και ψάχνονται με το παραμικρό για να βγάλουν άρνηση και γκρίνια.
Βέβαια, θα αναρωτηθεί κάποιος…
«Είναι ήσσονος σημασίας, να γίνεται αλλαγή στον ύμνο του Συλλόγου;»
Η απάντηση μου είναι ξεκάθαρη.
Όχι, δεν ήσσονος σημασίας.
Το ίδιο ΞΕΚΑΘΑΡΗ, είναι και η θέση μου και την ΞΑΝΑΓΡΑΦΩ για ακόμη μια φορά :
Ο Ύμνος του Συλλόγου, είναι ένας, γράφτηκε το 1926 σε μουσική του Σεκόντο Ποζέλι και στίχους του Γιώργου Κίτσου.
Δεν χρειάζονται λοιπόν υστερίες και υπερβολές.
Εις τους αιώνας των αιώνων, ο Ύμνος του ΑΡΗ, ήταν, είναι και θα είναι ένας.
Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο και δεν χρειάζεται να μπαίνουμε σε ανούσιες συζητήσεις, αλλά πάνω από όλα, να προκύπτουν ανώφελες και επιζήμιες εντάσεις.
Ο ΑΡΗΣ, ήταν ο πρώτος ελληνικός Σύλλογος που δημιούργησε ‘Ύμνο, με τίτλο “Άρης Νικητής”, την ενορχήστρωση του οποίου είχε κάνει ο Αιμίλιος Ριάδης, ένας από τους κορυφαίους Έλληνες συνθέτες όλων των εποχών και ο οποίος ήταν φανατικός Αρειανός.
Είναι ο Ύμνος, ο οποίος έχει εμπνευσμένα λόγια, διθυραμβικά και ξεχωριστά, όπως ακριβώς επιβάλει να έχει ένα δημιούργημα που αποτελεί Ύμνο.
Εμείς οι νεώτεροι, μάθαμε τον Ύμνο του Συλλόγου από τον αείμνηστο Μάκη Νάτση, ο οποίος με κάθε ευκαιρία και σε κάθε εκδήλωση, τον τραγουδούσε με καμάρι και περηφάνια.
Στις 1 Οκτωβρίου 2002, στην ραδιοφωνική μου εκπομπή «οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν», είχα φιλοξενήσει τον Μάκη Νάτση, τον θρυλικό Μπαρού, σε μια πολύ ωραία συνέντευξη γεμάτη συγκινήσεις και φυσικά, δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε, παρά μόνο με την ανατριχιαστική φωνή του, να απαγγέλει τον Ύμνο του Συλλόγου.
Μπορείτε να ακούσετε το συγκεκριμένο απόσπασμα εδώ:
Αυτός είναι ο Ύμνος του Συλλόγου, τελείωσε και πάει.
Ότι και να γράψω εγώ στο AllAboutARIS και στην ομάδα μου τα ΠΙΠΕΡΑΤΑ στο (facebook) ή ότι και να πω στην εκπομπή μου στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, δεν έχει σημασία.
Ο Ύμνος του Συλλόγου είναι ένας και απαράλλαχτος.
Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια, έχουν δημιουργηθεί πολλά τραγούδια και ;αναρίθμητες συνθέσεις για τον Σύλλογο μας και θεωρώ δεδομένο ότι θα δημιουργηθούν και πολλά άλλα στο μέλλον.
Ο Ύμνος του Συλλόγου όμως, θα είναι ένας.
Πολύ ωραίο το τραγούδι του Βασίλη Μποέμη, που γράφτηκε πριν 55 χρόνια και το τραγουδούν οι οπαδοί μας κάθε φορά που η ομάδα βάζει γκολ.
Εξίσου εξαιρετική θεωρώ και την επανεκτέλεση του Γιάννη Δώρα.
Δεν είναι Ύμνος όμως.
Ούτε θα γίνει ποτέ Ύμνος, επειδή κάποιος Αρειανός έφτιαξε ένα βίντεο, το ανέβασε στο Youtube και το χαρακτήρισε ως «ύμνος του Άρη»…
Έγραψα και εγώ ένα τραγούδι, το 2004 και ακούστηκε για πρώτη φορά στην εκπομπή πριν την εκδρομή στη Πάτρα το 2005.
Τα λόγια τα ξέρετε και είναι βγαλμένα μέσα από τη ψυχή μας.
Δεν είναι όμως Ύμνος.
Δεν θα γίνει ποτέ Ύμνος.
Έγραψε μια φοβερή ζεμπεκιά και ο συγχωρεμένος Δημήτρης Γεωργόπουλος με τίτλο «ο Αρειανός», με ενορχήστρωση από τον Δημήτρη Ρακιντζή και ερμηνεία από τη ΦΩΝΑΡΑ τον Λάκη Αντωνίου.
Κομματάρα!
Δεν είναι Ύμνος.
Κι ούτε θα γίνει ποτέ.
Και πολλά άλλα τραγούδια, έχουν γραφτεί και θα γραφτούν.
Μέχρι εκεί όμως.
Ο Ύμνος ήταν είναι και θα είναι ένας.
Για αυτό σας λέω λοιπόν ότι τζάμπα χαλιέστε.
Τζάμπα υπάρχει «φαγωμάρα».
Είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι αυτό του Γιώργου Μουκίδη, το οποίο είναι δικαίωμα της ΠΑΕ ΑΡΗΣ, να το μεταδίδει ή όχι, από τα μεγάφωνα του γηπέδου.
Η ευχή μου είναι να μπαίνουν πολλά γκολ και να μην σταματάει να παίζει στα μεγάφωνα και παντού.
Κλείνοντας το σχόλιο μου, θα κάνω έναν παραλληλισμό με τον Ολυμπιακό.
Ο Ολυμπιακός το 1931, έγινε ο δεύτερος ελληνικός Σύλλογος μετά τον ΑΡΗ, που απέκτησε δικό του ύμνο.
Ο Ύμνος του Ολυμπιακού που γράφτηκε το 1931, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ακούγεται στο γήπεδο του και ξέρουν οι περισσότεροι («θρύλε των γηπέδων…» κλπ κλπ) και το οποίο, έχει γραφτεί μόλις το 1980!
Κι όμως στον Ολυμπιακό, ασφαλώς και έχουν τον ύμνο του 1931, αλλά θεωρούν ως ύμνο και αυτό που γράφτηκε μεταγενέστερα.
Σας το αναφέρω ως ένα παράδειγμα, για έναν ανταγωνιστή Σύλλογο, ο οποίος επίσης διατηρεί τις παραδόσεις του, έχει την κουλτούρα του και σέβεται την ιστορία του.
Για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, πήρα το παράδειγμα του Ολυμπιακού και δεν ανέφερα καθόλου την Α.Ε.Κ. και τον Π.Α.Ο.Κ., γιατί πολύ απλά αυτοί οι δύο σύλλογοι, δεν έχουν ύμνους, εκτός κι αν υπάρχει κάτι άλλο που δεν το ξέρουμε εμείς, εκτός από τα δυο τραγούδια που ακούμε και είναι ανάλογα με αυτό που έχει γράψει και ο Μποέμης για εμάς.
Για να το μαζεύουμε…
Έχουμε πολλά και σοβαρά θέματα να ασχοληθούμε.
Μην σκαλώνετε με μία λέξη.
Ο Ύμνος μας ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι, ΕΝΑΣ.
Γιώργο Μουκίδη, σε ευχαριστώ προσωπικά για αυτή την όμορφη και γεμάτη συναίσθημα σύνθεση που έγραψες.
Περιμένω τώρα μια ωραία ζεμπεκιά.
Ξέρεις εσύ…