Για μια ομάδα σαν τον ΑΡΗ, το ζητούμενο κάθε χρόνο είναι συγκεκριμένο και δεν μπορεί να παρεκκλίνει ούτε χιλιοστό.
Πρέπει να έχει μια πολύ δυνατή και ανταγωνιστική ομάδα top επιπέδου, που θα πρωταγωνιστεί και φυσικά θα διεκδικεί τους μέγιστους δυνατούς στόχους, σε όποια διοργάνωση κι αν αγωνίζεται.
Αυτός ήταν, αυτός είναι και αυτός θα είναι παντοτινά ο στόχος που μπορεί να έχει ένας Σύλλογος με το μέγεθος, το όνομα, την ιστορία και τη δυναμική που έχει ο ΑΡΗΣ.
Να είναι μέσα στις κορυφαίες ομάδες και να πραγματοποιεί πορεία πρωταθλητισμού.
Ξεκάθαρο και αδιαπραγμάτευτο.
Ωστόσο, το φετινό καλοκαίρι, υπήρχε και υπάρχει ένα ακόμη πολύ μεγάλο στοίχημα για τον ποδοσφαιρικό ΑΡΗ…
Να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Και πως θα γίνει αυτό;
Αν σοβαρευτεί, αν οργανωθεί και αν αρχίσει να λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα, έτσι όπως πρέπει και αρμόζει σε μια μεγάλη ομάδα.
Να ξεφύγει επιτέλους από μια κακή νοοτροπία και μια επιπόλαια αντίληψη, η οποία υπήρχε μέχρι πρότινος και κρατούσε τον ΑΡΗ τελματωμένο στη προχειρότητα και στον ερασιτεχνισμό.
Ο κόσμος δεν είναι αχάριστος.
Βλέπει και εκτιμά όσα έγιναν και γίνονται.
Σίγουρα όμως τον προβλημάτιζε που δεν υπήρχε ένα σοβαρός σχεδιασμός και ένας αποτελεσματικός προγραμματισμός στο κάθε τι.
Αυτή είναι η θεμελιώδης λειτουργία του αθλητικού (και όχι μόνο) μάνατζμεντ ενός Οργανισμού.
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ-ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ-ΣΤΟΧΟΙ.
Το επιτελικό προσωπικό, στο κάθε τμήμα κα κομμάτι της Εταιρίας, σχεδιάζει, προγραμματίζει και θέτει στόχους.
Από κει και πέρα, προσδιορίζει τους τρόπους δράσης και τις απαραίτητες ενέργειες που πρέπει να γίνουν, ούτως ώστε να υπάρχει το επιθυμητό αποτέλεσμα και η εκπλήρωση των στόχων.
Στον ΑΡΗ, δεν υπήρχε τίποτα από όλα αυτά.
Δεν κάνω μαθήματα Sport Management (αν και θα μπορούσα, λόγω κατάρτισης και πιστοποιημένης γνώσης).
Επισημάνσεις κάνω και προσδοκώ επιτέλους να δω στην αγαπημένη μου ομάδα, να υπάρχει μια σοβαρή και καλά οργανωμένη λειτουργία σε ΟΛΑ τα επίπεδα, διοικητικά και αγωνιστικά.
Ειδικά στο αγωνιστικό κομμάτι, μέχρι πρότινος η όλη φάση ήταν κυριολεκτικά ότι να ναι…
Δεν υπήρχε ούτε η υποτυπώδης οργάνωση.
Προσέξτε.
Θα το πω ξανά για να μην μπερδευόμαστε.
Δεν ισοπεδώνω.
Ούτε παραβλέπω την προσπάθεια που έκανε ο Θ. Καρυπίδης τα προηγούμενα χρόνια.
Δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω και να μην αναδείξω για ακόμη μια φορά, ότι επί των ημερών του ο ΑΡΗΣ, επανήλθε στις φυσικές του θέσεις και έχει κάνει την ευρωπαική έξοδο να είναι δεδομένη και αυτονόητη.
Αχάριστος δεν είμαι, ούτε μου αρέσει να απαξιώνω και να ισοπεδώνω.
Γίνονταν προσπάθειες, αλλά εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι δεν ήταν αρκετές.
Ειδικά όταν μιλάμε για μια ομάδα με τις απαιτήσεις και τα ζητούμενα, του ΑΡΗ.
Για παράδειγμα, δεν γίνεται ένα ολόκληρο χρόνο να μην έχει η ομάδα Team Manager.
Μεγάλο λάθος.
Πως να μην είναι μπάχαλο τα αποδυτήρια, πως να μην υπάρχουν συνεχή κρούσματα απειθαρχίας, πως να μην είχαμε παραβατικές συμπεριφορές, όταν όλα ήταν χύμα και ανεξέλεγκτα.
Άλλο παράδειγμα, που επίσης έχει να κάνει με το αγωνιστικό τμήμα, είναι το κομμάτι των μεταγραφών.
Κάθε χρόνο βλέπαμε το ίδιο «έργο»…
Επιλέγονταν παίκτες χωρίς να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο πλάνο και γίνονταν μεταγραφές οι οποίες δεν ήταν εναρμονισμένες πάνω σε έναν σοβαρό αγωνιστικό σχεδιασμό και στις πραγματικές ανάγκες που είχε η ομάδα.
Ακριβώς για αυτό τον λόγο, το έχουμε πει και το έχουμε γράψει επανειλημμένα.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ φέτος να επαναληφθούν λάθη, προχειρότητες και επιπολαιότητες που έγιναν στο παρελθόν και στοίχησαν ανεπανόρθωτα.
Ο ΑΡΗΣ είναι επιβεβλημένο να ξεφύγει από αυτή την λογική που υπήρχε και τη ζούσαμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή.
Αυτό το ασύμμετρο και αλόγιστο «ράβε-ξήλωνε» που είχαμε στο ρόστερ και κυρίως, αυτό το «πανηγυράκι» με τις μεταγραφές των εντυπώσεων και όχι της ουσίας και των πραγματικών αναγκών.
Ασφαλώς και δεν είμαι ούτε παράλογος, ούτε εμπαθής.
Δεν παραβλέπω το γεγονός ότι ο ΑΡΗΣ τα προηγούμενα καλοκαίρια, είχε ένα τεράστιο πρόβλημα, που λειτουργούσε ανασταλτικά στο να υπάρχει ένας σοβαρός σχεδιασμός.
Η απειλή της τιμωρίας από το CAS για την υπόθεση Ντουρμισάι, ήταν σαν ένας βρόγχος που έπνιγε τον ΑΡΗ και δεν τον άφηνε να ανασάνει.
Αυτή είναι η αλήθεια και κανείς δεν μπορεί να την παραβλέψει.
Ο ΑΡΗΣ ήταν εγκλωβισμένος όλα τα καλοκαίρια που προηγήθηκαν και δεν μπορούσε στη συγκεκριμένη κρίσιμη χρονικά περίοδο που διανύουμε (Ιούνιος), να κάνει την παραμικρή κίνηση.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ο ΑΡΗΣ ήταν εν αναμονή της απόφασης του CAS και οι άνθρωποι της ομάδας, δεν μπορούσαν να προχωρήσουν έγκαιρα σε σοβαρές και στοχευμένες κινήσεις, που θα βοηθούσαν άμεσα.
Φτάναμε τέλη Ιουνίου και ο ΑΡΗΣ αδυνατούσε να συμφωνήσει με κάποιο ποδοσφαιριστή, γιατί περίμενε την απόφαση του CAS και δεν γνώριζε αν θα είχε τη δυνατότητα μεταγραφών ή θα είχε απαγόρευση.
Φτάναμε τέλη Ιουνίου και δεν μπορούσε να προχωρήσει στη παραμικρή διαπραγμάτευση, είτε με παίκτες, είτε με μάνατζερς, είτε με ομάδες.
Γιατί κανείς δεν μπορούσε να συνομιλήσει (πόσο περισσότερο να συμφωνήσει) με μια ομάδα στην οποία υπήρχε αβεβαιότητα και δεν ήξερε αν τελικά θα έχει το δικαίωμα να κάνει μεταγραφές.
Το CAS έβγαζε μια προσωρινή απόφαση τέλη Ιουνίου, με την οποία έδινε παράταση στην εκδίκαση και ουσιαστικά, επέτρεπε στον ΑΡΗ, να κάνει μεταγραφές.
Το κακό όμως είχε γίνει.
Είχε χαθεί υπερπολύτιμος χρόνος.
Ειδικά στο κομμάτι της Ευρώπης το πληρώσαμε πολύ ακριβά…
Γιατί δυστυχώς ο Άρης δεν μπορούσε να δουλέψει οργανωμένα, να σχεδιάσει και να προγραμματίσει, με ότι αρνητικό αυτό συνεπάγεται.
Μοιραία, φτάναμε τέλη Ιουνίου, αρχές Ιουλίου προκειμένου να αρχίσουν να ανακοινώνονται ποδοσφαιριστές.
Για να φτάσουμε φέτος, το καλοκαίρι του 2023, όπου εκτός συγκλονιστικού απροόπτου και σύμφωνα με όσα μας έχει δηλώσει ο Τεχνικός Διευθυντής, ο ΑΡΗΣ θα αναχωρήσει για τη Βουλγαρία και θα έχει μαζί του επτά καινούργιους ποδοσφαιριστές τουλάχιστον.
Πρόσεξε κάτι να το ξεκαθαρίσω για να μην έχουμε παρεξηγήσεις και παρερμηνείες
Δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια ούτε να προτρέχω
Με ξέρετε.
Δεν θα με μάθετε τώρα…
Απεχθάνομαι την λογική του στυλ,
δοκάρι και μέσα-αποθέωση, δοκάρι κι έξω-ισοπέδωση.
Είμαι πολύ μακριά από όλη αυτή την λανθασμένη νοοτροπία των ακραίων αντιδράσεων και συμπεριφορών.
Γενικά δεν μου αρέσουν οι υπερβολές και οι παραλογισμοί.
Εξακολουθώ να διατηρώ μία επιφυλακτικότητα και μια συγκρατημένη αισιοδοξία.
Μακάρι να πετύχουν οι επιλογές που γίνονται, να είναι αποτελεσματικές και να βοηθήσουν την ομάδα.
Ωστόσο μιλάμε για μπάλα…
Για ένα άθλημα απρόβλεπτο όπως είναι το ποδόσφαιρο, όπου η επιτυχία είναι σύνθεση πολλών στοιχείων και παραμέτρων.
Όσο καλές προθέσεις και να υπάρχουν από την Ειρήνη και από τον Θόδωρο Καρυπίδη για ενίσχυση της ομάδας, όσο προσεγμένη και ενδελεχή έρευνα να έκανε ο Ρόμπερτ Παλίκουτσα προκειμένου να κάνει τις καλύτερες δυνατές επιλογές, όσο σκληρή και μεθοδική δουλειά να γίνει από τον Απόστολο Τερζή και τους συνεργάτες του στις προπονήσεις, ο τελικός καθρέπτης είναι το γήπεδο.
Όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτή η φράση, αυτή είναι η ουσία.
Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν θα βγει μία μεταγραφή, αν θα πετύχει και αν θα προσφέρει.
Το έχουμε δει να συμβαίνει αρκετές φορές στο παρελθόν και όχι μόνο στη δική μας την ομάδα.
Να έρχονται παίκτες με βαριά βιογραφικά, με πολύ μεγάλη εμπειρία σε υψηλού επιπέδου πρωταθλήματα, αλλά δυστυχώς να μην προσαρμόζονται στο περιβάλλον και να μην προσφέρουν το παραμικρό.
Για αυτό το λόγο θα το ξαναπώ για ακόμη μια φορά, ότι ο καθρέφτης είναι οι τέσσερις γραμμές του γηπέδου κι αυτά τα 7,5 στρέμματα χλοοτάπητα…
Εκεί θα φανούν όλα.
Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να στηρίζουμε την προσπάθεια και να μετουσιώνουμε την αγάπη μας, με την παρουσία μας δίπλα στην ομάδα.
Με κάθε τρόπο.
Όπως μπορεί ο καθένας και σύμφωνα με τις δυνάμεις και τις δυνατότητες του.
Είναι απόλυτα λογικό να έχει ο κόσμος τις όποιες επιφυλάξεις και να διατηρεί μια συγκρατημένη αισιοδοξία.
Στο χέρι των ανθρώπων της ομάδας είναι, να καταφέρουν να ετοιμάσουν ένα δυνατό και μαχητικό σύνολο, που θα παίζει με λεβεντιά και αυταπάρνηση και θα τα δίνει όλα μέσα στο γήπεδο για τη νίκη.
Πάνω από όλα όμως, που θα είναι ΟΜΑΔΑ.
Αυτό θέλουμε να δούμε.
Ο-Μ-Α-Δ-Α!
Με παίκτες που θα είναι ενωμένοι σαν μια γροθιά και θα είναι ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και θα σέβονται τον Σύλλογο, τον κόσμο και θα καταθέτουν τη ψυχή τους σε κάθε αγώνα, για αυτό το έμβλημα, για τα ιερά κιτρινόμαυρα χρώματα.
Για το μεγαλείο αυτού του Συλλόγου.
Γιατί για τον Αρειανό οπαδό, ο Σύλλογος που λατρεύει, είναι η μεγαλύτερη ομάδα του πλανήτη.
Αυτή είναι η νοοτροπία του, αυτό είναι το DNA του, αυτό είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει.
Απλά κι όμορφα.